چه كنيم تا در مقابل ظلم و ستم ديگران قدرت عمل بيشتري داشته باشيم و دائما آنها را نفرين نكنيم؟

به طور کلي نفرين نمودن نسبت به دوستان و اطرافيان کار پسنديده اي نيست. انبياء و ا ولياء الهي جز در موارد نادري که مجبور مي شدند، قوم خويش رانفرين نمي نمودند. ايشان در اغلب موارد حتي نسبت به کساني که به ايشان ستم روا مي داشتند و از پذيرش هدايت روي بر مي تافتند، دعا مي نمودند و از خداي متعال براي آنها هدايت و مغفرت مي خواستند. نفرين در حقيقت نوعي انتقام گيري از کسي است که ستمي از او به ما رسيده است. در فرهنگ اسلام عفو و بخشش و رحمت بر خشم و غصب و انتقام خصوصا نسبت به مؤمنين و نزديکان ترجيح داده شده است. در عفو لذتي است که در انتقام نيست، همانگونه که رحمت الهي برغضبش سبقت دارد (سبقت رحمتي غضبي). مسلما هيچ يک از مؤمنان سزاوار نفرين و بدخواهي برادر مؤمن خويش نيست، بنابراين شما مي توانيد با دعاي خير در حق کسي که او را نفرين نموده ايد، عمل خويش را جبران نماييد «ان الحسنات يذهبن السيئات؛ به درستي که خوبي ها بدي ها را خواهد پوشانيد» و به هيچ وجه لازم نيست که او را در جريان نفرين خود قرار دهيد. البته نفرين نوعي دعا است ولي دعا براي دور شدن کسي از خير و رحمت و سعادت است و اگر شرايط دعا در آن جمع باشد و نفرين به جا و به مورد باشد اين دعا نيز با خواست خداوند اجابت مي گردد. در قرآن کريم نيز نمونه هايي از نفرين انبيا(ع) وجود دارد که مورد اجابت خداوند قرار گرفته است مثل نفرين حضرت نوح(ع) در مورد کفار و مشرکان: «و قال نوح رب لا تذر علي الارض من الکافرين ديارا، انک ان تذرهم يضلوا عبادک ولا يلدوا الا فاجرا کفارا؛ پروردگارا! بر روي زمين هيچ کافري باقي مگذار چون اگر آنها در زمين باقي بمانند بندگانت را گمراه مي سازند واز آنها تنها فرزنداني گنهکار و کافر به وجود مي آيد» (نوح، آيه 26 و 27). البته اين در هنگامي بود که نوح(ع) حجت را کاملا بر آنها تمام کرده بود و آن کافران با گستاخي و لجاجت در برابر حق ايستادگي مي کردند و باعث گمراهي ديگران مي شدند. اگر قدرت روحي و ظرفيت انسان زياد باشد و با چشم مهرباني و دلسوزي و شفقت به انسان ها نگاه کند معمولا کمتر ديگران را نفرين مي کند. مطالعه زندگي پيامبران و امامان معصوم(ع) و پيروان واقعي آنها که با وجود تحمل اذيت و ظلم و آزار از ديگران، براي آنها دل مي سوزاندند و طلب هدايت مي کردند و بدي آنها را با خوبي پاسخ مي دادند، مي تواند ظرفيت و تحمل انسان را در برابر آزار و ظلم ديگران بيشتر نمايد چون آنها الگوها و رهبران ما هستند و ما بايد در همه امور البته به اندازه ظرفيت دروني خود از آنها تبعيت و پيروي نماييم. منبع: سايت انوار طاها .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه