دعاهاي من برآورده نمي شود، پس چرا قبلاً دعا مي کردم و برآورده مي شد. حالا واقعاً هيچ کدام از دعاهايم به مصلحتم نيست يا آن قدر بد شده ام که هر چه گريه کنم و به خدا بگويم مرا ببخشد، نمي بخشد، نمي دانم؟

اينكه خداوند متعال گاهي از اوقات دعاي انسان را اجابت نمي كند، نشانه آن است كه خداوند متعال از مادر به انسان مهربان تر و دلسوزتر است. زيرا انسان از آنجا كه خير و شر واقعي را به درستي نمي داند همانگونه كه خير را مي جويد، شر و بدي را نيز مي طلبد. چنانكه خداوند مي فرمايد: انسان با شوق و رغبتي كه خير و منفعت خود را مي جويد چه بسا از روي جهل با همان شوق و رغبت شر و زيان خود را مي طلبد و انسان (از فرط جهل) بسيار بي صبر و شتاب كار است.» و همچنين در جايي ديگر مي فرمايد: «چه بسيار شود كه چيزي را شما ناگوار شماريد ولي به حقيقت خير و صلاح در آن بوده و چه بسيار شود كه چيزي را دوست داريد و در واقع شر در آن است و خداوند به مصالح امور دانا است و شما نمي دانيد.» بنابراين مستجاب نشدن دعا نه تنها موجب يأس و نااميدي و پوچي و حقارت نمي شود، بلكه موجب اطمينان و آرامش خاطر است كه هر چند انسان مانند طفل شيرخواري براي نوشيدن آب زهرآلود گريه مي كند و آن را نياز واقعي خود بپندارد اما وليّ او از سر دلسوزي آن را از او دور مي كند. و الا نعوذ بالله خداوند و اولياء الهي بخل ندارند؛ اگر صلاح باشد حتماً عطا مي كنند. چنانكه همه ما اجابت شدن دعاهايمان را تجربه كرديم. اما گاهي خداوند رحمان اجابت مطلوب انسان را به عللي كه صلاح مي داند و بر ما پوشيده است به تأخير مي اندازد، يا آن را به گونه اي ديگر تبديل مي نمايد و در واقع به شيوه بهتري اجابت مي شود بدون آن كه ما بدانيم لذا در دعاي افتتاح است كه هرگاه خواسته ام را تأخير افكني بر تو عتاب مي ورزم در حالي كه چه بسا در اين تأخير مصلحت است كه تو مي داني و من از آن بي خبر هستم. گاهي همين پاسخ نيافتن ما اجابت از سوي خدا است يعني خدا ما را بيشتر به حالت انابه و تضرع در درگاهش نگاه مي دارد و اين لطف بزرگي است كه به اين وسيله ارتباط عبد با معبود حفظ مي گردد و در پي آن، الطاف بي شمار ديگري نيز نصيبش مي شود. چنان كه امام صادق ـ عليه السّلام ـ مي فرمايد: «بنده دعا مي كند و خدا عزوجل به دو فرشته مي فرمايد: من دعاي او را به اجابت رسانيدم ولي حاجت او را نگهداريد تا او باز هم دعا كند، زيرا من دوست دارم صدايش را بشنوم و بنده اي هم هست كه دعا مي كند، و خداوند مي فرمايد: زود حاجتش را بدهيد زيرا من از صدايش بدم مي آيد.» در روايت داريم اگر چنانچه به دلايلي خواسته انسان در دنيا به هيچ وجه اجابت نشود، خداوند رئوف و مهربان به جاي آن در قيامت نعمتهاي بسيار افزون تري عطا مي كند، به طوري كه ديگران آرزو مي كنند كه اي كاش خواسته هايشان در دنيا اجابت نشده بود و هم اكنون از آن مواهب بي شمار بهره مند مي شدند. بنابراين نفس دعا كردن مطلوب و عبادت است و اجابت و پاداش قطعي دارد و مولوي چنين مي گويد: آن يكي الله مي گفتي شبي تا كه شيرين مي شد از ذكرش لبي گفت شيطان: آخر اي بسيارگو اين همه الله را لبيك كو؟ في نيايد يك جواب از پيش تخت چند الله مي زني با روي سخت او شكسته دل شد و بنهاد سر ديد در خواب او خضر اندر خضَر گفت: هين، از ذكر چون وامانده اي چون پشيماني، از آن كش خوانده اي؟ گفت: لبيكم نمي آيد جواب زآن همي ترسم كه باشم رد باب گفت: آن الله تو، لبيك ماست و آن نياز و سوز و دردت پيك ما است .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه