سلام.خیلی پشیمونم توبه کردم البته انگار بیمار شده بودم.شوهر داشتم.اما گناه زنا داشتم.خیلی توبه کردم.دیگه انجام ندادم..مثل سگ پشیمونم..جزاشم کشیدم..جدایی وطلاق البته به دلایل دیگه..وجدایی از پسر مریضم که مثل فرشته هاست...با اینکه توبه کرده بودم..اما بلاهایی سرم اومد که حقم بود..خودم این بلاهارو سرم اوردم که تنبیه بشم..تو زندگیم خیلی اذیت شدم اما دوسش داشتم..من دیگه لیاقت اون شوهر وبچه رو نداشتم..تصمیم به جدایی گرفتم..دیوونه شدم..تنها تو اتاق با قرصای ارامبخش...همش حقم بود..اما به پسرم دورادور خیلی رسیدگی میکنم..اون قلب منه. دیگه نمیدونم چکارکنم خدا منو ببخشه..خدا اون مرد شیطان صفت رو لعنت کنه. من به کسی نمیتونم این حرفارو بزنم..از اون دنیا وبرملا شدن حقیقت میترسم..اماتوبه کردم هزار بار انجامم ندادم..از همه دور شدم..توبه ام رو خدا پذیرفته؟؟ من میتونم ازدواج مجدد داشته باشم؟من نمیتونم بهش این حرفارو بزنم یعنی بازمیشه دروغ گویی..کمکم کنید. بهم شماره بدید حرفامو بشما بزنم

شکی در این نیست که اگر شما به هر دلیلی مرتکب خیانت به همسرتان شده باشید و روابط نامشروع داشته باشید در هر صورت گناه شما باعث به هم خوردن رابطۀ زوجیت نمی شود و توبه شما با استغفار زبانی و پشیمانی قلبی از گذشته به راحتی قابل جبران بوده است؛ به همین خاطر تکرار چندباره توبه و یا مجازات نمودن خودتان هیچ وجه شرعی و اخلاقی نداشته است و شما می توانستید به زندگی با همسرتان و فرزندتان ادامه دهند.اگر شما به هر دلیلی در گذشته دچار خطا و گناه در زندگی شده اید و اشتباهاتی در زندگی داشته اید با توبه به درگاه الهی قابل جبران هست و هرگز نباید خودتان را ناپاک و غیرقابل بخشش بدانید و دچار ناامیدی از رحمت الهی که یکی از بزرگترین گناهان هست، شوید. بعد از تحقق توبه، پذیرش توبه حتمی است و تمامی مجازات دنیوی و اخروی گناه ساقط می شود و جای نگرانی نیست و لازم نیست کار خاصی دیگری انجام دهید. مطمئن باشید وقتی شما توبه کرده اید، گناهان گذشته شما بخشیده شده است و به جای آن کار نیک و حسنه ثبت می شود؛ بنابراین شما شایستگی و استحقاق رسیدن به مراتب بالای ایمانی و معنویت را دارید و جای هیچ گونه نگرانی نیست.در آیات متعددی از قرآن کریم به تأثیر اعمال نیک در از میان بردن آثار سوء اعمال بد اشاره شده است و اثر خنثى کننده گناه را در طاعات و اعمال نیک تثبیت مى کند.آیۀ 114 سورۀ هود: «وَ أَقِمِ الصَّلاةَ طَرَفَیِ النَّهارِ وَ زُلَفاً مِنَ اللَّیْلِ إِنَّ الْحَسَناتِ یُذْهِبْنَ السَّیِّئاتِ ذلِکَ ذِکْرى لِلذَّاکِرینَ؛ در دو طرف روز، و اوایل شب، نماز را برپا دار چرا که حسنات، سیئات (و آثار آنها را) از بین مى برند این تذکّرى است براى کسانى که اهل تذکّرند»یکى از مصداق هاى روشن عمل نیک، نمازهاى روزانه است و اگر مى بینیم در روایات تنها تفسیر به نمازهاى روزانه شده دلیل بر انحصار نیست، بلکه بیان یک مصداق روشن قطعى است.آیۀ 70 سورۀ فرقان: «مَنْ تَابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ عَمَلاً صَالِحا فَأُولئِکَ یُبَدِّلُ اللّهُ سَیِّئاتِهِمْ حَسَنَاتٍ وَ کانَ اللّهُ غَفُوراً رَحِیماً؛ کسانی که توبه کنند و ایمان آورند و کارهاى شایسته کنند، خدا بدی‌های‌شان را به نیکی‌ها بدل مى‌کند و خدا آمرزنده و مهربان است»آیۀ 31 سورۀ نسا: «إِنْ تَجْتَنِبُوا کَبائِرَ ما تُنْهَوْنَ عَنْهُ نُکَفِّرْ عَنْکُمْ سَیِّئاتِکُمْ؛اگر از گناهان بزرگ دورى کنید گناهان کوچک شما را مى پوشانیم».آیۀ 7 سورۀ عنکبوت: «وَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ لَنُکَفِّرَنَّ عَنْهُمْ سَیِّئاتِهِمْ؛ کسانى که ایمان آوردند و عمل صالح انجام دارند گناهان آنان را مى پوشانیم».فکر و خیالی که شما دارید و خیال می کنید با توبه های متعددی که داشته اید هنوز بخشیده نشده اید، آبروی تان در آخرت خواهد رفت نوعی القائات شیطانی برای ناامیدی از رحمت الهی و رسیدن به مقام قرب الهی است؛ پس با بی اعتنایی و بی توجهی به وسوسه های شیطانی، وی را ناکام بگذارید. در هر صورت، مطمئن باشید با توبه ای که انجام داده اید تمامی گناهان گذشته شما به فضل و رحمت الهی بخشیده شده است و فصل جدیدی در زندگی تان گشوده شده است و شما فرصت ازدواج مجدد را دارید؛ البته در خصوص خطاها و گناهان گذشته شما به هیچ وجه مجاز به خودافشایی و اقرار به گناه نیستید.هر انسانی به صورت طبیعی در زندگی اسرار و رازهای مگویی در زندگی دارد و در گذشته ممکن است خطا و اشتباهی مرتکب شده باشد که نباید همه آنها را با نزدیک ترین فرد زندگی اش هم مطرح نماید؛ بنابراین الزامی وجود ندارد که شما همه چیز را به دیگران بگویید. خصوصاً خطاها و گناهان و هر آنچه که باعث خدشه دار ساختن آبرو خود و دیگران شود را اصلاً نباید به دیگران، همسر آینده و... حتی اگر آنها ناراحت شوند و یا اصرار نمایند، بگویید؛ چون بردن آبروی مؤمن حرام است؛ بنابراین شما تنها می توانید به آنها چیزهایی را بگویید که باعث بردن آبرو خود و دیگران نشود و غیبت محسوب نشود و مفسده ای به دنبال نداشته باشد. هرگز نباید در خصوص خطاها و گناهان گذشته خود و مسائل حساسیت برانگیز که تولید مفسده می کند خودافشاری کنید و آبرو و حیثیت خود و دیگران را خدشه دار سازید.امام صادق (علیه السلام) می فرماید: «إِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ فَوَّضَ إِلَى الْمُؤْمِنِ أُمُورَهُ کُلَّهَا وَ لَمْ یُفَوِّضْ إِلَیْهِ أَنْ یَکُونَ ذَلِیلًا» (1)؛ «خداوند همه امور بنده اش را به او واگذار کرده (که هر گونه ‌ی بخواهد رفتار کند) مگر شرف و کرامت‌اش را؛ هیچ انسانی حق ندارد، کرامت و حرمت خود را زیر پا بگذارد و خود را ذلیل کند و به خوارى و حقارت افکند». بر همین اساس خودافشایی و اعتراف به گناه ممنوع شده است و چنین اقراری گناهی آشکار است و بر گناهان فرد افزوده خواهد شد.همواره موفق و کام‌روا باشید. پی‌نوشت: 1. حر عاملى، محمد بن حسن ، وسائل الشیعة، قم : مؤسسة آل البیت علیهم السلام، 1409ق، ج16، ص156. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه