برخى معتقدند که آیات مربوط به غدیر خُم، توسط اهل‌تسنن جا به جا شده، تا هدف آیه مورد نظر، مبنى بر خلافت على‏(ع) آشکار نشود؟! نظرتان را درباره تحریف آیه غدیر بیان کنید.

بسیارى از مفسران بزرگ قرآن کریم، چه از اهل تسنن و چه از مکتب شیعى، معتقدند، فراز «الیوم یأس الذین ... الأسلام دیناً»، جمله معترضه‌اى است در میان آیه سوم سوره مائده. و اکثراً بر این مطلب اتفاق نظر دارند که تعارض فوق از همان ابتدا و به اذن نبى اکرم(ص) بود؛ چرا که اساساً حضرت حق -جلّ جلاله- امر ترتیب آیات را به پیامبرش واگذار نمود، اما این موضوع - واگذارى ترتیب آیات به امت - با یک‌پارچگى قرآن به عنوان اعجاز الهى که همان فعل و کلام واحده حق تعالى است، منافات دارد؛ زیرا یکى از ارکان اعجاز قرآن، اسلوب و نحوه نگارش آن است. و می‌دانیم که با گسستن یک جزء مانند اسلوب و ترتیب از مجموعه‌اى سازمان یافته اساس آن مجموعه، متلاشى شده و کلیت آن از بین می‌رود.اما این‌که جابه‌جایى آیات توسط اهل تسنن و مخالفان خلافت على(ع) صورت گرفته باشد، مردود است؛ زیرا حساسیت رسول اکرم(ص) در مراقبت از قرآن کریم، کتابت قرآن توسط صحابه برجسته پیامبر(ص)؛ مانند على(ع)، ابن عباس و... مانع از بروز اختلاف و یا جعل و تحریف در آیات و ترتیب آنها می‌شد.اما جعل و تحریف آیات در عصر حکومت خلفاى سه‌گانه نیز منتفى است؛ زیرا قرآن‌هاى موجود در آن عصر که همگى به دستور عثمان جمع آورى شده بودند و پس از استنساخ به شهرها فرستاده می‌شدند؛ مورد تأیید حضرت علی(ع) بود و ردى از آن‌حضرت نسبت به اخلال در ترکیب و متن آیات از جانب خلفا نرسیده است. در عصر دیگر امامان معصوم(ع) نیز به دلیل اخبارى؛ مثل ثواب قرائت، حفظ قرآن و... دست نخورده بودن آیات به نحو کامل از مسلّمات است. و اما پس از دوران ائمه‏(ع) نیز این احتمال باطل است؛ چرا که هیچ‌یک از صاحبان فکر و مفسران بزرگ در حجیت قرآن شک نکرده و قایل به جابه‌جایى در آن نشده‌اند.این در حالى است که قرآن‌هایى به خط نسخ و کوفى از عصر ائمه‏(ع) باقى مانده که دیرینه شناسان قدمت آنها را تأیید کرده و قطعى می‌دانند، حتی برخى از این مصاحف منسوب به پیشوایان معصوم(ع) هستند.نتیجه این‌که؛ با فرض پذیرش تعارض این فقره از آیه سوم سوره مائده، هرگز دست مخالفان دخلى در این امر نداشت و حتى از عهده رسول اکرم(ص) نیز خارج بود و امرى است مختص به حضرت حق.شاید بتوان گفت؛ تعارض خاصى میان این فقره و دیگر فرازهاى سوره مائده، وجود ندارد؛ چرا که براى هر اهل تفکر بسى روشن است که مبناى تأکیدى این سوره بر پایدارى بر پیمان‌ها و وفادارى به عهدها است؛ لذا خالى از وجه نیست که خدای متعال بزرگ‌ترین عهد خود با مردم را که همان ولایت على‏(ع) است، در جاى جاى دیگر عهود مانند احکام جعلى و تشریعى، قرار دهد. تا گذشت زمان موجب غفلت از آن و فراموش شدنش نگردد؛ از این‌رو می‌بینیم آیه اکمال دین و اتمام نعمت در میان «آیات الأحکام» قرار گرفته است. .

اسلام کوئست

مرجع:

ایجاد شده در 1400/12/23

لینک کوتاه