امام(ره) حاشیه بر کتاب فصوص الحکم محی الدین عربی را نوشته است. طبق نقل قول عده ای آن کتاب بر ضد اعتقادات اساسی اسلام و شیعه است و هم چنین نویسنده کتاب یک فرد ضد شیعی است، این مساله چگونه توجیح می شود؟

عرفان و معرفت حضرت حق جل و علا یکی از محصولات غنی و پر ارزش فرهنگ اسلام و بر خاسته از متون دینی این مکتب است. عرفان خود یک دانش و راه و رسمی است که برای خود قواعد و اندیشه های خاصی را دارد. افرادی که جمود بر ظواهر دینی دارند و خیال می کنند که مخاطب دین تنها عامه مردم هستند و انسانهای مقرب و دارای مقامات روحانی را تربیت نمی کند، عموماً با عرفان حقیقی مخالف هستند. و با عرفا و علماء ربانی از در مخالفت و سر معاندت بر می خیزند. البته تردیدی نیست که در میان طبقات صوفیه مانند دیگر طبقات، قشرهای منحرف و بدعت گزار کم نیستند. اما عرفان ناب و خالص و متخذ از متون اصلی دین مانند قرآن کریم و روایات پیامبر اکرم(ص) و ائمه اهل البیت علیهم السلام خود حدیث دیگری است. حضرت امام خمینی(ره) فقیهی جامع و متبحر بودند که در عین فقاهت به عنوان حکیمی استوار و صاحب رأی شناخته می شد و هم او عارفی کامل و سالکی تمام بود که در پرتو عرفان و معنویت به درجات بلند قرب الهی نائل آمده بود. امام در عین انقیاد به احکام نورانی اسلام و تعبد تام و تمام، انسانی روشن و به دور از تعصب و تحجر بودند و در این مسیر با این که در کتاب معراج السالکین خود بارها صوفیه رسمی را نقد می کند اما از عرفان اسلامی دفاع جدی می کند و مشایخ قوم را تعظیم می کند. عرفان و تشیع در مبحث (ولایت) با هم گره خورده و نزدیکترین موقعیت را نسبت به هم می یابند. همیشه افرادی بوده اند که با استفاده از مطالبی که به مردم پوشیده است خود را ترویج کرده و احیاناً خواسته اند کسانی را بد نام کنند، اما خورشید حقیقت تابان خواهد شد و رو سیاهی و درماندگی از آن کسانی است که از جهل دیگران برای خود نوایی را تدارک دیده اند. به هر تقدیر تعظیم حضرت امام(ره) از مشایخ عرفان و شرح و تفصیل آثار آنان امری فرهنگی اسلامی و مطابق با شریعت اسلام است و برآورنده نیازهای روحی و فطری انسان های تشنة معارف بلند اسلامی است. .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه