آیا اعجاز «قرآن» مختص زمان پیامبر اسلام (صلّی الله علیه و آله و سلم) است؟

قرآن مجید یگانه معجزه جاودانی پیامبر اسلام است که در هر زمان گواه روشن بر نبوت او می‌باشد، اعجاز و خارق‌العاده بودن آن به زمان پیامبر اکرم و یا جامعه عرب مخصوص نیست، بلکه پیوسته بسان سندی زنده، و گواهی روشن و برهانی استوار بر تارک اعصار و قرون می‌درخشد. یکی از خصائص قرآن حالت (نهایت‌ناپذیری) آن است، با اینکه چهارده قرن از تاریخ نزول آن می‌گذرد و در هر عصری صدها متخصص روی آیات و مفاهیم و معانی آن کار کرده‌اند و تفسیر‌هائی به صورتهای گوناگون بر آن نوشته‌اند، مع‌الوصف امروز دانشمندان معاصر از بررسی آیات قرآن، حقایقی را در زمینه‌های علوم طبیعی و روانشناسی و جامع‌شناسی و... کشف می‌کنند که بر متخصصان گذشته مخفی و پنهان بوده است، و این حالت یعنی (نهایت‌ناپذیری) از خصائص قرآن است که در دیگر کتابهای آسمانی و نوشته‌های بشری وجود ندارد. توگوئی قرآن نسخه دوم جهان طبیعت است که هرچه بینشها وسیع‌تر، و دیده‌ها عمیق‌تر گردد، هرچه درباره آن تحقیقات و مطالعات زیادتری انجام گیرد رموز و اسرار آن تجلی بیشتری نموده و حقایق نوی از آن کشف می‌گردد. از کتابی که از جانب خدای نامتناهی، برای هدایت بشر فرستاده شده است جز این انتظار نیست؛ کتاب او باید بسان خود او (نامتناهی) و خصیصه مقام ربوبی را دارا باشد، و در نمایاندن انتساب خود به مبدأ جهان به دلیل و برهان نیاز نداشته باشد، و بسان خورشید دلیل خویش بوده و خود را نشان دهد و محیط خود را روشن سازد. پیامبر عالیقدر در سخنان خود، به خصیصه (نهایت‌ناپذیری) قرآن اشاره می‌کند و می‌فرماید: (ظاهِرُهُ اَنیق وَ باطِنُهُ عَمیق لاتُحْصی عَجائِبُهُ وَ لاتُبْلی غَرائبُه). (اصول کافی، کتاب القرآن/591) [قرآن ظاهری زیبا و باطنی عمیق دارد، شگفتی‌های آن پایان نمی‌پذیرد و تازه‌های آن کهنه نمی‌شود]. امیرمؤمنان نیز در یکی از خطبه‌ها به این خصوصیت اشاره می‌کند و می‌فرماید: (سِراجاً لاتَخْبُو تَوَقُّدُه وَبَحْراً لایُدْرَکُ قَعْرُه). (نهج البلاغه عبده 2/202) قرآن مشعل فروزانی است که فروغ و تابش آن به خاموشی نمی‌گراید و دریای عمیقی است که فکر بشر به ژرفای آن نمی‌رسد. و این حقیقت، امروز برای دانشمندان کاملاً ملموس است و هر روز از قرآن، حقایق تازه‌تری را کشف می‌کنند و یکی از علل جاودانی بودن قرآن، همین است که در هر عصری دانشمندان جهان به فراخور دانش و اطلاعات خود، از آن بهره‌مند بوده بهره‌رسانی و نورافشانی آن به دوره و زمانی و به گروه و توده خاصی اختصاص نداشته است. شخصی از امام هشتم علی بن موسی الرضا(ع) پرسید چرا قرآن پیوسته طراوت و تازگی دارد و انس و ممارست با قرآن و تلاوت و خواندن آن، مایه کهنگی آن نمی‌گردد؟ امام در پاسخ فرمود: (اِنَّ الله تَعالی لَمْ یَجْعَلْهُ لِزَمانٍ دوُنَ زَمانٍ وَلاللناس دوُنَ ناسٍ، فَهُوَ فی کُلّ زَمانٍ جَدید وَ عِنْدَ کُلّ قَومٍ غض اِلی یَومِ الْقِیامَة). (برای اینکه خدا قرآن را برای زمان مخصوص و محدودی و یا گروه معینی نفرستاده است از این جهت قرآن در هر زمان و نزد تمام اقوام تا روز رستاخیز تازه است.) eporsesh.com .

موتور جستجوی پرسش و پاسخ دینی امین

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/03

لینک کوتاه