آيا اعجاز «قرآن» مختص زمان پيامبر اسلام (صلّی الله علیه و آله و سلم) است؟

قرآن مجيد يگانه معجزه جاوداني پيامبر اسلام است كه در هر زمان گواه روشن بر نبوت او مي‏باشد، اعجاز و خارق‏العاده بودن آن به زمان پيامبر اكرم و يا جامعه عرب مخصوص نيست، بلكه پيوسته بسان سندي زنده، و گواهي روشن و برهاني استوار بر تارك اعصار و قرون مي‏درخشد. يكي از خصائص قرآن حالت (نهايت‏ناپذيري) آن است، با اينكه چهارده قرن از تاريخ نزول آن مي‏گذرد و در هر عصري صدها متخصص روي آيات و مفاهيم و معاني آن كار كرده‏اند و تفسير‏هائي به صورتهاي گوناگون بر آن نوشته‏اند، مع‏الوصف امروز دانشمندان معاصر از بررسي آيات قرآن، حقايقي را در زمينه‏هاي علوم طبيعي و روانشناسي و جامع‏شناسي و... كشف مي‏كنند كه بر متخصصان گذشته مخفي و پنهان بوده است، و اين حالت يعني «نهايت‏ناپذيري» از خصائص قرآن است كه در ديگر كتابهاي آسماني و نوشته‏هاي بشري وجود ندارد. توگوئي قرآن نسخه دوم جهان طبيعت است كه هرچه بينشها وسيع‏تر، و ديده‏ها عميق‏تر گردد، هرچه درباره آن تحقيقات و مطالعات زيادتري انجام گيرد رموز و اسرار آن تجلي بيشتري نموده و حقايق نوي از آن كشف مي‏گردد. از كتابي كه از جانب خداي نامتناهي، براي هدايت بشر فرستاده شده است جز اين انتظار نيست؛ كتاب او بايد بسان خود او «نامتناهي» و خصيصه مقام ربوبي را دارا باشد، و در نماياندن انتساب خود به مبدأ جهان به دليل و برهان نياز نداشته باشد، و بسان خورشيد دليل خويش بوده و خود را نشان دهد و محيط خود را روشن سازد. پيامبر عاليقدر در سخنان خود، به خصيصه «نهايت‏ناپذيري» قرآن اشاره مي‏كند و مي‏فرمايد: «ظاهِرُهُ اَنيق وَ باطِنُهُ عَميق لاتُحْصي عَجائِبُهُ وَ لاتُبْلي غَرائبُه». (اصول كافي، كتاب القرآن/591) [قرآن ظاهري زيبا و باطني عميق دارد، شگفتي‏هاي آن پايان نمي‏پذيرد و تازه‏هاي آن كهنه نمي‏شود]. اميرمؤمنان نيز در يكي از خطبه‏ها به اين خصوصيت اشاره مي‏كند و مي‏فرمايد: «سِراجاً لاتَخْبُو تَوَقُّدُه وَبَحْراً لايُدْرَكُ قَعْرُه». (نهج البلاغه عبده 2/202) قرآن مشعل فروزاني است كه فروغ و تابش آن به خاموشي نمي‏گرايد و درياي عميقي است كه فكر بشر به ژرفاي آن نمي‏رسد. و اين حقيقت، امروز براي دانشمندان كاملاً ملموس است و هر روز از قرآن، حقايق تازه‏تري را كشف مي‏كنند و يكي از علل جاوداني بودن قرآن، همين است كه در هر عصري دانشمندان جهان به فراخور دانش و اطلاعات خود، از آن بهره‏مند بوده بهره‏رساني و نورافشاني آن به دوره و زماني و به گروه و توده خاصي اختصاص نداشته است. شخصي از امام هشتم علي بن موسي الرضا(ع) پرسيد چرا قرآن پيوسته طراوت و تازگي دارد و انس و ممارست با قرآن و تلاوت و خواندن آن، مايه كهنگي آن نمي‏گردد؟ امام در پاسخ فرمود: «اِنَّ الله تَعالي لَمْ يَجْعَلْهُ لِزَمانٍ دوُنَ زَمانٍ وَلاللناس دوُنَ ناسٍ، فَهُوَ في كُلّ زَمانٍ جَديد وَ عِنْدَ كُلّ قَومٍ غض اِلي يَومِ الْقِيامَة». «براي اينكه خدا قرآن را براي زمان مخصوص و محدودي و يا گروه معيني نفرستاده است از اين جهت قرآن در هر زمان و نزد تمام اقوام تا روز رستاخيز تازه است.»eporsesh.com .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه