فلسفه‏ ي زندگي محدود در اين دنيا چيست؟ چرا خدا عمر طولاني‏ تري به انسان نمي ‏دهد؟

همان طور كه در تعبيرات ديني آمده است، اين زندگي صرفا مقدمه و پلي براي حياتي ديگر و آن حيات، اصل است. اين زندگي اگر فقط به ظواهرش بسنده شود، لهو، لعب، زينت، تفاخر و تكاثر است، اما باطن آن زندگي جاودانه است؛ سعادتمندانه يا شقاوتمندانه: «اعلموا أنما الحيوة الدنيا لعب و لهو و زينة و تفاخر بينكم و تكاثر في الأموال و الأولاد كمثل غيث أعجب الكفار نباته ثم يهيج فتراه مصفرا ثم يكون حطاما و في الآخرة عذاب شديد و مغفرة من الله رضوان و ما الحيوة الدنيا إلا متاع الغرور»آنچه اين دنيايي است، از بين مي‏رود و فقط آن چيزي باقي مي‏ماند كه رنگ و بوي الهي پيدا كرده باشد: «ما عندكم ينفد و ما عندالله ‏باق - و كل شي‏ء هالك إلا وجهه.» اگر به اين نگرش در زندگي برسيم و درك كنيم كه زندگي واقعي، همان زندگي اخروي است، نه زندگي دنيوي؛ خواهيم پذيرفت كه اين زندگي بايد محدود باشد، نه بي‏ نهايت؛ زيرا كه صرفا مقدمه است و غايت و هدف نيست. اگر اصل محدوديت را بپذيريم، ديگر مناقشه در مقدار آن روا نيست؛ زيرا هر مقداري كه باشد، باز جاي اين سؤال باقي مي‏ ماند كه: «چرا اين قدر؟!».قرآن كريم نقل مي ‏كند كه عده‏ اي چنان دنيازده شده‏ اند كه آرزو مي‏ كنند هزار سال زندگي كنند و اگر حتي اين قدر زندگي كنند، اما باز راضي نمي ‏شوند و بيش‏تر مي‏ خواهند. در هر صورت، اين زندگي موجب نجات آن‏ها از آتش نخواهد شد؛يعني اگر انسان دنيا را غايت خود قرار دهد، به هيچ حدي راضي نمي‏ شود، اما اگر اصل محدوديت را پذيرفتيم، ديگر مقدار آن مهم نيست و مصلحتش را به خداوند واگذار مي ‏كنيم. حقيقت اين است كه «آخرت باوران» تمام شدن زودتر اين زندگي و رسيدن سريع‏تر به آن زندگي را طلب مي‏ كنند:«ولو لا أجل الله التي كتب الله عليهم لم تستقر أرواحهم في أجسادهم طرفة عين خوفا من العقاب و شوقا إلي الثواب.» زيرا كه آنان كيفيت زندگي خود را بهبود بخشيده ‏اند و ديگر دلبستگي كميت آن نيستند و چون با ايمان و عمل صالح، آخرت خود را آباد ساخته‏ اند، شوقشان به مرگ و ورود به زندگي حقيقي، بيش از شوق طفل به پستان مادر است: «و الله لابن ابي‏طالب آنس بالموت من الطفل بثدي أمه.»منبع:زندگي پس از مرگ‏ جلدچهارم حسين سوزنچي ص50 .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه