چرا رقص زن در حضور محرم ها،حرام است؟

در روند درك فلسفه و حكمت احكام ديني يا به تعبير ديگر دفاع «عقلاني» از دين دو شيوه و متد وجود دارد و طبيعتا هر يك با ويژگي‏ها و محدوديت‏هاي خاصي روبه روست: 1) روش اول شيوه عقل كل نگر توحيدي است؛ يعني، انسان مؤمن و خداشناس بر اساس باور ژرف و عميقي كه به خداوند به عنوان كامل مطلق و حكيم علي‏الاطلاق دارد يقين پيدا مي‏كند كه هر آنچه از ناحيه او دستور داده شده و هر حكمي كه ازناحيه وي صادر گرديده - اعم از مسائل حقوقي الزامي و احكام اخلاقي - حتما داراي مصالحي است كه به بندگان بازگشت مي‏نمايد؛ هر چند كه عقول و انديشه‏هاي بشري از درك حكمت آن ناتوان و قاصر باشد. چنين متدي نقطه قوتي دارد و نقطه ضعفي: قوت آن در اين است كه تمام سؤالات انسان را يك جا پاسخ مي‏دهد و ديگر جاي هيچ ترديدي باقي نمي‏گذارد و روح و روان آدمي را بي‏هيچ دغدغه‏اي تسليم فرمان‏هاي الهي مي‏كند. نقطه ضعف آن اين است كه حكمت هيچ چيز را به طور جزئي و روشن و دقيق مشخص نمي‏سازد. 2) متد ديگر روش عقل جزءنگر است كه در فرآيند تحقيقات علمي تجربي به كار مي‏رود. بر اساس اين روش حساب هر حكمي جداگانه و تك به تك رسيدگي و با عقول و رهيافت‏هاي علمي بشر سنجيده مي‏شود. اين شيوه نيز محاسني دارد و معايبي: حسن آن اين است كه به دقت مي‏تواند حكمتهاي بسياري براي يك حكم جزئي ارائه دهد؛ مثلا در رابطه با فلسفه حرمت شراب مي‏توان از علومي مانند فيزيولوژي، پزشكي، روان‏شناسي و... بهره جست و نكات بسيار ارزشمندي در اين رابطه دريافت داشت. نقص و عيب اين روش آن است كه: اولا؛ تدريجي است و ثانيا؛ محدوديت‏هاي زيادي دارد؛ يعني بسياري از سؤالات انسان را بدون پاسخ گذاشته و گاه نيز ره‏آوردهاي نادرست علمي يا شرايط و جو فكري و فرهنگ عصري تأثيرات نامطلوبي را در اين راستا به جاي خواهد گذارد. همين مساله باعث شده كه در جهان غرب جرياني به نام «فيديسم» پديد آيد كه معتقد است به جاي دفاع عقلاني از دين همواره بايد درجهت حفظ ايمان توده‏ها كوشيد. اكنون چه بايد كرد؟ به نظر ما دفاع عقلاني از دين به خوبي ميسور است و اتفاقا دين اسلام همواره در اين مسائل سرافراز بيرون آمده است؛ ليكن جز دو ابزار بيان شده و نيز فلسفه‏ها و حكمت‏هايي كه در خود دين تعيين گرديده راه ديگري وجود ندارد. بنابراين ما در درجه اول بايد بدانيم كه ابزارهاي تحقيقمان چيست و تا چه اندازه توانايي استفاده از آن را داريم. بدون شك عقل جزءنگر محدوديت‏هاي زيادي دارد و افراط در استفاده از آن انديشه را به ناكامي مي‏كشاند ولي نبايد به طور كلي آن را كنارزد. پس تا آن جا كه توانايي علمي ما اجازه مي‏دهد بايد فلسفه احكام را دريابيم و آن جا كه ناتوان شديم ديگر راه چاره‏اي جز اتكا به عقل كل نگر و قطع كلي به مصالح احكام الهي وجود ندارد و نبايد ضعف دانش و بينش خود رابه حساب دين بگزاريم. فقها در مورد رقص، ديدگاه‏هاي مختلفي دارند. برخي به جواز آن براي هم‏جنس و نيز زن براي شوهر، نظر داده‏اند و برخي ديگر نيز تنها رقص زن براي شوهر را مجاز دانسته‏اند. دلايل فقهي اين دو ديدگاه، در كتاب‏هاي مربوطه، موجود است. مستند كساني كه رقص را حرام دانسته‏اند، احاديثي است كه در آن از برخي امور از جمله «رقص» نهي شده است. پيرامون دليل عقلي و به تعبير دقيق‏تر دليل عقلايي يا فلسفه تحريم آن نيز گفتني است كه فلسفه بعضي از احكام را بايد در غايات و نتايجي كه يك كار به دنبال دارد، جست‏وجو كرد. از ديدگاه اسلام، چون انسان موجودي با كرامت و داراي ارزش فوق‏العاده است، بايستي تمام همت خود را صرف كمال‏خواهي كند و براي اين منظور، زمينه‏ها را فراهم ساخته و از آنچه كه او را از اين هدف باز مي‏دارد، پرهيز كند. از جمله موانع جدي انسان در اين راه، اشتغال به لهو و لعب و غفلتي است كه از اين طريق عايد انسان مي‏گردد. به همين منظور در شريعت الهي، تمهيداتي براي جلوگيري از فرو رفتن فرد و جامعه، در منجلاب هوس‏ها و غفلت‏ها، پيش‏بيني شده است كه از جمله آنها، تحريم مسكرات، قمار و رقص مي‏باشد (رقص براي غيرهمسر). البته ممكن است پرسيده شود كه آيا چند دقيقه رقص، موجب غفلت مي‏گردد؟ بلي ممكن است يك حادثه چندان آثار مشهودي نداشته باشد؛ ولي اگر چنين عادت‏هايي در جامعه فراگير شود، جامعه به همان دامي خواهد افتاد كه اكنون بسياري از جوامع بدان دچار شده‏اند؛ يعني، فرو رفتن در غفلت‏ها و شهوت‏ها و بازماندن از مسير كمال. باز هم تأكيد مي‏كنيم كه اگر «نگرش وحي را به انسان و جهان» ناديده بگيريم، نه تنها تحريم رقص؛ بلكه فلسفه تحريم بسياري از محرمات ديگر نيز، قابل درك نخواهد بود. رقص زن براي زنان نيز ممكن است باعث برخي از تحريكات شهواني شود؛ ليكن كيفيت تأثير آن بسيار محدودتر مي‏باشد و ممكن است بر افراد خاصي اثر بگذارد، ليكن اين كه رقص زن براي زن اساسا حرام است يا نه؟ در فتاواي مجتهدين اتفاق نظر نيست و برخي آن را جايز مي‏دانند. نكته ديگري كه توجه بدان شايسته است، اين مي‏باشد كه فرضا رقص حرام باشد لزوما به خاطر آن نيست كه موجب گناه ديگري شود؛ بلكه ممكن است از اين جهت باشد كه خود نوعي لهو و موجب دوري از ياد خداست.eporsesh.com .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه