می خواهم بدانم در دوران بسیار نامساعدی که برای تبلیغ معصومین پیش آمده بود (به غیر از امام باقر و امام صادق علیهما السلام) آنها در تقیه بودند و افکار خود را پنهان می کردند. بنابراین ما از کجا مطمئن شویم که آنچه از امامان بدست ما رسیده، درست است و از روی تقیه نبوده؟

هر چند دوران زندگانی معصومین علیهم السلام بسیار نامساعد بوده است و لذا ایشان در برخی از موارد تقیه می کردند ولی باید توجه داشت:  اولا:ً این گونه نبوده است که سرتاسر زندگانی آنها در تقیه بوده باشد بلکه ائمه علیهم السلام دارای یارانی با ایمان عالی و استوار بوده اند که صاحب اسرار آنها محسوب می شدند و ائمه احکام و معارف دینی را برای آنها بیان می کردند. ثانیاً: ائمه علیهم السلام در جائی که می دیدند اصل دین  عقائد حقه در خطر است بدون هیچ تقیه و پروائی اصول و معارف دینی را بیان می کردند و چه بسا در این راه جان خود را هم فدا می کردند و شاهدش زندگی پررنج و مشقت و در حبس و تبعید و نهایت شهادت همه معصومین است اگر آنها دفاعی از معارف حق نمی کردند و در تقیه مطلق بودند چگونه اینهمه در رنج و مشقت زندگی می کردند و اصلاً چگونه ما می توانستیم امروزه شناختی از آنها و معارف آنها داشته باشیم. و ثالثاً: قبول داریم که ائمه در برخی از موارد تقیه کرده اند و احکامی را بر اساس تقیه بیان نموده اند ولی خودشان ملاک و معیاری هم برای شناخت احکام واقعی از احکام تقیه ای بیان فرموده اند مثلاً : الف) مطابقت داشتن روایات با قرآن  (یعنی هر روایتی که مخالف با قرآن باشد قابل عمل نیست).  ب) مطابقت داشتن با سنت قطعی.  و نکته دیگر این که عمده معارف و احکام دینی ما توسط امام باقر و امام صادق علیهما السلام بیان شده و به اعتراف خود شما در عصر این دو امام (ع) شرایط مساعدتر و تقیه کمتر بوده است علاوه آنهائیکه ممارست و مهارت در فقه و روایات دارند شناخت روایات تقیه ای برایشان مشکل نیست چون شواهدی و قرائنی در متن چنین روایات وجود دارد که دلالت بر تقیه می کند علاوه بر اینکه روایات دیگر نیز تفسیر و توضیح می دهند. .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه