چرا خداوند نابودي قوم عاد را در سوره قمر يک روز، و در سوره هاي فصلت و الحاقه چند روز ذکر ميکند؟

(آيات): در قرآن کريم صد ها بار کلمه (يوم و ايام) بکار رفته که در بسياري از موارد بمعناي شبانه روز معمول نيست و آن ها عبارتند از: 1. لا اقسم بيوم القيامه . 2. انفقوا مما رزقناکم من قبل ان يأتي يوم ... تعبير از عالم رستاخيز به (يوم القيامه) بيانگر اين مطلب است که واقعه قيامت با اين که دوراني است بسيار طولاني به عنوان روز قيامت بيان شده است همچنين در آيه دوم که تعبير از قيامه را با کلمه يوم آورده، و اين در حالي است که خداوند در سوره معارج درباره روز رستاخيز و محاسبه اعمال مردم مي فرمايد: تعرج الملائکه و الروح اليه في يوم کان مقداره خمسين الف سنه . که در اين آيه خداوند مدت زمان آن واقعه عظيم را پنجاه هزار سال ذکر مي کند با اين که تعبير به يوم شده، و اين مي رساند که مراد از يوم آن روز اصطلاحي که از طلوع آفتاب تا غروب آن است، نمي باشد بلکه بمعناي دوران و اوقات است. 3. ان الذين تولوا منکم يوم التقي الجمعان . مراد از يوم در اين آيه شريفه واقعه جنگ احد است که عده اي از جهاد در رکاب پيامبر ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ خود داري کردند. (روايات): در روايات و سخنان پيشوايان معصوم نيز کلمه (يوم) بمعناي دوران طولاني آمده است، چنان چه اميرالمومنين ـ عليه السلام ـ در نهج البلاغه مي فرمايد: «الدهر يومان يوم لک و يوم عليک. بنابراين نمي توان گفت مراد از يوم فقط يک شبانه روز است و حال آن که دنيا و روزگار براي بسياري از انسان ها به طور متوسط هفتاد سال طول مي کشد و حتي بعضي ازمعمرين بيشتر از يک قرن هم عمر مي کنند. (مفسرين): 1. مرحوم علامه طباطبايي (ره) در ذيل آيه في يوم نحس مستمر پيرامون کلمه يوم مي فرمايد: مراد از کلمه يوم قطعه اي از زمان است نه روز لغوي که يک هفتم هفته است. 2. در تفسير برهان در ذيل آيه في سته ايام از تفسير علي بن ابراهيم آمده است که: امير المومنين ـ عليه السلام ـ فرمودند: (في سته ايام يعني في سته اوقات) بدين معني که خلقت آسمان ها و زمين در شش دوران و شش وقت صورت پذيرفته است. نه در شش روز اصطلاحي که بر خلاف قواعد علمي است، زيرا بر اساس تحقيقات و پژوهش هاي علمي، ميلياردها سال طول کشيد تا اين که آسمان و زمين به وضعيت کنوني در بيايند، و اين پيدايش عظيم و شگفت انگيز خلقت نمي تواند محصول شش روز معمولي باشد که ابتداي آن طلوع آفتاب و انتهاي آن غروب خورشيد باشد. (علماي لغت): در متن بعضي از کتب لغت آمده است که (يوم) گاهي به مقدار زمان ميان طلوع و غروب آفتاب گفته مي شود، و گاهي به مدتي از زمان، هر مقدار که باشد، همان طوري که راغب در مفرداتش پيرامون کلمه يوم مي گويد: اليوم يعبر به عن وقت طلوع الشمس الي غروبها، و قد يعبر به عن مده من الزمان، اي مده کانت. (در محاورات و بيان شعرا) در محاورات روز مره و اشعار شعرا در زبان هاي مختلف کلمه يوم و معادل آن نيز به معني (دوران) زياد ديده مي شود. مثلا گفته مي شود: کره زمين يک روز گداخته و سوزان بود و روز ديگر سرد شد و آثار حيات در آن آشکار گرديد در حالي که دوران گداختگي زمين ميليارد ها سال طول کشيد. يا مثلا گفته مي شود: يک روز بني اميه خلافت را غصب کردند و روز ديگر بني عباس در حالي که دوران خلافت هر يک به ده ها سال بالغ مي شود. نتيجه: چون (يوم و ايام) به معناي اوقات و دوران مي آيند و اين تضادي با هفت شب و هشت روزي که در سوره حاقه آمده ندارد، همان طوري که علامه طباطبايي، مي فرمايد: مراد ازکلمه يوم قطعه اي از زمان است نه روز لغوي که يک هفتم هفته است. بنابراين (يوم و ايام و هفت شب و هشت روز) با هم تضاد ندارند چون هر کدام از يوم و ايام بر چند روز اعم از هفت روز و يا بيشتر از آن دلالت مي کنند. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه