چگونه مي توانيم ظرفيت وجودي خود را در مقابل رفتار ديگران افزايش دهيم ؟

براي افزايش ظرفيت و به اصطلاح داشتن سعه صدر بايد به اين نكته توجه كرد كه كم ظرفيتي نتيجه داشتن روحي كوچك و عدم سعه وجودي است. اگر كسي در زندگي هدفي پست و غيرعالي و همتي كوتاه داشت و قدر و قيمت خود را درك نكرد و مقصد عالي انساني رادرست تصور ننمود و يا فراموش كرد براي چه مقصودي خلق شده و به چه رتبه‏اي از كمال و عظمت مي‏تواند برسد، همانند بچه‏اي كه در برخورد با اسباب بازي پرزرق و برق آن را گم شده خود به حساب مي‏آورد و به آن سرگرم شده و از همه چيز غافل مي‏گردد، اين انسان كوتاه نظرو بي‏همت نيز وقتي به چرب و شيريني از ظواهر دنيوي مثل مال و مقام و شهرت و منصب كه رسيد، تصورش بر اين است كه بالاتر و ارزشمندتر از اين امور در عالم يافت نمي‏شود و اينجاست كه به تصور سوار شدن بر مركبِ مراد، به همه پشت مي‏كند و نسبت به همه بي‏اعتنا مي‏گردد وبا يك احترام از روي چاپلوسي و فريب، باد به غبغب انداخته و ديگر خدا را بنده نيست. شايد بهترين تعبير در مورد با ظرفيت بودن را قرآن كريم بيان فرموده: فَمَنْ يردالله ان يهديه يشرح صدره للاسلام (زمر، آيه 22) «اگر خداوند بخواهد كسي را هدايت كند، قلبش رابراي پذيرش اسلام، گشاده مي‏كند و ظرفيت فهم اسلام و معارف و احكام آن و عمل به دستوراتش را به او عنايت مي‏كند و نيز دعاي پيامبر بزرگ الهي يعني حضرت موسي(ع) چنين است: قال ربّ اشرح لي صدري (طه، آيه25) «خداوندا سينه مرا گشاده و ظرفيت مرا افزون فرما». اگر انسان به درستي و در سايه راهنمايي‏هاي اولياي الهي كه نهايت شرح صدر و سعه وجودي و ظرفيت را داشته‏اند، به ارزش وجودي خود پي‏ببرد، معناي خليفة‏اللهي انسان را در يابد وبفهمد كه موجودي ابدي و جاودانه است و خودش، معمارِ وجودِ خويش و سازنده سعادت وشقاوت خود مي‏باشد و در مقامِ عمل نيز به تدريج اين ظرفيت را با تخلّق به اخلاقي الهي در خود ايجاد نمايد مثلاً اگر صبور نيست، صبر را به خود بندد و خود را شبيه انسان صابر كند و صبر را در عمل تجربه كند و يا گر اهل جود و سخا نيست اداي انسان سخي را درآورد و با تحميلو سختي، در مواردي بخشيد و عطا را تمرين كند، در پرتو آن عقيده و جهان‏بيني و تصور درست هدف و مقصود، كم‏كم، سعد وجودي مي‏يابد و ظرفيت كوچك او گسترش مي‏يابد و در اثر تمرين تدريجي و تقويت اراده و تعميق اعتقادات درست و اصيل، خود را به سادگي گم نمي‏كند وچون عظمتِ خالق هستي و حقارت و بيچارگي و ناتواني خويش را درست ادراك نموده، به كسي بزرگي نمي‏فروشد و چون دنيا و همه مقامات و دارايي‏هاي آن را ناچيز و فاني مي‏داند و همه را پرتوي از جمال ازلي و ابدي الهي به حساب مي‏آورد، وقتي به پُستي و نانِ چربي رسيد، آنرا وسيله‏اي براي خدمت به مردم و راهي براي اظهار بندگي به شمار مي‏آورد و نگاه استقلالي به آن نمي‏اندازد و همه ارزش‏ها را در آن خلاصه نمي‏كند. eporsesh.com .

راسخون

مرجع:

ایجاد شده در سه روز پیش

لینک کوتاه