با توجه به علم امام علی(ع) و شکستن پهلوی فاطمه(س) در حمله به خانه ایشان، حضرت نمی توانست اقدام پیشگیرانه انجام دهد؟

روایات اهل بیت (ع) صراحت در این معنا دارد که آن بزرگواران به هر آنچه زیر عرش خدا است ، عالم بوده اند. لذا یقیناً آن حضرت از ستمی هم که بر حضرت فاطمه (خیرالنساء العالمین عصمت الله کبری) شده بود خبر داشتند و هیچ دلیلی نیست که نشان دهد آن بزرگوار از این ماجرا بی خبر بوده اند.امّا باید توجّه داشت که علم اهل بیت (ع) بر دو گونه است ؛ علم امامت و علم عادی بشری. ایشان از آن حیث که امام و حجّت بالغه ی خداوند متعالند دارای علم امامت بوده خزانه ی علم خدا می باشند. امّا این علم ، علم انفعالی نبوده علم فعلی است ؛ یعنی این علم به هیچ وجه آن بزرگوران را متأثّر نکرده و وادار به عکس العمل نمی نماید. لذا با اینکه می دانستند مثلاً فلان شخص آنها را خواهد کشت برای دفاع از خود اقدامی نمی کردند ؛ چرا که این علم ، علم به حتمیّات و قضای الهی است و جلوگیری از آن محال می باشد. امّا آن بزرگواران از آن حیث که بشر بودند ، مثل افراد عادی نگاه می کردند و گوش می دادند و می دیدند و می شنیدند و به ظاهر از این راه علمی حاصل می نمودند و مثل مردم عادی نیز به این علم خود ترتیب اثر می دادند. لذا اگر گفته شد که آن جناب ، هنگام غسل نمودن بدن شریف فاطمه ی زهراء ــ سلام الله و رسله و ملائکه علیها ــ از دیدن آن آثار ظلم متأثّر گشته و گریست ، دلیل بر این نیست که حضرتش ، قبل از آن ، بی خبر از این ماجرا بوده است.در کتاب الخرائج و الجرائح ، ج 1 ،ص102 در روایتی نقل نموده که: پیامبر خدا غزوه بنی المصطلق بود که باد شدیدی وزید و خیمه ها برانداخت ؛ در این هنگام پیامبر خدا فرمود: این نشان از مرگ یک منافق بود. چون به مدینه بازگشتند دیدند که رِفَاعَةَ بْنَ زَیْد ، که از منافقین بود ، در آن روز مرده است. در آن باد شدید شتر پیامبر نیز گم شده بود . یکی از افراد گفت او چگونه مدّعی علم غیب است در حالی که از شتر خویش بی خبر است. این سخن به گوش حضرت رسید ؛ فرمودند: غیب را جز خدا نمی داند و او به من خبر داد که شتر من در این درّه است و مهار آن بر درختی گیر نموده است. پس اصحاب آن را یافتند در همان مکان که نبیّ خدا گفته بود و دقیقاً با همان مشخّصات.همانطور که ملاحظه می فرمایید پیامبر(ص) با اینکه جای شتر خود را می داند ولی باز مثل افراد عادی به دنبال آن می گردد ؛ چون علم غیب تنها از آنِ خداست و حجّت الهی اگر چه از آن مطّلع است ولی بی اذن خدا حقّ بهره بردن از آن را ندارد. و خدا در جایی این اذن را به نبی یا امام می دهد که بخواهد حجّت بودن او و اتّصال او به خدا را به مردم نشان دهد. کما اینکه این بزرگوران قدرت تصرّف در همه ی امور را دارند ولی تا اذن الهی در کار نباشد از قدرت خود بر معجزه استفاده نمی کنند. برای مثال طبق اخبار فراوان تاریخی شکّی در این نیست که امیر مومنان (ع) قدرتی ما فوق قدرت بشر عادی داشته ؛ چنانکه توانست دروازه ی خیبر را از دیوار جدا نموده آن را چندین زراع پرتاب نماید ، در حالی که چندین نفر حتّی قادر نبودند آن را تکان دهند. یا میله ی آهنی وسط سنگ آسیاب را از جای خود برکنده آن را بر گردن خالد بن ولید انداخت و خم نمود ، به گونه ای که چون قلّاده ای بر گردن او ماند و چون چاره نیافتند لاجرم به خود آن حضرت التماس نمودند تا آن را باز نمود. امّا با تمام این احوال آن جناب هیچگاه از این قدرت برای دریافت حقّ شخصی خود و یا حتّی حقّ الهی استفاده نمی کرد ؛ چرا که امام باید چنان رفتار نماید که فعلش بر دیگران حجّت شرعی باشد. پس اگر گاه از این قدرت استفاده می نمود برای اظهار معجزه و اثبات امامت خویش بود. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه