آيا با وجود داشتن گناهان كبيره، مي‌توان قدم در راه سير سلوك برداشت؟

در پاسخ اين سؤال بايد گفت: همان طوري كه انسان با پاي مجروح و شكسته نمي‌تواند سفر كند و از شهري به شهري ديگر برود، انسان گناه‌كار نيز نمي‌تواند در سفر معنوي كه از آن به سير و سلو ك تعبير مي‌شود، قدم بگذارد؛ به خصوص آن كه سير و سلوك، در واقع به معناي تهذيب و خود‌سازي نفس، و از نفسانيت بيرون رفتن و روي به حضرت دوست كردن است. گناه چه صغيره و چه كبيره، حجاب و مانع براي آ‌غاز آن سفر و به پايان رساندن آن است. عارف بزرگ حضرت امام خميني ـ رحمة الله عليه ـ ضمن تحليل عرفاني و اخلاقي مسئله در تعبيرات دل انگيزي چنين مي‌گويد: اي عزيز اولاً مگذار مفاسد اخلاقي يا عملي، در مملكت ظاهر و باطنت وارد شود كه اين، خيلي سهل‌تر است از آن كه بعد از ورود بخواهي آن‌ها را اخراج كني، همان طور كه دشمن را اگر نگذاري وارد سرحد مملكت گردد يا وارد قلعه شود، آسان‌تر است دفع آن ... و اگر وارد شد، هرچه ديرتر در صدد دفع (آن) برآيي، زحمتت زياد مي‌شود و قوة داخلي رو به نقصان مي‌گذارد. شيخ جليل ما مي‌فرمود: تا قواي جواني و نشاط باقي است، بهتر مي‌توان قيام كرد در مقابل مفاسد اخلاقي. مگذاريد اين قوا از دست برود و روزگار پيري پيش آيد كه موفق شدن در آن حال مشكل است. بنا براين گناه و مفاسد اخلاقي، نه تنها انسان را از سير و سلوك و تهذيب و خودسازي باز مي‌دارد، بلكه انسان را به تدريج از مسير انسانيت، به سوي مسير انحراف، سوق مي‌دهد و زمينه خلود در جهنم را براي او فراهم مي‌سازد. از اين بيان نيز به دست مي‌آيد، اخلاق فاسد و گناه، هرگز با سير و سلوك عرفانی و تهذيب نفس، جمع نمي‌شود و اگر كسي اهل معصيت و گناه باشد و در عين حال ادعاي سير و سلوك نمايد، در واقع جزء مدعيان دروغ‌گو است. شايسته است انساني كه توانايي درك موقعيت خويش را يافته و ضرورت سير و سلوك در مسير رسيدن به خداي تعالي را فهميده است، براي برداشتن موانع كه همان گناهان و غفلت‌ها است، تمام تلاش خود را به كار گيرد و اطمينان داشته باشد كه اگر حقيقتاً آلودگي‌ها را كنار نهد، در درگاه حضرتش پذيرفته خواهد شد. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه