نگاه تحلیلی نگری در خصوص تعریف دین به معنویت همان فروکاستن دین به معنویت است. مغالطه این نگرش از اینجا ناشی می شود که دین را به جزء آن – یعنی معنویت – تعریف می کند و پس از آن این جزء را به عنوان کل – یعنی دین – معرفی می کند. در واقع ، در اینجا مغالطه اخذ جزء بجای کل روی داده است. عنصر معنویت یکی از اجزای دین به شمار می رود و منطقا صحیح نمی باشد که دین را به جزء آن تعریف نماییم و جزء را به جای کل بنشانیم، چنین کاری همانند این است که در تعریف انسان بگوییم : انسان سر است در حالی که سر تنها جزئی از وجود انسان است.

نگاه تحلیلی نگری در خصوص تعریف دین به معنویت همان فروکاستن دین به معنویت است. مغالطه این نگرش از اینجا ناشی می شود که دین را به جزء آن – یعنی معنویت – تعریف می کند و پس از آن این جزء را به عنوان کل – یعنی دین – معرفی می کند. در واقع ، در اینجا مغالطه اخذ جزء بجای کل روی داده است. عنصر معنویت یکی از اجزای دین به شمار می رود و منطقا صحیح نمی باشد که دین را به جزء آن تعریف نماییم و جزء را به جای کل بنشانیم، چنین کاری همانند این است که در تعریف انسان بگوییم : انسان سر است در حالی که سر تنها جزئی از وجود انسان است. معنویت گرایی (Spiritualism) و فروکاستن دین به معنویت، و فروکاستن معنویت به یک حالت درونى، یک احساس، یک «یک جور ِ خاص بودن» دستاوردى تازه از محصولات جنبى سکولار شدن است. اکنون که به قول بنیامین، الاهیات آب رفته و از ظاهر شدن در انظار خجالت مى‌کشد، تنها وظیفه‌اش این است که در کمال فروتنى و سازش، به زندگى ملال‌زده‌ی شهروندان نیم روز «معنایى» بدهد. درست به همین دلیل دیگر نیازى به الاهیات نیست؛ بلکه انواع تکنیک‌هاى کسب آرامش و روشن‌بینى و خودشناسى و نیز انواع گفتارهاى اگزیستانسیالیستى قادرند زیستن را براى عده‌اى خاص بامعنا سازند. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه