با توجه به آيات و احاديث فراوان درباره رحمت و مغفرت خداوند، من نمي‌توانم دلم را صاف و مطمئن و معتقد کنم به اينکه خدا مرا شامل رحمت و مغفرت خود قرار ‌دهد. لطفا راهنماييم كنيد.

در پاسخ سؤال شما مطالبي را با استناد به قرآن کريم و روايات معصومين(ع) به صورت گذرا تقديم مي‌کنم و اميد وارم اين مطالب راه‌گشا باشد. بزرگترين گناه، نااميدي از رحمت خداست. خداوند متعال انسان‌هاي گنهكار را نيز بندگان خود خطاب كرده است و دستور بر عدم نااميدي داده و تاكيد كرده است كه تمام گناهان را مي‌بخشد؛ از اين رو بزرگترين گناه، نااميدي از رحمت خداست. قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ؛ اي بندگان من كه بر خود اسراف و ستم كرده‌ايد، از رحمت خداوند نااميد نشويد كه خدا همه گناهان را مي‌آمرزد، زيرا او بسيار آمرزنده و مهربان است. (زمر، آیه 35) آيه شريفه فوق يكي از مهم‌ترين آيات قرآن كريم در مورد رحمت و غفران الهي است. اين آيه با صراحت و تاكيد اعلام مي‌دارد كه اگر بنده‌اي بر خويشتن ستم كرده بود و اهل گناه و عصيان به شمار مي‌رفت، باز نبايد از رحمت حضرت حق مأيوس باشد زيرا خداوند تمام گناهان را مي‌آمرزد و او بسيار مهربان و بخشنده است. آري، حقيقت اين است كه اين آيه انسان‌هاي گنه‌كار را نيز، بندگان خدا خطاب كرده است و دستور بر عدم نااميدي داده و تاكيد كرده است كه خدا تمام گناهان را مي‌بخشد و اين اوج گشايش و اميد براي بندگان گنهكار خداست كه قصد توبه دارند و مي‌خواهند به آغوش رحمت الهي بازگردند. در شأن نزول اين آيه شريفه گفته شده است كه اين آيه درباره «وحشي» قاتل حمزه سيدالشهدا، نازل شده است. وقتي وحشي نيت كرد كه مسلمان شود مي‌ترسيد! نگران بود كه توبه‌اش قبول نشود. پس همين كه آيه شريفه نازل شد، اسلام آورد. بعضي از صحابه پرسيدند از رسول خدا(ص) كه آيا اين آيه بخصوص درباره وحشي و توبه او نازل شده است؟ حضرت فرمودند: نه، براي عموم مسلمانان است. مهم‌ترين درس اين آيه، عدم نااميدي از رحمت بي‌پايان خداوند است. خداوند در آيه 56 سوره مباركه حجر نيز اعلام مي‌دارد كه: «فقط گمراهان، از رحمت پروردگارشان نااميد مي‌شوند.» همچنين در آيه87 سوره مباركه يوسف از قول حضرت يعقوب به فرزندانش چنين آمده است كه: «از رحمت خدا مأيوس نشويد كه تنها گروه كافران از رحمت خدا مأيوس مي‌شوند.» لذا علماي اخلاق قائل هستند كه بزرگترين گناه، نااميدي از رحمت خداست. البته روشن است توبه‏ى واقعى، با پشيمانى قلبى و اصلاح عمل صورت مى‏گيرد.ودرقرآن کریم درآیات متعدی به آن اشاره شده است.که به یک نمونه آن باتوجه به تفسیرنوراشاره می شود. [سوره البقرة (2): آيه 160] إِلاَّ الَّذِينَ تابُوا وَ أَصْلَحُوا وَ بَيَّنُوا فَأُولئِكَ أَتُوبُ عَلَيْهِمْ وَ أَنَا التَّوَّابُ الرَّحِيمُ (160) مگر آنها كه توبه كردند و (اعمال بد خود را با اعمال نيك) اصلاح نمودند و (آنچه را كتمان كرده بودند) آشكار ساختند، كه من (لطف خود را) بر آنان بازمى‏گردانم، زيرا من توبه پذير مهربانم. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه