هدایت بر دو گونه است: ۱- هدایتی که خداوند نسبت به همه موجودات به ویژه انسان دارد، یعنی آنها را با ابزار و نیروها و استعدادهایی مجهز ساخته که می توانند نیاز خود را برطرف سازند و راه تکامل را بپیمایند. به انسان نیروهای درونی و حواس مختلف و چشم و گوش و قلب بخشید تا بتواند درک کند و بفهمد و تفکر و اندیشه داشته باشد و در درونش و فطرتش توانایی تشخیص خوبی و بدی و خیر و شر را قرار داد و این تشخیص و توانایی را با فرستادن پیامبران و راهنمایان آسمانی و اولیای پاکش کامل نمود و آنان راه صلاح و رشد و سعادت و نیز راه گمراهی و ضلالت را به انسان شناساندند.

هدایت بر دو گونه است: 1- هدایتی که خداوند نسبت به همه موجودات به ویژه انسان دارد، یعنی آنها را با ابزار و نیروها و استعدادهایی مجهز ساخته که می توانند نیاز خود را برطرف سازند و راه تکامل را بپیمایند. به انسان نیروهای درونی و حواس مختلف و چشم و گوش و قلب بخشید تا بتواند درک کند و بفهمد و تفکر و اندیشه داشته باشد و در درونش و فطرتش توانایی تشخیص خوبی و بدی و خیر و شر را قرار داد و این تشخیص و توانایی را با فرستادن پیامبران و راهنمایان آسمانی و اولیای پاکش کامل نمود و آنان راه صلاح و رشد و سعادت و نیز راه گمراهی و ضلالت را به انسان شناساندند. 2- هدایتی که در اثر عمل به دستورات الهی وتعالیم دینی و فطری شامل انسان می گردد یعنی با بندگی و اطاعت خداوند زمینه برداشتن گام های بعدی به سوی قرب خداوند برای انسان از جانب پروردگار فراهم می گردد و نورانیت حاصل از عمل به احکام الهی با این هدایت کامل تر می گردد و راه بندگی هموارتر می گردد. ولی در مورد گمراهی و ضلالت باید گفت برخلاف هدایت، خداوند هیچ کس را از آغاز گمراه و منحرف نمی سازد، بلکه اعمال بد و آثار سوء اعمال انسان است که زمینه گمراهی و انحراف او را فراهم می سازد و به عبارت دیگر این انسان است که با دوری از خدا و غفلت از یاد او و فرو رفتن در خواهش های ناروا و عصیان و سرکشی و تکبر، زمینه هدایت را که از جانب خداوند برای همه انسان ها فراهم گشته ضایع می کند و از بین می برد مانند زمینی که آماده بهره برداری و کاشت هر نوع محصول است ولی کشاورز به جای کاشتن بذر خوب و مناسب، در آن بذر نامناسب می افشاند. وقتی بنده ای با رفتار ناشایست و گناه و عصیان، از خداوند محجوب گردید و روحش تیره و تار شد. خداوند به او فرصت می دهد و او را به توبه و بازگشت به حقیقت خود و فطرت پاک خود می کند. در این حال گاهی بندگان متوجه اشتباه و خطای خود می شوند و برمی گردند و با اشک ندامت خطاها را می شویند و جبران می کنند و آلودگی و تیرگی را از روح خدایی خود می زدایند و دوباره به جاده بندگی گام می گذارند ولی عده ای هر دم بر خطاها و گناهان خود می افزایند و آینه شفاف روح خود را که اندکی زنگار گرفته بود به کلی تیره و تار می سازند به طوری که دیگر آینه دل آنها نمی تواند نور حق و حقیقت را منعکس کند و هدایت الهی و موعظه و نصیحت دیگر در آنها اثری ندارد در این حال در توبه به روی آنها بسته می شود یعنی خودشان کاری کرده اند که امیدی به بازگشت و بیداری و توجه آنها نیست و در این حالت است که می گویند: خداوند این بنده را به حال خود رها کرده است و در واقع این گمراهی کار خودشان و نتیجه طبیعی اعمالشان بوده و به خداوند هیچ گونه ربطی ندارد. با توجه به این مقدمات، می توان گفت آیه فوق در مورد کسانی است که در اثر انجام پی در پی گناهان و عدم توبه و تنبه و علی رغم مهلت دادن خداوند، همه درها را به روی خود بسته و به دل خود مهر زده اند و بنابراین به خاطر اعمال بدشان و زیادی جرم، هدایت الهی در مورد آنها بی اثر است و مراد در آیه فوق، هرگونه ظالمی نمی باشد، بلکه ظالمی است که زمینه هدایتشان به خاطر اعمال بدشان از بین رفته است. (لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه ها، کد: 1/100109654) .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه