نخست باید دانست خود لفظ «خدا» و «الله» نیز اسم است. که نشانه و علامت است برای ذات دارای تمامی کمالات و نامی است که برای هویت غیبیه نامگذاری شده است. از این رو ذات غیبیه حتی از نام و نامیدن نیز منزه است و نام ها در مقام صفات الهی است و در این مقام نیز با توجه به درجه اهمیت و رعایت مناسبت از نام های خاصی استفاده می شود که برای حفظ قداست و رعایت ادب، هنگام سوگند و یمین که دارای اهمیت بسیاری است، به «الله» قسم می خوریم و برای تبرک و تیمن و شروع کار که اهمیت درجه دوم دارد به «اسم الله» آغاز می کنیم و در هنگام شفا خواستن از اسم"شافی" بهره می گیریم و در هنگام آمرزش از غفور و ... .

نخست باید دانست خود لفظ «خدا» و «الله» نیز اسم است. که نشانه و علامت است برای ذات دارای تمامی کمالات و نامی است که برای هویت غیبیه نامگذاری شده است. از این رو ذات غیبیه حتی از نام و نامیدن نیز منزه است و نام ها در مقام صفات الهی است و در این مقام نیز با توجه به درجه اهمیت و رعایت مناسبت از نام های خاصی استفاده می شود که برای حفظ قداست و رعایت ادب، هنگام سوگند و یمین که دارای اهمیت بسیاری است، به «الله» قسم می خوریم و برای تبرک و تیمن و شروع کار که اهمیت درجه دوم دارد به «اسم الله» آغاز می کنیم و در هنگام شفا خواستن از اسم"شافی" بهره می گیریم و در هنگام آمرزش از غفور و ... . رعایت این گونه ادب نشانه قداست فوق العاده مسمی و پروردگار جهانیان است. (ر.ک جوادی آملی، عبدالله، تفسیر تسنیم ج 1 ص 314) چنان که برای برخی که «خلق قهرمان» بسیار محترم بود در ابتدای سخن می گفتند به نام خدا و به نام خلق قهرمان. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه