با توجه به آیه «يهود گفتند: عزير پسر خداست! و نصارى گفتند: مسيح پسر خداست!» (توبه 30) و آیه 31سوره توبه این شبهه پیش می آید که اتفاقاً در نزد يهود شخصي با مشخصات عُزير وجود دارد که مسيح مانند اوست، و عُزيری که در قرآن آمده بايد همان «مَلکي صدق» باشد؛ به ویژه که در رساله عبرانيان باب هفتم، گفته شده که مسيح همانند اوست و اين عقيده يهوديت بوده که به مسيحيت منتقل شده است!! پس اعتقاد به اینکه مسیح پسر خدا است در ادیان الهی قبل از آن نیز درباره ملکیصدق وجود داشته است؟

در پاسخ به سوال مورد نظر لازم است به نکاتي مختصر اشاره شود: الف: قرآن کريم تنها کتاب آسماني و معجزه جاودان خاتم پيامبران ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ مي باشد که به طور قطع و به اجماع همه فرق مسلمين از هر گونه دست برد و تحريف مصون و محفوظ مانده است و خداوند متعال از اين امر مهم خبر و بلکه به آن بشارت داده و مي فرمايد: إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّکرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ؛ ما قرآن را نازل کرديم، و ما به طور قطع آن را پاسداري و محافظت مي کنيم. مرحوم سيد مرتضي در جواب «المسايل الطرابلسيات» مي گويد: صحت نقل قرآن آن قدر واضح و روشن است که مانند اطلاع ما از شهرهاي معروف دنيا و حوادث بزرگ تاريخي و کتب مشهور و معروف است. آيا في المثل هيچ کس مي تواند در وجود شهرهايي همچون مکّه و مدينه و يا همچون لندن و پاريس شک کند هر چند هرگز به هيچ يک از اين شهرها مسافرت نکرده باشد؟! و آيا کسي مي تواند مسأله حمله مغول را به ايران و يا انقلاب کبير فرانسه و يا جنگ جهاني اول و دوم را منکر شود؟! چرا نمي تواند، به خاطر اين که همه اينها به تواتر به ما رسيده است. آيات قرآن نيز همين گونه است. ب: هرگونه دليل، اصل، قاعده و حتي روايات که مخالف قرآن باشند، بر اساس صريح روايات متواتره، «زخرف، باطل، و ليس بشي» محسوب شده و امر به «طرح علي الجدار» آن شده است. تا چه رسد به قراين و شواهد تاريخي که دليلي محکمي براي اثبات آن وجود ندارد. شواهد فرواني وجود دارد که تورات تحريف گرديده زيرا پس از سوختن تابوت در سال 586 ق.م آثار مذهبي يهود از بين رفت، و چنان چه در کتب مورد اعتماد تاريخي آمده است پس از دوران اسارت بابل، يهوديان دوباره از روي محفوظات و افسانه ها و خاطرات به تدوين عهد عتيق پرداختند. در خصوص اناجيل اربعه (عهد جديد) همين بس که اساسي ترين اصل اديان آسماني که پيامبران الهي به آن مردم را دعوت نموده اند يعني توحيد، به چالش کشيده شده و سخن از تثليث و چند خدائي به وضوح به ميان آمده است و شايد نياز به اقامه دليل ديگر بر تحريف و بطلان آن نباشد. بنابراين مطالب ارائه شده در تورات و انجيل حتي به عنوان قرينه و شاهد تاريخي هم نمي تواند در قبال تصريح قرآن، سند و ملاک قرار گيرند. ج: «عزير» در لغت عرب همان «عزرا» در لغت يهود است، و از آن جا که عرب هنگامي که نام بيگانه را به کار مي برد معمولا در آن تغييري ايجاد مي کند، مخصوصا گاه براي اظهار محبت آن را به صيغه «تصغير» در مي آورد، عزرا» را نيز تبديل به «عزير» کرده است، همان گونه که نام اصلي «عيسي» که «يسوع» است و «يحيي» که «يوحنا» است پس از نقل به زبان عربي دگرگون شده و به شکل «عيسي» و «يحيي» در آمده است. به هر حال «عزير» يا «عزرا» در تاريخ يهود موقعيت خاصي دارد تا آن جا که بعضي اساس مليت و درخشش تاريخ اين جمعيت را به او نسبت مي دهند و در واقع او خدمت بزرگي به اين آئين کرد، زيرا همان گونه که پيش از اين اشاره شد به هنگامي که در واقعه بخت النصر پادشاه بابل وضع يهود به وسيله او به کلي درهم ريخته شد، شهرهاي آن ها به دست سربازان بخت النصر افتاد و معبدشان ويران و کتاب آنها تورات سوزانده شد، مردان شان به قتل رسيدند و زنان و کودکان شان اسير و به بابل انتقال يافتند و حدود يک قرن در آن جا بودند. پس از فتح بابل توسط کوروش پادشاه ايران «عزير» که يکي از بزرگان يهود در آن روز بود نزد وي آمد و براي آن ها شفاعت کرد، او موافقت کرد که يهود به شهرهاي شان باز گردند و از نو تورات نوشته شود. در اين هنگام او طبق آن چه در خاطرش از گفته هاي پيشينيان يهود باقي مانده بود تورات را نوشت. به همين دليل يهود او را يکي از نجات دهندگان و زنده کنندگان آيين خويش مي دانند. و به همين جهت براي او فوق العاده احترام قايل اند. اين موضوع سبب شد که گروهي از يهود لقب «ابن الله» (فرزند خدا) را براي او انتخاب کنند هر چند از بعضي روايات مانند روايت «احتجاج طبرسي» استفاده مي شود که آن ها اين لقب را به عنوان احترام به «عزير» اطلاق مي کردند، ولي در همان روايت مي خوانيم: هنگامي که پيامبر اکرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ از آنها پرسيد: شما اگر عزير را به خاطر خدمات بزرگش احترام مي کنيد و به اين نام مي خوانيد پس چرا اين نام را بر موسي ـ عليه السلام ـ که بسيار بيش از عزير به شما خدمت کرده است نمي گذاريد؟ آن ها از پاسخ فرو ماندند و جوابي براي اين سئوال نداشتند. ولي هر چه بود اين نام گذاري در اذهان گروهي از صورت احترام بالا رفته بود و آن چنان که روش عوام است آن را طبعا بر مفهوم حقيقي حمل مي کردند و او را به راستي فرزند خدا مي پنداشتند، زيرا هم آن ها را از دربدري و آوارگي نجات داده بود، و هم به وسيله بازنويسي تورات به آيين شان سروسامان بخشيد. البته همه آن ها چنين عقيده نداشتند، ولي از قرآن استفاده مي شود که اين طرز فکر در ميان گروهي از آن ها که مخصوصا در عصر پيامبر اکرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ مي زيسته اند وجود داشت به دليل اين که در هيچ تاريخي نقل نشده که آن ها با شنيدن آيه که در سئوال به آن اشاره شده، اين نسبت را انکار و يا سرو صدا به راه انداخته باشند و اگر چنين بود حتما واکنش نشان مي دادند. از آن چه توضيح داديم، دو مطلب که پاسخ سوال نيز در آن نهفته است روشن مي گردد: اولا اين که يهود عزير را فرزند خدا خوانده اند به خاطر شدّت احترام و تکريم جايگاه ويژه او بوده نه به خاطر شباهت او به عيسي ـ عليه السلام ـ از اين جهت که بدون پدر به دنيا آمده باشد تا بحث اولويت تشبيه »ملکيصدق». بر فرض صحت، به حضرت عيسي ـ عليه السلام ـ پيش آيد و گفته شود که ملکيصدق از جهت شباهت او به عيسي روح الله نه عزير. افزون بر اين که در کتاب مقدس موجود در فصل عبرانيان، »مليکصدق» فرزند خدا خوانده نشده بلکه اين گونه تعبير شده است: «... بلکه به شبيه پسر خدا شده، کاهن دائمي مي ماند». و ثانيا اين که امروز در ميان يهود چنين عقيده اي وجود ندارد و هيچ کس عزير را پسر خدا نمي داند، با اين حال چرا قرآن چنين نسبتي را به آن ها داده است. توضيح اين که: لزومي ندارد همه يهود چنين اعتقادي داشته باشند. همين قدر مسلّم است که در عصر نزول آيات قرآن در ميان يهود گروهي با اين عقايد وجود داشته اند. به دليل اين که هيچگاه نسبت فوق را انکار نکردند و تنها طبق روايات، آن را توجيه نمودند و نام گذاري عزير را به «ابن الله» به عنوان يک احترام معرفي کردند که در برابر ايراد پيامبر اکرم ـ صلي الله عليه و آله و سلم ـ که چرا اين احترام را براي خود موسي قايل نيستند عاجز ماندند. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه