در آيه قرآني {Qوَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاء...اQ} منظور از «من» کدام معنای «من»، (ابتدايي يا بعضيه) است؟

واژه «من» که يکي از حروف مي باشد براي پانزده معني به کار رفته است که مورد به مورد و با توجه به اعمال قواعد ادبيات زبان عربي و توجه به کلمات بعد و قبل «من» بايد فهميد که اين واژه براي کدام يک از اين معاني به کار رفته است. به عنوان نمونه به برخي معاني «من» اشاره مي شود و براي تحقيق بيشتر به کتب ادبيات مي توان مراجعه کرد. 1. من ابتدائيه؛ يعني «من» براي ابتداي غايت به کار مي رود و بر آن دلالت دارد و همان طوري که اشاره شد تا وقتي واژه «من؛ از» در ميان کلمات ديگر قرار نگيرد معنايي را افاده نمي کند امّا وقتي گفته شد «سرت من البصرة الي الکوفة؛ از بصره راه پيمودم و سير کردم تا کوفه»، معلوم مي شود ابتداء سير و حرکت از بصره بوده و به کوفه منتهي شده است. بنابراين از واژه «من» فهميده مي شود که آنچه اين واژه بر آن وارد شده ابتداي سير بوده حال اين معني که از واژه «من» فهميده مي شود فرقي نمي کند که ابتداء مکاني باشد نظير مثال فوق و يا ابتداء زماني باشد مثل اين که گفته مي شود «صمت من يوم الجمعة»، یعنی: «از روز جمعه روزه گرفتم يعني ابتداء و آغاز صوم از روز جمعه بوده است». 2. «من» تبعيضيه: وقتي مي خواهند بفهمانند که بعضي مورد نظر و مقصود است نه همه از حرف «من» استفاده مي کنند؛ مثلا در قرآن مي خوانيم: تِلْک الرُّسُلُ فَضَّلْنَا بَعْضَهُمْ عَلَي بَعْضٍ مِّنْهُم مَّن کلَّمَ اللّهُ.... شاهد بحث «منهم» است و معناي اين قسمت از آيه اين است که خدا با برخي از انبياء سخن گفته است. 3. «من» بيانيه: يعني «من» مطلب و امر مبهمي را که قبلا ذکر شده تبيين مي کند که مراد از آن چيست؟ «من» که به معناي تبيين مي آيد معمولا بعد از کلماتي نظير «ما» و «مهما» که داراي ابهام است مي آيد مثل ممَِّا تُنبِتُ الْأَرْضُ مِن بَقْلِهَا وَ قِثَّائهَا و.... آنچه از زمين مي رويد و «مما تنبت الارض» بر آن دلالت دارد، مبهم است و با «من بقلها....» بيان شده است که منظور سير، عدس و پياز است. 4. «من» که براي بيان جنس مي آيد يعني واژه «من» دلالت مي کند که آنچه از جنس مدخول «من» است مقصود است نظير: ...فَاجْتَنِبُوا الرِّجْسَ مِنَ الْأَوْثَانِ.... از عبادت رجس و آنچه از جنس رجس مي باشد بپرهيزيد و نيز از همين قبيل است آنچه در آيه 82 از سوره اسراء آمده و در سؤال بدان اشاره شده است که خداوند متعال فرموده است: وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاء وَرَحْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِينَ وَلاَ يَزِيدُ الظَّالِمِينَ إَلاَّ خَسَارًا. معناي آيه اين است که: «نازل مي کنيم از جنس قرآن آنچه که آن شفا و رحمت براي مؤمنين است». يعني هر آنچه نازل مي کنيم و از جنس قرآن مي باشد اين ويژگي را دارد که مايه شفا و رحمت است و اين طور نيست که بعضي از قرآن خاصيت شفاء و رحمت را داشته و برخي نداشته باشد بلکه هر آنچه از جنس قرآن باشد از کلمه آن گرفته تا آيه، آيات و سوره آن همه و همه عامل شفاء از امراض معنوي و نيز جسمي و مايه رحمت مي باشد با اين بيان به اين نتيجه مي رسيم که «من» در آيه مورد سؤال براي ابتداء و تبعيض و ... نيست و بلکه براي جنس است. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه