من در گذشته دل کسی را شکسته ام. البته آن فرد چنین ادعا می کند و من با این که ابتدا قبول نداشتم ولی باورم شده که دل او را شکشته ام. حال می خواهم توبه کنم احساس می کنم آه و نفرین وی پشت سر من است البته سرنوشتم به این چند خط نمی گنجد فقط می خواهم توبه کنم، می خواهم او مرا ببخشد، خدا هم مرا ببخشد خواهش می کنم کمکم کنید.

به چند نکته باید توجه نمود: 1- باید بررسی کرد که آیا حادثه اتفاق افتاده بین دو نفر، مصداق شرعی و عقلی دل شکستن تلقی می شود و حقی از طرف مقابل ضایع شده است یا خیر؟ گرچه در سوال به این موضوع اشاره ای نشده است. به عنوان مثال اگر جوانی به خواستگاری دختری رفت و دخترخانم بخاطر شرایط خویش و مشورت دیگران، ایشان را مناسب خویش نیافت و جواب رد به او داد این جوان نمی تواند ادعا کند که این دختر، دل او را شکسته است چرا که شرع و عقل به او حق انتخاب داده اند. 2- این که اگر واقعا ثابت شد که دل فردی شکسته شده است و حق با طرف مقابل است، شخص خاطی باید در صدد جبران برآید و شخص را راضی کند، چرا که در روایت از امام صادق(ع) داریم: کسی که مومنی را برنجاند بر گردنش است که جبران نماید.[1] 3- جبران هر چیزی به حسب خودش می باشد و از آنجایی که در سوال، موضوع مورد اختلاف، ذکر نشده است تشخیصش با خود شخص است که به چه نحوی جبران پذیر است. به عنوان مثال اگر مسئله مورد اختلاف، مالی و مادی است باید دین و یا خسارت به هر نحوی شده است پرداخت شود و یا اینکه طرف را راضی کند که فرد خاطی را ببخشد. ولی اگر حق مالی نیست و بیشتر جنبه معنوی و انسانی دارد باید از همان طریق اقدام شود. مثلا اگر شخصی پدر و مادر را آزرده و دل آنها را شکسته باید از آن ها معذرت خواهی کرده و به آنها قول دهد که دیگر رفتار گذشته خود را تکرار نمی کند و در این راه هم ثابت قدم باشد نه تنها یک معذرت خواهی خشک و خالی باشد، قرآن هم در این زمینه می فرماید: «وَ لا تَسْتَوِی الْحَسَنَةُ وَ لاَ السَّیِّئَةُ ادْفَعْ بِالَّتی‏ هِیَ أَحْسَنُ فَإِذَا الَّذی بَیْنَکَ وَ بَیْنَهُ عَداوَةٌ کَأَنَّهُ وَلِیٌّ حَمیم»؛ هرگز نیکی و بدی یکسان نیست بدی را با نیکی دفع کن، ناگاه (خواهی دید) همان کس که میان تو و او دشمنی است، گویی دوستی گرم و صمیمی است.[2] نکته نهایی این که اگر انسان برای رضایت طرف مقابل زحمت کشید و برای جبران گذشته تلاش کرد و کوتاهی نکرد در آن صورت دیگر حقی بر گردن او نیست و انشاء الله بخشیده شده است. .[1] کافی، ج 2، ص 45. .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه