‏ آيا دانش انسان در جهان آخرت با او همراه است؟‏

اگر كسى درباره جهان‏بينى الهى بحث‏ها كرد، درباره خدا و اسماء حُسناى او، نعت او، صفات جلال و جمال و ‏افعال او بحث‏ها كرد، درباره معاد، مواقف قيامت، بهشت و جهنم، صراط، حساب، ميزان، شفاعت، حوض كوثر ‏و مانند آن بحث‏ها كرد، در مورد فرشته‏شناسى، وحى، رسالت، ‎نبوّت و امامت بررسى كرد، همه اين ‏ره‏آوردها و بحثها بعد از مرگ يكى پس از ديگرى براى او تر و تازه و روشن و مشهود، سرسبز و خرم مى‏تابد و ‏لحظه به لحظه شكوفاتر مى‏شود، اما اگر كسى تلاش كرد كه چگونه خيابان بسازد، مسجد، مدرسه و ‏دانشگاه بسازد، مهندس راه و ساختمان بشود، طبيب جسم باشد، بعد از مرگ همه اين علوم كم‏كم از ‏يادش مى‏رود، چونكه آنجا ديگر سخن از راه و ساختمان نيست و علمى كه تكرار نشود رخت برمى‏بندد آنجا ‏از كسى سؤال نمى‏كنند نقشه ساختمان، نقشه خيابان و بيابان چگونه است‎.‎‎ ‎البته اين گونه دانش‏ها براى رفع نيازمنديهاى دنيا بوده و تحصيل آن هم واجب است و اگر كسى از اين ‏راه بهره‏اى گرفت و به نظام اسلامى خدمت كرد، عمل صالحى انجام داده كه براى ابد در قيامت مى‏ماند اما ‏خودِ اين علم رخت برمى‏بندد.‏‎ ‎اين علوم مربوط به نشئه طبيعت است، مصنّف و مؤلّف شدن، استاد و مدرّس و گوينده و نويسنده شدن ‏جزو حرفه‏هاى دنيايى است كه بعد از مرگ همه اينها رخت برمى‏بندد، يك اديب ماهر در اواخر عمر از خواندن ‏يك سطر عبارت ادبى نيز عاجز مى‏شود‎.‎‎ ‎اما اگر كسى معارف الهى را آموخت يكى پس از ديگرى معلوم‏هاى او مشهود مى‏شود و مى‏يابد. اگر ‏كسى در اين زمينه تحصيل كند كه كوثر يعنى چه؟ چگونه آبى است كه رفع گرسنگى هم مى‏كند؟ چگونه ‏آبى است كه اگر كسى يك جرعه‏اش را بنوشد براى ابد ديگر تشنه نمى‏شود؟ اين چه آبى است هم جاى ‏نان است و هم آب و هم عطر؟ و اين همه خصوصيات چگونه در او جمع شده است؟ اينها علومى است كه ‏بعد از مرگ لحظه به لحظه براى او ظهور مى‏كند. ولى اگر كسى در دنيا اين مسائل را نياموزد، در آن دنيا به ‏زحمت او را مى‏فهمانند، اما در آخرت اينچنين نيست كه به آسانى و رايگان يادش بدهند، آنجا با گوش ياد ‏نمى‏دهند، بلكه با دل، ياد مى‏دهند و تا دل او را غبارروبى و گردگيرى نكنند و اين لايه‏هاى چركين را از دلش ‏نگيرند دلش نمى‏بيند. قرآن كريم مى‏فرمايد:‏‎ » ‎كلّا بل ران على قلوبهم ما كانوا يكسبون»(1).‏‎ ‎بنابراين به هنگام مرگ علم‏هاى حصولى رخت برمى‏بندد و علم‏هاى شهودى هم به اين آسانى نصيب ‏نمى‏شود، در آنجا اگر زن مهذب‏تر باشد او زودتر از مرد به مقصد مى‏رسد و نمى‏توان گفت: چون قدرت ‏فيزيكى يا رياضى مرد قوى‏تر است، پس زن به اندازه مرد مقرّب نيست‎.‎‏( آیةالله جوادی آملی ،زن در آئينه جلال و جمال، صفحات 386 ـ 388.)‏‏(1) سوره مطفّفين، آيه 14.‏ .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه