دعا و حکمت بالغه

 آیا دعا با اعتقاد به اینکه خداوند حکیم است و کارها را بر وفق مصلحت انجام مى دهد منافات ندارد؟! در این باره باید دانست؛ دعا در چارچوب حکمت الهى است نه امرى خارج از آن تا با آن منافى باشد؛ یعنى دعا داراى مرز و حدود است چه از حیث آداب، چه از حیث محتوا و آنچه که از خدا طلب مى کنیم، از این رو به هر دعایى با هر ویژگى و هر محتوایى توصیه نشده است و نیز تأثیرگذارى دعا بدون حد و مرز نمى باشد. دعا باید در چارچوب مصالح و مفاسد انسانى باشد؛ یعنى خواستن مصالحى که خداوند مقرر فرموده و درخواست دورى از مفاسدى که حضرت حق به ترک آن دستور داده اند و این یک سنت الهى است و دعا باید با سنت هاى الهى [حکمت خداوند ]هماهنگ باشد، چنانچه حضرت على (علیه السلام)  مى فرماید: «ان کرم الله سبحانه لا ینقض حکمة فلذلک لا یقع الاجابة فى کل دعوة » [ 1 ] ؛ «کرم خداوند حکمتش را نقض نمى کند. به همین دلیل است که هر دعایى اجابت نمى شود». اگر دعا بر خلاف حکمت بالغه الهى باشد نه تنها مؤثر نیست و به رشد آدمى کمک نمى کند؛ بلکه به نزول او مى انجامد و خشم خدا را مى انگیزد. از خدا، غیرخدا را خواستن***  ظن افزونى است و کلى کاستن [ 2 ] __________________ [1] . غررالحکم، ح ۳۴۷۸. [2] . مثنوى، دفتر پنجم، ۷۷۳. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه