با سلام و عرض خسته نباشید.خدا قوت سایت بسیار مفیدی دارید از همه نظر .... یک سوالی داشتم آیا اگر هدف از عبادت والا کسب مقامات عرفانی مانند کرامات آیت الله قاضی باشد بد است؟عبادت من خالصانه است اما یک وقت هایی کرامات این بزرگان را میخوانیم غبطه میخوریم که کاش ما هم مانند آن ها باشیم. من میخواهم پس از پایان این سال تحصیلی وارد حوزه شوم و به تهذیب نفس بپردازم پس از آن در یکی از روستاها به عبادت خداوند و خدمت به دین در آن روستا بپردازم آیا موفق خواهم بود؟آیا اگر ازدواج نکنم به دلیل اینکه شاید سدی شود بر عبادات خودتان را لحظه ای بگذارید جای بنده خانم تان بگوید همه اش وقت برای عبادت گذاشته ای آدم زده خواهد شد عبادت کم باشد آدم کم تر به یاد خدا می افتد اما تصمیم گرفتم اگر شرایط پیش نیامد به سراغ ازدواج نروم و هر وقت بحث ازدواج شد موضوع را عوض کنم. آیا خداوند ناراحت نخواهد شد؟ سوال من دو مورد بود: نیت سلوک - پرهیز از ازدواج ممنون میشوم اگر پاسخ دهید اگر با مشورت های شما به جایی برسم تمام کراماتم را مدیون شما خواهم بود. یا حق.

دوست گرامی، از اظهار لطفتان ممنون و سپاس گزاریم.اجازه بدهید راحت و خودمانی حرف آخر را به شما بزنم: هر کاری که به غیر از رضای الهی انجام شود، خودپرستی است. البته مراتب نیت الهی را می‌توانید در جلد اول اخلاق در قرآن آیت الله مصباح یزدی مطالعه کنید، اما دنبال مقامات رفتن و قدرت پیدا کردن، اینها عین خودپرستی است نه خدا خواهی!پس چه کنیم؟ما برای چیز دیگری آفریده شده‌ایم: بنده بودن!چگونه بندگی کنیم؟از راهی که خدا به ما یاد داده و تمام اولیای او از معصومین علیهم السلام به آن عمل کردند و همان راه روشن را به عنوان دین خدا به ما یاد دادند.پس ما باید ببینیم خدا از ما چه خواسته. هر خواسته عمل کنیم و بگوییم چشم. حالا به عنوان اسباب بازی به شما کرامتی هم می‌دهند تا معلوم شود دنبال کرامتی یا خدا! اگر مشغول اسباب بازی شدی معلوم می‌شود مرد راه نبودی اما اگر به آن اعتنایی نکردی بالاتر می‌روی تا به شما کرامت دیگری به عنوان امتحان داده شود و همینطور این مسیر ادامه دارد. لذا خواب خوب دیدن، حال خوش داشتن، اشک و آه و نماز شب داشتن، طی الارض و همینطور کرامات دیگر اگر فرد را به خود مشغول کند، می‌شود اسباب بازی که سالک را از سیر محروم می‌کند.پس نباید دنبال قدرت بود باید دنبال بندگی بود حالا اگر صاحب مقامی هم شد نباید او را از راهی که می‌رود باز دارد. این در واقع پاسخ به سوال اول شما.اما در مورد ازدواج و تصمیم شما به ریاضت و گوشه نشینی:همانطور که گفتم انسان باید در مسیر بندگی وظیفه محور باشد یعنی ببیند خدا الان از او چه می‌خواهد. لذا از قبل نمی‌شود در مورد این امور تصمیم گرفت. ضمن این که راه کاملا روشن است یعنی عمل به دین. دوست عزیز باید به دین عمل کرد تا سعادتمند شد. باید پای دین ایستاد تا سعادتمند شد. باید در مسیر دین مجاهدت کرد تا خدا راههای هدایتش را به انسان بگشاید.اما در مورد جمله آخرتان؛ یک یادگاری از یکی از اولیای خدا به شما می‌گویم: فرمود بزرگترین کرامت تقید به دین و دستورات آن است.امام ره در حالی که در لحظات آخر در حال کما بودند وقتی وقت نماز فرا رسید، در همان حال شروع به نماز کرد. چرا چون یک عمر مقید به نماز اول وقت بود. مداومت بر دستورات دین بزرگترین کرامت است پس خوب بمانید.موفق باشید. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه