آیا هر رنجی که هر انسانی در دنیا ببیند باعث کفاره گناهان او می شود؟ مثلا رنج انسانهای کافر و یا مثلا رنج انسانهای مؤمن که از حسادت رنج می کشند.

اینطور نیست که هر سختی کفاره گناه باشد ، بلکه چه بسا انسان برای برخی از سختیها و دشواری های بیجایی که برای خود درست می کند معاقب و مسئول باشد.بنابر این خوب است نگاهی جامعتر به رنج و گونه های آن بپردازیم:یک . برخی از سختی ها و بلایا بازتاب و پیامد نادرست عملکرد خود انسان است .کسیکه شراب نوشیده ودراثر آن کور گردیده در واقع خودش باسوء اراده این بلا را بر سر خویش آورده است.دوم گاه سختیها جنبه تنبه و بیداری دارند. سختى و گرفتارى هم تربیت کننده فرد و هم بیدار کننده ملت ها است. سختى، بیدار سازنده و هوشیار کننده انسان هاى خفته و تحریک کننده عزم ها و اراده ها است. شدائد همچون صیقلى که به آهن و فولاد مى دهند. هر چه بیش تر با روان آدمى تماس گیرد او را مصمم تر و فعال تر و برنده تر مى کند؛ زیرا خاصیت حیات این است که در برابر سختى مقاومت کند و به طور خودآگاه و یا ناخودآگاه آماده مقابله با آن گردد. سختى همچون کیمیا، خاصیت قلب ماهیت کردن دارد جان و روان آدمى را عوض مى کند. اکسیر حیات دو چیز است: عشق و آن دیگر بلا. این دو نبوغ مى آفرینند و از موارد افسرده و بى فروغ گوهرهایى تابناک و درخشان به وجود مى آورند.سوم آن که گرفتاریها نوعی آزمایش وامتحان الهی است مورد پرسش می فرماید: «و هر [گونه] مصیبتى به شما برسد به سبب دستاورد خود شماست و [خدا] از بسیارى درمى گذرد» (1پنجم: بعضی ازگرفتاریها لطف وعنایت الهی هستندهستند و بعداز پیغمبران هر کس ایمانش زیادتر باشد بلا و مصیبتش نیز زیادتر است. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه