در محضر يکي از ناطقان شنيدم که: انبياء و ائمه روح مجسم اند و بقيه افراد جسم مروح، اين جمله را توضيح دهيد؟

در مقام قضاوت، انصاف اين است که قبل و بعد کلام آن گوينده ملاحظه شود ولي واژه روح مجسم واژه اي است که در ادبيات ما، يک تعبير کنائي است و اصطلاح محلي يکي از مناطق کشور مي باشد. اين واژه ترکيب وصفي دارد و کنايه از انبياء و اولياء مي باشد و به طور کلي کنايه از هر چيز زيبا و خوب مي باشد و لغت محلي شوشتر است. و واژه جسم مروح، بعد از جستجو در کتب لغت، واژه اي متداول در ادبيات فارسي نيست و اصطلاح يک علم خاص هم نيست و به نظر مي رسد واژه اي خطابي و تفنّني باشد. البته ممکن است اين جمله، اشاره به اين نظريه باشد که انبياء و اولياء جسمشان مثل جسم ساير انسان ها نيست و روح نزول يافته اي هستند، و ساير انسان ها جسم هائي هستند که بعدا روح به آنها تعلق گرفته است. که در جواب بايد گفت؛ اين نظريه با صريح آيات قرآن تنافي دارد. (بگو من بشري چون شمايم جز اينکه به من وحي مي شود که خداي شما خداي يگانه است پس مستقيما به سوي او بشتابيد و از او آمرزش بخواهيد و واي بر مشرکان). يعني من هم مثل شما بشرم مثل شما تکلم مي کنم و مثل شما زندگي مي کنم. و به نظر مي رسد که منظور از جمله روح مجسم و جسم مروح اين باشد که: چون انسان ها هم نيازهاي جسمي (نياز به خوراک، پوشاک، مسکن) و هم نيازهاي روحي (مثل نياز به پرستش و عبادت که يک نياز فطري است) دارند، در انبياء و اولياء توجه به نيازهاي روحي بر توجه به نيازهاي جسمي غلبه دارد يعني عبادت و اطاعت که از غذاهاي حقيقي روح هستند، براي انبياء و اولياء اصالت داشته و توجه به نيازهاي جسمي در مراحل بعدي است. ولي ساير انسان ها، توجه به نيازهاي جسمي در وجودشان غلبه دارد يعني جنبه روحي براي بيشتر آنها در مرحله بعد قرار دارد. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه