آيا بين عشق به معبود و عشق به بنده ارتباطي هست؟ آيا مي شود هم عاشق خدا بود و هم عاشق شوهر، آيا بين ازدواج و براي خدا بودن تضاد نيست، زيرا که ازدواج دل مشغولي به وجود مي آورد؟ چگونه بين رابطه جنسي مشروع و بنده اي خدايي بودن ارتباط برقرار مي شود زيرا که رابطه جنسي اوج لذت بودن و فراموشي خدا را در پي دارد؟

معناي عشق: واژه «عشق» مشتق از «عشقه» به معناي ميل مفرط است. «عشقه» گياهي است كه هرگاه به دور درخت مي‏پيچد آب آن را مي‏خورد. در نتيجه درخت زرد شده، كم كم مي‏خشكد. امّا در اصطلاح، «عشق» عبارت است از: «محبت شديد و قوي». به عبارت ديگر، عشق مرتبه عالي محبت است. عشق حقيقي نیز عبارت است از قرار گرفتن موجودي كمال‏ جو به نام انسان در جاذبه كمال مطلق، يعني خداوند متعال، پروردگاري كه جميل مطلق، بي‏نياز، يگانه، داناي اسرار، توانا، قاهر و... معشوق است كه همه، رو به سوي او دارند و او را مي‏طلبند. انسان به طور طبيعي و فطري وقتي به بلوغ مي رسد، در درون خود احساس نياز به رابطه با جنس مخالف پيدا مي كند. اين احساس كه گاهي بسيار شديد است برخواسته از غريزه جنسي و از آثار رواني آن است. خداوند اين احساس را در وجود آدمي قرار داده و آن را چنان قوي كرده تا بتواند پسران و دختران بالغ را از علاقه هاي خانوادگي جدا كند و به وصال يكديگر برساند. اگر چنين احساسي در آدمي نبود، كمتر پسر و دختري حاضر بود از محيط گرم خانواده اش جدا شود و با فردي غريبه و ناآشنا به نام همسر زندگي كند. در نتيجه نسل بشر منقرض مي شد. خداوند در يكي از آيات قرآن از اين احساس خارق العاده به عنوان نشانه قدرت و عظمت خود ياد مي كند و مي فرمايد: وَ مِنْ آياتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْواجاً لِتَسْكُنُوا إِلَيْها وَ جَعَلَ بَيْنَكُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَةً إِنَّ في‏ ذلِكَ لَآياتٍ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ؛ «يكي از نشانه هاي عظمت خدا اين است كه براي شما از جنس خودتان همسراني آفريد و ميان شما رأفت و مهرباني برقرار نمود تا در كنار آنان آرامش يابيد و با هم انس گيريد». بنابراين علاقه زن و مرد به همديگر امر طبيعي مي باشد که خالق هستي آن را در وجود آدمي به وديعه گذاشته است تا از طريق اين علاقه به يکديگر جذب شوند و در پرتو آن به کمال انساني برسند. در اين باره، شهيد مطهري به افرادي اشاره مي کند که هر چند بدون ازدواج، رفتار خويش را مهار کرده و مقامات علمي کسب نموده اند، ولي نوعي نقص، عدم کمال و به تعبيري، خامي در آن ها مشاهده مي شود. گويي انسان يک نوع کمال روحي دارد که جز در مدرسه خانواده کسب نمي شود. نکته جالب توجه آن است که ازدواج با اين که رفتار جنسي در بر دارد، ولي جنبه تکاملي و رشدي دارد و به همين جهت در اسلام، سنت و مستحب اعلام شده است. همان طور که مي بينيد، از آثار مهم ازدواج، رشد شخصيت و کمال معنوي زن و شوهر است. در بعد معنوي کافي است بدانيم که در کلمات اولياي دين ـ عليهم السلام ـ تصريح شده است که فرد با ازدواج، نيمي از دين خود را کامل مي کند و ارزش اعمال عبادي او چندين برابر افراد مجرد مي شود. از سوي ديگر فرد با ازدواج، اخلاق و عفت خود را بهتر حفظ خواهد کرد. تعبير لباس بودن زن و شوهر براي همديگر، در واقع به حفظ هر يک از زن و شوهر، از پيروي مفاسد اخلاقي و آلودگي هاي جنسي توسط ديگري اشاره دارد، ازدواج نه تنها درجه معنوي فرد را بالا مي برد، بلکه به نوعي شخصيت او را رشد مي دهد. اگر فرد ازدواج نکند، ممکن است در اثر فشار نيازهاي جنسي به رفتارهاي خلاف اخلاق کشيده شود. طبق مطالب بالا روشن شد که نه تنها ازدواج و علاقه زن و شوهر به يکديگر مانع رشد معنوي آنان نمي شود، بلکه اين علاقه و عشق مي تواند زمينه ساز رشد معنوي آنان و در نتيجه قرب الهي زن و شوهر شود. بنابراين چنان چه انسان قصد دارد به کمالات انساني و قرب الهي برسد، از طريق ازدواج بسيار آسان تر مي تواند به آن برسد. وجود رابطه زناشويي، امري طبيعي و از نيازهاي اساسي و اصيل انسان هاست. ولي آنچه مهم است، داشتن رابطه اي صحيح مبتني بر تعاليم مکتب الهي است. اين امر سبب تحکيم الفت و انس است و زندگي را تداوم مي بخشد. البته بدان شرط که زندگي تنها به همين مسأله ختم نشود و سر و سامان طرفين بدين خاطر نباشد. وقتي انسان بنده خدا شود، تمام حب و بغض او در مسير اطاعت خدا قرار خواهد گرفت. لذا علاقه به همسر و هم چنين فرزند، مي تواند در جهت فرمانبرداري خدا قرار گيرد و عبادت محسوب شود. پس نه تنها عشق به همسر اشکال ندارد، بلکه بسيار خوب و پسنديده است و باعث استحکام و گرمي کانون خانواده خواهد شد. در مثل آمده است که مؤمن فرزند خود را دوست مي دارد، ولي اين علاقه بايد براي خدا و در مسير او باشد. لذا مؤمن از هر عشقي که در مقابل عشق به خدا قرار گيرد، نه در طول آن، مي پرهيزد. نکته ديگر، مکمل بودن شخصيت زن و مرد براي يکديگر است، به طوري که ساختار بدني و هورموني زن و مرد و ويژگي هاي رواني آن ها مايه جذب طرف مقابل و انس زن و مرد با هم مي شود. سکونت و آرامش، در مقابل تحرک و اضطراب است. زن و مرد در همه مراحل زندگي، به ويژه در جواني دچار احساسات و کشش هاي متعارض و در عين حال قوي هستند. اين موضوع آنان را دچار ناآرامي مي کند. خداوند، تسکين بخش اين ناآرامي ها را روابط ويژه زن و مرد اعلام مي کند که در سايه ازدواج تحقق مي يابد. مي توان گفت که در ميان انسان ها نزديک ترين رابطه عاطفي ميان زن و شوهر برقرار مي شود. در سايه محبت و عطوفت متقابل بين آن ها، آرامش و سکونت خاطري براي هر دو حاصل مي شود که در کاهش نگراني ها، اضطراب ها و آشفتگي ها بسيار مؤثر است. بديهي است زماني که نگراني هاي انسان کاهش پيدا کرد، بهتر مي تواند پله هاي کمال را يکي پس از ديگري طي کند و به کمال الهي دست پيدا کند. بنابراين رابطه عاشقانه زن و شوهر مي تواند زمينه ساز رشد معنوي زن و شوهر به شرط آن که زن و شوهر رفتارهاي خود را بر مبناي دين اسلام بنا کنند. در پايان ذکر اين نکته ضروري است که خودداري از آنچه خداي متعال آن را براي بشر خواسته و حلال کرده است، خود عارضه آفرين است. برخي از زنان و شوهران هستند که بر اساس انديشه هاي ايده آليستي خواستار عشقي آسماني هستند، به روابط زناشويي سرد و بي علاقه اند و بدين کار پس از ازدواج تن در نمي دهند. چنين افرادي از اين نکته غفلت دارند که اگر بخواهند در مسير بندگي الهي گام بردارند، در اولين مرحله بايد نيازهاي جسمي و غريزي خود را به طور کامل بر طرف کنند که يکي از مهم ترين نيازهاي انسان غريزه جنسي است. بنابراين اگر زن و شوهر خواهان کمال انساني هستند، بايد در ابتدا نيازهاي جنسي خود را بر طرف کنند تا بتوانند با آرامش خاطر براي بر طرف کردن نيازهاي معنوي خود گام بردارند. متأسفانه در دنياي مسيحيت مواجه با تارک دنيايي عده اي هستيم؛ در حالي که اسلام اجراي مشروع عمل آميزش را، امري مستحب و داراي پاداش ذکر مي کند و ريشه بسياري از نشاط و برتري ها را عمل زناشويي مي داند.کوتاهي در روابط همسري نه تنها حق همسر را ضايع مي کند بلکه عوارض جسمي و رواني بسياري را براي خود فرد پديد مي آورد و هم موجب پيدايش مشکلات و دشواري در زندگي و انجام وظائف طرفين خواهد شد. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه