امامان (ع) از کی تقیه را پیشه کردند؟ (بغیر از امام جعفر صادق (ع) که به اشاعه دین پرداختند)

به نظر شیعه “تقیه“ یک حکم مسلم اسلام است که منبع اصلی آن قرآن است، مانند آیه ( مَنْ کَفَرَ بِاللّهِ مِنْ بَعْدِ إیمانِهِ إِلاّ مَنْ أُکْرِهَ وَ قَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِاْلإیمانِ وَ لکِنْ مَنْ شَرَحَ بِالْکُفْرِ صَدْرًا فَعَلَیْهِمْ غَضَبٌ مِنَ اللّهِ وَ لَهُمْ عَذابٌ عَظیمٌ ) [i] و نیز آیه سوره 28 آل عمران و آیات دیگر. معنای تقیه این است که: در مواردی که جان و عرض و مال یک فرد مسلمان در اثر اظهار عقیده به خطر افتاد، می تواند عقیده خود را کتمان کند. و این روشن است که هر وقت چنین شرایطی پیش آید، تقیه جائز یا واجب خواهد شد. پس می توان گفت تقیه از زمان خود پیامبر اکرم (ص) وجود داشته است چنانکه شأن نزول آیه 106 سوره نحل، در باره عمار یاسر می باشد. .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه