می گویند بهترین زیارت، زیارت با معرفت است، مقصود از «عارفاً بحقّه» که در بسیاری از روایات آمده چیست؟

بى شک، درک کامل شأن و مقام حضرت رضا(علیه السلام)، غیر ممکن است و این ادعا که «امام رضا(علیه السلام) را شناخته ایم» سست و بى پایه است! شخصیتى که پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) زمانى نام او را از شخصی شنید، فرمود: قل: صلّی اللّه علیه، قل: صلّی اللّه علیه، قل: صلّی اللّه علیه. بگو: درود خدا بر او؛ بگو: درود خدا بر او؛ بگو: درود خدا بر او.(1) شخصیت امام، به وسعت یک دریا است و قطره قطره این دریا ما را در حدى به معرفت او نزدیک مى کند. آب دریا را اگر نتوان کشیدهم به قدر تشنگى باید چشید ارزش بهاى زائر به محبّت همراه با معرفت اوست؛ به این فراز از زیارت جامعه بنگرید: «اللّهم... اسئلک اَنْ تُدْخِلَنی فی جُملة العارفین بهم وبحقّهم». خداوندا! از تو می خواهم که مرا در شمار عارفان به خاندان پیامبر صلی الله علیه وآله و آشنایان به حقّ آنان قرار دهی. معرفت به حق امام را از دو منظر مى توان نگریست: 1. حق عمومى ؛ حق امامت کبرى و ولایت عظمى. 2. حق خصوصى؛ هر امامى حقى دارد و معرفت آن حق مهمترین اصل در معرفت است. درباره حق مخصوص امام رضا (علیه السلام) به پرسش و پاسخ زیر دقت کنید: وقتى که امام صادق در باره زیارت همراه با معرفت امام رضا (علیه السلام) سخن مى گفت، فردى از امام درباره عارفا بحقه پرسید، امام در پاسخ فرمود: «یعلم انّه امام مفترض الطّاعة غریب شهید من زاره عارفا بحقّه اعطاه اللَّه عزّ و جلّ اجر سبعین شهیدا ممّن استشهد بین یدى رسول اللَّه صلّى اللَّه علیه و اله على حقیقة؛(2) بداند او امامی است که اطاعتش از طرف خدا واجب است، او دور از وطن و شهید است. هرکس با او را زیارت کند در حالى که عارف به حق وى باشد، خداوند اجر هفتاد شهید به او عنایت کند، شهیدى که به واقع در کنار رسول الله (صلى الله علیه وآله) به شهادت رسیده است.» همچنین امام باقر (علیه السلام) «گوش دادن به سخنان امام و اطاعت از او» را حق امام بر مردم مى شمارد.(3) هنگامى که زیارت با معرفت همراه شد، این ثمره را نیز در پى خواهد داشت؛ پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) فرمود: «هرکس را که خداوند به شناخت و معرفت و ولایت اهل بیت من موفق سازد، همانا خداى تمامى خیر رابراى او فراهم نموده است.»(4) بى شک، این معرفت در قلب زائر، شوقى به زیارت او بر مى انگیزد و او در راه زیارت حضرت، به سر رود، نه با پا راه پیماید.(5) پی نوشت:1) بحارالانوار، ج 49، ص 329.2) لوامع صاحبقرانی، ج 8، ص 5563) الکافى، ج 1، ص 405.4) عمادالدین طبرى، بشاره المصطفى، ص 176.5) المراقبات، ج 2، ص 231. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه