لطفا متن زیر را نقد بفرمایید.نظام تربیت اسلامی واژه ای مهمل و پارادوکسیکال است زیرا:نظام به معنای مجموعه ای از اجزایی است که در ان، نقش هر جز مشخص شده؛ ربط ان به سایر اجزا مشخص است و هدف ان نیز مشخص و معین است.عرض بنده این است که در اسلام، چنین ساز و کاری برای امر تربیت فراهم نشده است.علاوه بر این، قرایت های مختلفی از اسلام وجود دارد.از قرایت نواندیشان دینی چون اقایان سروش، بازرگان تا قرایت فقهایی نظیر ایت الله منتظری، احمد قابل، ایت الله صانعی، ایت الله مکارم و تا داعش و القاعده.اسلام و دین، امر سیال و تاریخمندی است که نیازمند تاویل و تفسیر است و به اقتضای زمان و مکان، جامه ای نو به تن میکند.( رفتار مسیحیت در عصر حاضر را با رفتار این دین، در قرون وسطی، مقایسه کنید.)این ویژگی ها، باعث میشود که نتوان از دین، ساز و کار معین و علمی برای تربیت بیرون کشید.

چنین نیست که فکر می کنید بلکه اسلام نظامی است که توانسته در بین انسانهای راستین نقش آفرینی داشته باشد و انسان و جامعه را از سقوط در رذائل نجات دهد اخلاق و خویهای پسندیده را ترویج کند و انسان را از پستی و خوی درندگی و شهوانی نجات دهد . بله بعضی از انسانها از اسلام درسی نمی آموزند بجز شرارت! همانگونه که رهبرشان ابلیس با این که از خواص درگاه خدا بود شرارت و رذالت را پیشه خود کرد و انسانهای بسیاری را به همین سمت سوق داد . قرائت های مختلف از دین نیز بستگی به میزان نزدیکی افراد به ابلیس و دوری او از خدا و پیامبر و اهل بیتش دارد هر چقدر به خدا و پیامبر و اهل بیت علیهم السلام نزدیکتر باشد قرائتش از دین زیباتر و به اسلام واقعی نزدیکتر است! سؤال این است که چرا به نظم و استواری در عقیده کسانی مانند آیة الله بهجت و یا آیة الله خوانساری و یا آیة الله شیخ عبدالکریم حائری و یا امام خمینی و یا صدها نمونه دیگر نگاه نمی شود و فقط به کجرویهای کسانی که از خدا به اندازه خود دور شده اند توجه شده و آنها را الگو و نمونه تربیت اعلام می کنند؟ .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه