قربانی کردن در بین یهودیان چگونه است؟

از واقعیت ذبیحه و قربانی در بین یهود اولیه به دلیل تحریف‌هایی که بر تورات رفته است، اطلاعی در دست نیست و آنچه هم اکنون از این مراسم در اختیار داریم از منابع فعلی یهود است. در باب 32- سفر خروج می‌خوانیم که: جناب هارون گوساله ساخت و مذبحی برای او بنا کرد و فریاد زده گفت: فردا عید است. برای خداوند گوساله را عبادت کرد و بنی‌اسرائیل را هم امر به عبادت او نمود. پس ایشان به امر هارون ذبایح برای گوساله ذبح نمودند و قربانی‌ها برای تقرب کردند.(1) در آیه 3 از باب 5 سفر خروج می‌خوانیم: به صحرا برویم و نزد یهوه خدای خود قربانی بگذاریم مبادا ما را به وبا یا شمشیر مبتلا سازد. از آنچه که در کتاب مقدس آمده می‌توان نتیجه گرفت که ذبح قربانی یکی از اجزاء دین یهود است. در شریعت حضرت موسی برای ذبایح نظم و ترتیبی وضع شده بود در حالی‌که قبل از شریعت وی با توجه به نوع و تعداد ذبایح و شرایط ذبح، ذبایح اختیاری بودند هر کاهن با دست خودش ذبح می‌کرد. کَهَنه (کاهنان) در بین یهود آنانی بودند که به درجه کهونت رسیده و اجازه داشتند خودشان قربانی و ذبایح را ذبح کنند. آن‌ها تنها کسانی بودند که وظیفه انجام شعائر دینی را به عهده داشتند. قبل از آنکه حضرت موسی به کوه طور خوانده شود و الواح مقدس را دریافت کند، ذبایح در بین بنی‌اسرائیل اختیاری بود، وضعیت ثابت و مرتبی نداشت و با توجه به نوع حیوان مذبوح و ذبایح تعداد آن‌ها و شرایط متفاوت بود. ولی پس از آن در ذبح و قربانی‌ها ترتیب و انسجامی پدید آمد و بعدها تقدیم ذبایح در خانواده هارون انحصاری گشت. قربانی در یهود به دو دسته قربانی «خونین» و«غیرخونین» تقسیم می‌شدند که ذبایح خونین خود سه دسته بودند. 1- قربانی و ذبایح سوختنی: رسم چنین بود که آن‌ها را به گونه‌ایی می‌سوزاندند که غیر از پوست حیوان چیزی باقی نمی‌ماند که البته آن پوست نیز سهم کاهن بود. 2- قربانی‌ها و ذبایح تکفیری و خطایی: چنان‌که از اسم آن برمی‌آید به جهت تکفیرگناهان و یا تجاوز از شریعت دهگانه موسی انجام می‌یافته و پاکی فرد خاطی هدف آن بوده است. البته در این نوع ذبایح تمام ذبیحه سوزانده نمی‌شد بلکه تنها دنبه‌های آن سوزانده می‌شد و آنچه از ذبیحه باقی می‌ماند به کهنه می‌رسید. در این مراسم اگر دسترسی به قربانی بزرگ نداشتند یک جفت کبوتر قربانی می‌کردند. 3- قربانی‌ها و ذبایح سلامت: این نوع قربانی جزو ذبایح واجب محسوب نمی‌شد. علاوه بر این‌ها ذبح دو گنجشک برای تطهیر و شفا یافتن از برص انجام می‌گرفت. اوامر دهگانه خداوند امر می‌کرد ذبایح از عیوب مبرا و از سلامتی برخودار باشند و نیز امر می‌کرد که تعداد ذبایح تقدیمی بایستی متناسب با قدرت و توان تقدیم کننده باشد. کیفیت تقدیم ذبایح چنین بود که فقط شحم( پیه) و کلیه‌های آن‌ها را می‌سوزاندند و باقی‌مانده به مصرف کاهن و تقدیم‌کننده می‌رسید. به این صورت که گوشت سینه و کتف‌ها به کاهن و باقی را به صاحب ذبیحه می‌دادند. بخش دیگری از ذبایح یهود ذبیحه طیور و پرندگان است که خود به سه دسته تقسیم می‌شد. 1- اگر فردی گناه می‌کرد و قدرت ذبح حیوان چهارپا را نداشت، بخاطر فقر و نداری پرنده‌ایی را ذبح می‌کرد که کفاره گناهانش باشد. 2- برای تطهیر زنان بعد از زایمان. 3- برای تطهیر شفایافتگان از بیماری برص. دیگر ذبایح معمول در بین یهود ذبایح یومیه بوده است که بره‌ها و قوچ‌های دو ساله‌ایی را یکی صبح و دیگری عصر بعد از غروب خورشید ذبح می‌کردند. و اما ذبایح غیرخونین یهود به این صورت بود که کاهن دو دستش را بر سه بز نری به اسم «عزازیل» گذارده و به تمام گناهان بنی‌اسرائیل اعتراف می‌کرد، سپس حیوان را بدون سربریدن در بیابان رها می‌ساخت. که البته همه این مراسم قربانی اعم از خونین و غیر آن با دعایی همراه بود.پی نوشت: 1- البته طبق آیات قرآن کریم این سامری بوده که گوساله را ساخته و قوم یهود را به عبادت آن فراخوانده و نه حضرت هارون. محمد رضا اسد زاده، آیین قریانی کردن در ادیان مختلف. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه