ارتباط روح با بدن وجود دارد ؟

آنچه هنگام مرگ رخ می دهد این است که بدن قابلّیّت خود برای ارتباط با روح را از دست می دهد و به هر مقدار که این ارتباط قطع شود همان مقدار مرگ رخ می دهد. برای مثال اگر تنها یک عضو انسان قابلیّت ارتباط با روح را از دست داد ، همان عضو انسان دچار مرگ می شود و پزشکان برای جلوگیری از فساد آن مجبور می شوند دست مرده را ببرند. حال اگر تمام بدن انسان ارتباط خود را با روح کاملاً از دست بدهد، مرگ برای تمام بدن رخ می دهد. لذا این روح نیست که می میرد بلکه بدن است که ارتباط خود را با روح از دست می دهد. روح نه داخل بدن است و نه خارج آن تا کسی دخول و خروج آن را حسّ نماید. روح امری است مجرّد از مادّه که خارج و داخل برای آن بی معنی است. امیر مومنان علی (ع) فرموده اند: « الروح فی الجسدکالمعنى فی اللفظ ـــ روح در جسد مانند معنی است در لفظ » (سفینة البحار، ج 1 ،ص 537) ؛ معنی در عالم ذهن است و کلمه در عالم خارج ؛ روح نیز موجودی است فرامادّی که از عالم فرامادّی بدن مادّی را تدبیر می کند ؛ و همانطور که با به هم ریختن حروف یک کلمه ، ارتباط آن کلمه با معنی قطع می شود یا با غلط یا بد خط نوشته شدن کلمه ارتباط کلمه با معنی تضعیف می شود ، بدن نیز در اثر نارسایی ارتباط خود را با روح از دست می دهد یا این ارتباط تضعیف می شود.همچنین اگر این ارتباط از بین نرود بلکه ضعیف شود ، باز مرگ نسبی رخ می دهد. لذا خواب نیز نوعی مرگ خفیف شمرده می شود ؛ چون به هنگام خواب نیز ارتباط بدن و روح کاهش می یابد. از اینرو امام صادق (ع) فرمودند: « إِنَّ النَّوْمَ أَخُ الْمَوْتِ فَاسْتَدْلِلْ بِهِ عَلَى الْمَوْت ـــــ همانا خواب برادر مرگ است ؛ پس آن را نشانه ی مرگ بشمار .» ( بحار الأنوار، ج 73 ،ص189 ) ؛ همچنین خداوند متعال فرمود: « اللَّهُ یَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حینَ مَوْتِها وَ الَّتی لَمْ تَمُتْ فی مَنامِها فَیُمْسِکُ الَّتی قَضى عَلَیْهَا الْمَوْتَ وَ یُرْسِلُ الْأُخْرى إِلى أَجَلٍ مُسَمًّى إِنَّ فی ذلِکَ لَآیاتٍ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُونَ : خدا جانها را به هنگام مردنشان مى گیرد، و نیز جان کسانى را که در خواب خود نمرده اند. جانهایى را که حکم مرگ بر آنها رانده شده نگه مى دارد و دیگران را باز می فرستد تا زمانى که معین است. در این عبرتهاست براى آنهایى که مى اندیشند» (زمر:42(بنا بر این ، بیهوشی نیز در حقیقت نوعی مرگ خفیف می باشد ؛ کما اینکه حالت کُما و سکته و امثال آنها را نیز می توان مرگهایی خفیف شمرد. البته در این حالتها روح ، تدبیر بدن را رها نمی کند و تمام تلاش خود را به عمل می آورد تا قابلیّت بدن را برای ارتباط با روح برگرداند. همانگونه که در هنگام زنده بودن ، روح تلاش می کند تا زخمها را التیام بخشد و بیماریها را دفع نماید تا ارتباط روح و بدن به خطر نیفتد. به همین علّت است که افراد ، در چنین حالتهایی معمولاً مشاهدات روحی ندارند. البته مواردی نیز دیده شده که این گونه افراد از حوادث اطراف خود مطّلع شده اند یا برخی امور ماورائی را مشاهده نموده و بعد از برگشتن به حالت عادی از آن وقایع خبر داده اند.حاصل مطلب این که ، قطع ارتباط بین روح و بدن در هنگام مرگ تا حدود زیادی شبیه حالت خواب رفتن است که خود شخص چندان متوجّه آن حالت نمی شود و احساس انقطاع به او دست نمی دهد. بعد از مرگ نیز روح انسان خود را در فضایی دیگر می بیند ؛ و چه بسا حتّی متوجّه مردن خود نیز نمی شود. البته ارواح متعالی به محض مردن متوجّه این انتقال می شوند. اکثر افراد بعد از ورود به عالم برزخ تا مدّتها حالت کسی را دارند که خواب می بیند و متوجّه خواب دیدن خود نیستند. البته به مرور متوجّه می شوند که مرده و وارد فضای عالم برزخ شده اند.پس چه انسان در حال بیهوشی از دنیا برود و چه در حالت غیر بیهوشی ، به نظر می رسد که متوجّه انقطاع و انتقال نمی شود. البته اینکه شخص محتضر در ذهن خود می داند که در حال مردن است ، امر دیگری است. دانستن اینکه من می میرم با احساس قطع ارتباط روح و بدن یکی نیست. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه