آیا تهذیب نفس و تربیت اخلاقی بدون داشتن استاد و مربی امکان پذیر است؟

بدیهی است راهنمایی استادی بصیر و خبیر که خود فراز و نشیب های راه بندگی و خودسازی را پیموده باشد و با خطرات و موانع و سختی های راه آشنا باشد و بتواند در این راه دشوار دستگیر و یاور انسان باشد از نعمت های بزرگ الهی است. نمی توان انکار کرد که استمداد از انفاس قدسی پاکان وسیله ای مناسب برای رسیدن به کمال و حل مشکلات اخلاقی است، ولی آگاهان و مربیان واقعی و دلسوز هشدار می دهند که راهروان راه کمال و قرب الهی نباید به آسانی خود را به هر مدعی معرفت و کمال بسپارند و تا از صلاحت و قابلیت آنها آگاه مطمئن نشده باشند نباید شیفته استاد شوند!! حتی انجام کارهای خارق العاده و شگفت انگیزی مانند خبر دادن از اسرار درون و یا مطالب مربوط به آینده و عبور از روی آب و آتش و امثال این کارها نیز نمی تواند ملاک صلاحیت و درستی مدعیان باشد.برخی از بزرگان در پاسخ به درخواست استاد راه می فرمایند: «خود عمل به دانسته ها، راهبر و استاد سالک و طالب کمال است و اگر به معلومات خود عمل کنیم، خداوند مجهولات ما را معلوم می سازد. یگانه راه سعادت دنیا و آخرت بندگی خداوند است و بندگی در ترک معصیت است در اعتقادات و اعمال. اگر به آن چه می دانیم عمل کنیم و در هر چه نمی دانیم توقف و احتیاط کنیم، هرگز با پشیمانی و خسران مواجه نخواهیم شد. این عزم اگر در بنده ثابت و راسخ باشد، خدای بزرگ به او توفیق می دهد.»11 . ر.ک: به سوی محبوب، مواعظ آیت الله بهجت –دام ظله-. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه