چرا اهل بیت به برخی از مسیحیان ،اهل سنت و گاه یهودیان معجزات آشکاری که بعضا اعتقاد چندان محکمی نیز ندارند نشان می دهند. اما بعضی از دوست داران و شیعیان را آشکارا نمی نوازند و آنها سرافکنده و ناامید می شوند؟

نخست باید دانست از جهت مقایسه آماری بدیهی است که لطف اهل بیت(ع) به مؤمنان و دوست داران بیش از لطف آنان به پیروان ادیان دیگر بوده است. البته گفتنی است از میان تعداد فراوان پیروان ادیان و مذاهب دیگر، اگر تعداد کمی رو به سوی اهل بیت(ع) می آورند معلوم می شود که دارای صفای باطن ویژه ای هستند و شایسته لطف و کرامت مخصوص می باشند. علاوه بر این که یکی از اهداف کرامت، هدایت مردم است و لطف آشکار اهل بیت(ع) به برخی پیروان ادیان دیگر، تأثیر بسیاری در میان آنان و مؤمنان دارد. برای توضیح بیشتر در این باره توجه شما را به مطالب زیر جلب می کنیم:آنچه مهم و دارای ارزش است آن است که حقانیت و درستی عقیده و مذهب و مکتب با برهان و استدلال و محتوای عمیق و هماهنگی آن با فطرت و واقعیات درونی و بیرونی انسان شناخته شود. قرآن کریم با ظاهر زیبا و باطن ژرف و استدلال های محکم و برهان های قاطع و دندان شکن و بیان مطالبی که حاکی از سرچشمه گرفتن آن از عالم غیب و ملکوت است حقانیت واصالت خود را ثبات می کند.آنها که قلبی پاک و فطرتی سالم و دل هایی آماده و مستعد برای دریافت حقایق دارند و زمین جانشان آمادگی قبول و پرورش بذر پاکی و راستی را دارد به راحتی پیام های قرآن و عالم ملکوت و معنا را دریافت می کنند و تسلیم آن می شوند و آن را همان گمشده ای که به دنبال آن می گشتند می یابند. اما آنان که قلبشان را زنگار گناهان و جرم ها و آلودگی ها تیره و تار گشته و آینه جانشان آن قدر شفاف و صیقلی نیست تا نور حقایق و معارف کتاب آسمانی در آن جلوه گر گردد و بر قلب و روحشان حجاب و پرده افتاده، به راحتی این پیام های آسمانی را درک نمی کنند و به آسانی تسلیم آن نمی شوند.برخی از اینها ممکن است معاندین لجوج و کینه توزی باشند که نه تنها حقایق قرآن و اسلام را نمی پذیرند بلکه در مقابل آن صف آرایی می کنند و در محو این نور می کوشند و برخی دیگر ممکن است عنادی با آن نداشته باشند و تنها عدم آمادگی درونی و غبار گرفتگی فطرتشان در اثر گناهان و غفلت ها و دلبستگی شدید به دنیا مانع قبول و پذیرش آنها باشند. از آیات قرآن و تاریخ اولیای الهی استفاده می شود که گاهی پیامبران الهی و اولیای خداوند برای اتمام حجت و قطع هرگونه عذر و بهانه برای گروه اول دست به معجزات و کراماتی می زدند، معجزات و کراماتی که اگر قلبشان تیره و تار نبود دلیل روشنی بر حقانیت و راستی دعوت و ارتباط عمیق آنها با عالم غیب و معدن عظمت الهی بود ولی حجاب ضخیم دلشان و شیفتگی شدیدشان به دنیا مانع فهم و درک این حقانیت می گردید.ولی گروه دوم که با حق عناد و ستیزی نداشتند در موارد زیادی با دیدن آثار عظمت خداوند و قدرت نمایی حق که به صورت معجزه و کرامات خارق العاده ظاهر می گردید، سر تعظیم و تسلیم فرو می آوردند و بر بصیرت و درایت و فهم شان نسبت به حقایق دین افزوده می گشت ولی مؤمنان پاک نهاد و خداجو نیازی به معجزات و کرامات به این شکل ندارند. چون آنان دین و قرآن و پیام ها و محتوای آن را هماهنگ با درون پاک و فطرت بی غبارشان می یابند و مشاهده راستی و درستی گفتار و اعمال و زندگی انسانی و شرافتمندانه همراه با اخلاق الهی و صفات ربانی را بهترین دلیل بر صدق و صداقت انبیا و اولیا می دانند. در مواردی وقتی پیامبران و اولیای الهی ضعف و سستی عقیده و ایمان را در کسی می دیدند برای تحکیم و تعمیق باور و ایمان او با اذن الهی و فراهم بوده شرایط مناسب، معجزه و کرامتی از خود بروز می دانند که هدف هدایت افراد و بارور کردن بیشتر ایمان و عقیده آنها بوده است. برخی اوقات افرادی که تازه مسلمان یا پیرو ائمه(ع) شده بودند و هنوز ریشه اعتقاد آنها محکم نبود و قدرت درک مقام ائمه(ع) و منزلت آنها را از راه تفکر و تدبر در زندگی و رفتار و اخلاق و یا سخنان عمیق و نورانی آنها را نداشتند با دیدن اعجاز یا کرامتی، بر ایمان و باورشان افزوده می شد ولی قرار بر این نیست که انبیا و اولیا کارخانه تولید معجزه و کرامت داشته باشند و برای هر کسی و در هر زمان و هر مکانی چشمه ای از آن را به افراد نشان دهند. آنها می خواهند بشر با عقل خداداد و اندیشه سبز و باور خود به حقایق و حقانیت برگزیدگان حق و دعوت آنها برسد نه با دیدن اعجاز و کرامت. اعجاز و کرامات در حکم دارویی هستند که برای امراض مخصوصی کاربرد دارند و برای هر کس قابل تجویز نمی باشد. گاهی لطف و عنایت ائمه(ع) و علاقه آنها به محبان و شیعیانشان اقتضا می کند زود جواب آنها را ندهند تا ارتباط آنها بریده نگردد و آنها را پیوسته پشت در خانه خود در حالی که دست دعا و عجز را بلند کرده اند ببینند و دوست ندارند با دادن حاجت آنها، شیعیانشان به غفلت و احساس بی نیازی دچار شوند و توسل و ارتباط آنها با اولیاءشان بریده گردد. گاهی اوقات هدف تربیتی در کار است تا ناخالص ها و زنگارها را از دل شیعیانشان با ناله و ندبه و تضرع بزدایند. برخی موارد نیز عدم آمادگی شیعیان و فراهم نکردن زمینه استجابت و فریادرسی و دستگیری موجب عدم عنایت ائمه(ع) به صورت آشکار به آنها می گردد.هر چند از راویان فراوانی به دست می آید که اولیای الهی پیوسته به یاد شیعیانشان می باشند حاجات و نیاز آنها را در نظر دارند و از مشکلات آنها باخبرند و برای آنها دعا می کنند. البته عنایات در موارد زیادی برای ما محسوس و ملموس نمی باشد. چنانچه در نامه ای از امام زمان(ع) چنین آمده است: «ما در مراعات شما کوتاهی نمی کنیم و شما را فراموش نمی نماییم و اگر این گونه نبود، شر و بلا و بدی بر شما نازل می گشت و دشمنان بر شما مسلط می شوند» (امامت و مهدویت، آیت الله صافی گلپایگانی، ج 3، ص 61). برای آگاهی بیشتر ر.ک:- منتهی الامال، شیخ عباس قمی (معجزات و کرامات ائمه)- راهنماشناسی، آیت الله مصباح یزدی، ص 305 - 334 (بخش معجزه) .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه