از کمالات برجسته علمی و عملی انبیای الهی (ع) ملکه «عصمت» است. عصمت ملکه ای علمی و عملی است و نظیر عدالتْ تنها ملکه ای عملی نیست که انسان را از گناه عمدی و سهوی حفظ کند، بلکه عصمتْ انسان را از جهل، خطا، سهو، نسیان و مغالطه در اندیشه و تفکّر نیز نگه می دارد. بنابراین، معصوم، هم در بخش علمْ مصون از اشتباه در فهم است و هم در بخش عملْ مصون از کار نارواست.

از کمالات برجسته علمی و عملی انبیای الهی (ع) ملکه «عصمت» است. عصمت ملکه ای علمی و عملی است و نظیر عدالتْ تنها ملکه ای عملی نیست که انسان را از گناه عمدی و سهوی حفظ کند، بلکه عصمتْ انسان را از جهل، خطا، سهو، نسیان و مغالطه در اندیشه و تفکّر نیز نگه می دارد. بنابراین، معصوم، هم در بخش علمْ مصون از اشتباه در فهم است و هم در بخش عملْ مصون از کار نارواست. عصمت، شهود خاصی است که انسان را از گناه باز می دارد، لیکن اصل شهود، متعلق به عقل نظری بوده و پرهیز از گناه راجع به عقل عملی است، اگر چه منشأ عصمت عقل عملی، همان عقل نظری است. بنابراین عصمت علمی متوقف بر عصمت عملی نیست. ممکن نیست کسی در مقام عمل معصوم باشد ولی در مقام علم این چنین نباشد، زیرا اگر حلال و حرام، پاک و ناپاک، زشت و زیبا را نداند در مقام عمل هم معصوم نیست. انبیا (ع) در جناح عقل نظری و عقل عملی معصوم بودند، یعنی هم درست می فهمیدند و هم فهمیده ها را درست پیاده می کردند. در حرم امن فهمشان نه جهل قصوری و تقصیری، و سهو و خطای در تطبیق راه پیدا می کرد و نه در حرم امن عقل عملی آنان خطا و عصیان نسیانی یا عمدی راه پیدا می کرد. آیة الله جوادی آملی،تفسیر موضوعی قرآن کریم ج 9 (سیرة رسول اکرم در قرآن) .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه