من نسبت به اساس استخاره در شک و تردید بسر می برم زیرا:

اولا: از نظر فقهی الزام عملی به نتیجه استخاره وجود ندارد و خلاف آن عمل کردن از نظر فقهی اشکالی ندارد. ثانیا: وقتی انسان در دو راهی قرار می گیرد و می خواهد یکی از آن دو راه را که با هم سازگار نیستند، اختیار کند این فرآیند را طی می کند. الف: به عقل این چراغ راهنمای انسان، رجوع می کند و با کاوشی عقلی و مطالعه در اطراف آن، راه درست را انتخاب می نماید. ب: اگر عقل او نتوانست او را از حیرت و دو دلی بیرون بیاورد، وظیفه اش مشورت با انسانهای دانا و دلسوز است تا با اضافه کردن نور عقل آنان، به نور و معرفت عقل خود، راه را بیشتر روشن ببیند و به راه درست برسد. د: اگر عقل او راه به جایی نبرد و مشورت با دلسوزان و دانایان هم حیرت و دودلی او را زایل نکرد و ابهام و تردید او باقی ماند چه باید بکند؟ اینجاست که با توسل به خدای هادی و رحمن و با استغاثه به درگاه حضرتش می خواهد که خیر او را بوسیله استخاره (با تسبیح یا با قرآن یا با روشهای دیگر) در یک طرف قضیه قرار دهد و بدینوسیله او را هدایت خواهد کرد و از نظر علمی اگر دو نفر وارد انجام عملی شوند که یکی از آنان با تردید و دو دلی به انجام عمل بپردازد و دیگری با امید و پردلی به این عمل بپردازد معلوم است که پیشرفت و توفیق با نفر دوم و شکست و نا امیدی و ناتوانی با نفر اول است خداوند همه ما را موفق کند.  ضمناً استخاره خواص همانا دعا و طلب خیر و تضرع به درگاه حضرت حق است. "أَمَّنْ یُجیبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ یَکْشِفُ السُّوءَ " "یا کسی که دعای مضطرّ را اجابت می‏کند و گرفتاری را برطرف می‏سازد" [i] پس در مسائل خلاف عقل و مصلحت و مشورت استخاره بی مورد و غلط است چون استخاره جایگزین فکر و عمل نیست. [ii] .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه