بنا بر ادله متعدد عقلی و نقلی، پیامبران (ع) دارای مقام عصمت می باشند: عصمت از گناه، عصمت در مقام اخذ وحی و ابلاغ آن و عصمت از خطا. ولی عصمت داشتن بدان معنا نیست که آنان نیازمند به استغفار نباشند؛ زیرا از انبیا اگر چه گناه و خطای به معنای مصطلح سر نمی زند، ولی قصور و غفلت های آنی از یاد خدا ممکن است سربزند. چنان که گفته اند: حسنات الابرار سیئات المؤمنین، خوبی های نیک مردان، برای مقربان گناه محسوب می شود مثلاً ما در برابر ترک بسیاری از مستحبات و آداب بسیاری احساس گناه نمی کنیم، ولی پیامبر (ص) با توجه به میزان معرفت و کمال خویش آن را برای خود گناه محسوب می کند.

بنا بر ادله متعدد عقلی و نقلی، پیامبران (ع) دارای مقام عصمت می باشند: عصمت از گناه، عصمت در مقام اخذ وحی و ابلاغ آن و عصمت از خطا. ولی عصمت داشتن بدان معنا نیست که آنان نیازمند به استغفار نباشند؛ زیرا از انبیا اگر چه گناه و خطای به معنای مصطلح سر نمی زند، ولی قصور و غفلت های آنی از یاد خدا ممکن است سربزند. چنان که گفته اند: حسنات الابرار سیئات المؤمنین، خوبی های نیک مردان، برای مقربان گناه محسوب می شود مثلاً ما در برابر ترک بسیاری از مستحبات و آداب بسیاری احساس گناه نمی کنیم، ولی پیامبر (ص) با توجه به میزان معرفت و کمال خویش آن را برای خود گناه محسوب می کند. از این رو آن حضرت می فرمود: من هر روز هفتاد مرتبه به درگاه خداوند استغفار می کنم. انبیا چون با مبدأ هستی ارتباط دارند و شعاع علم و دانش بی پایان او بر قلب آنان می تابد، حقایقی را می بینند که بر دیگران پنهان است. از همین رو یک لحظه سلب توجه از خداوند را برای خویش لغزش می شمارند. آنچه که برای پیامبران گناه شمرده شده از همین قبیل است. آنان چون همیشه توجه تمام به سوی خدا دارند، هرگاه لحظه ای از او غافل شوند - هر چند به واسطه انجام امور مباح باشد - آن را برای خویش خطا دانسته و طلب آمرزش می کنند. برای مطالعه بیشتر ، ر . ک : شناخت پیامبران، محمدی ری شهری خدا و پیامبران، جعفر سبحانی بررسی مسائل کلی امامت، ابراهیم امینی راهنما شناسی، مصباح یزدی منشور جاوید ، ج 5، جعفر سبحانی .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه