با توجه به این که تعذیب نفس در اسلام حرام است و رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم طبق روایتی عزاداری بر مردگان را منع کرده است، پس فلسفه عزاداری و سینه زنی برای آن حضرت چیست؟ و آیا حدیث یا آیه ای وجود دارد که سینه زدن و عزاداری کردن را تایید کند؟

طبق احکام شریعت اسلام اضرار به نفس که معتنابه(قابل اعتناء) باشد حرام است و به هیچ وجه جایز نیست. در مراسم عزاداری اولیاء خداوند که نوعی پیوند معنوی و عاطفی با آن بزرگواران و زمینه رشد و تعالی و معرفت انسانها خواهد بود، هم این مسأله معتبر است. و کسی حق ندارد که به نفس خود ضرر معتنابه وارد کند. اگر سینه زنی و زنجیر زنی موجب سیاه و کبود و سرخ شدن بدن شود و برای آن ضرری ایجاد کند مسلماً حرام و خلاف شرع است. و این امر تنها مربوط به عزاداری نیست بلکه هر امر دیگری که موجب ضرر معتنابه باشد حرام و خلاف شرع است. سینه زنی و اعمال شبیه به آن نوعی اظهار و عکس العمل طبیعی نسبت به فجایع و مصائب است و در مسأله عزاداری موضوعیت ندارد. ابراز عواطف و احساسات و کسب معرفت نسبت به اولیاء خداوند امری است که در روایات اهل بیت پیامبر اکرم(ص) مورد توجه واقع شده است. در تاریخ داریم که حضرت فاطمه زهرا(س) بر سر قبور شهداء احد و خصوصاً حضرت حمزه(ع) اقامه عزاداری می کردند. و یا وقتی یاران پیامبر(ص) از جنگ احد برگشتند زنان بر کشته ها و شهدای خود گریه می کردند که پیامبر اکرم(ص) دلتنگ شده و فرمودند: (و اما حمزه فلا بواکی له) اما حمزه عمویم گریه کننده ای ندارد، که وقتی این خبر در مدینه منتشر شد زنان مدینه به خانه حضرت حمزه آمده و برای او عزاداری کردند و بعد از آن هرگاه کسی در مدینه فوت می کرد، اول مردم به خانه حمزه می آمدند بر آن حضرت گریه می کردند و سپس در منزل صاحب عزا به انجام مراسم می پرداختند. امام علی(ع) در مراسم خاکسپاری سیده النساء حضرت فاطمه(س) فرمودند: (اما حزنی فسرمد و اما لیلی فمسهد الی أن یختار الله لی دارک التی انت بها مقیم ، اما اندوهم همیشگی است و شبهایم همراه بیداری تا آن دم که خداوند سر منزل تو را که در آن اقامت گزیده ای برایم انتخاب کند) [1] . و در هنگام غسل پیامبر(ص) می فرماید: (لولا انک امرت بالصبر و نهیت عن الجزع لانفدنا علیک ماء الشؤون ولکان الداء مماطلا والکمد محالفاً وقلا لک ، اگر نبود که امر به صبر و شکیبایی فرموده ای و از بی تابی نهی نموده ای آن قدر گریه می کردیم که اشکهایمان تمام شود و این درد جانگاه همیشه برایمان باقی بود و حزن و اندوهمان دائمی و تازه اینها در مصیبت تو کم بود.) [2] گذشت زمان حق قدیم را باطل نمی کند و پا بر جا خواهد بود و چیزی که اصل آن مجوز دارد گذشت اعصار و نسل ها غبار بطلان بر آن نمی نشاند و صحت و درستی آن باقی می ماند. در منابع تشیع روایات فراوانی نقل شده است و آن روایات برای ما اهل تشیع خصوصاً که با کتاب و عقل منافات ندارند کافی است و در آثار اهل سنت هم روایاتی از اهل البیت(ع) نقل کرده اند که در اینجا فقط به دو روایت از کتاب ذخائر العقبی اشاره می کنیم: آمده است که ربیع بن منذر از پدرش نقل می کند که امام حسین(ع) می فرمود: (من دمعت عیناه فینا دمعة او قطرت عیناه فینا قطرة آتاه الله عزوجل الجنة) [3] . و هم چنین از امام رضا(ع) نقل کرده که فرمود: از امام صادق(ع) از زیارت امام حسین(ع) سؤال شد فرمود که: اخبرنی ابی ان من زار قبر الحسین علیه السلام عارفاً بحقه کتب الله له فی علیین و قال: ان حول قبر الحسین علیه السلام سبعین الف ملک شعثا غبرأ یبکون علیه الی یوم القیامه) [4] . .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه