چرا افرادی که عذر شرعی (جنابت) دارند نمی‌توانند نزد ضریح مطهر معصومان(ع) بروند؟ مگر در زمان حیات معصوم این امر اتفاق نمی‌افتاد؟ افرادی با این عذرها نزد معصوم بودند حتی با آنان زندگی می‌کردند.

در مکتب شیعه قیاس پذیرفته نیست و بر این اساس، اگر رفتاری در برابر امام در حیاتشان جایز بود، نمی‌توان نتیجه گرفت که بعد از وفاتشان باید همان رفتار در برابر قبورشان نیز روا باشد. با این وجود باید گفت که در زمان زندگی حضرات معصومان نیز سزاوار نبود که افراد جنب قبل از غسل به حضور آنان برسند. ابو بصیر می‌گوید: با کنیزکی که همراه داشتم وارد مدینه شدم، و بعد از آمیزش با او بیرون آمدم که به حمام بروم، در راه با شیعیانی برخورد کردم که (برای کسب فیض) به محضر امام صادق(ع) می‌رفتند، ترسیدم که در صورت تأخیر، فرصت ورود به آن مجلس برایم مقدور نشود. به همین دلیل با ایشان رفتم تا داخل منزل امام(ع) شدم، وقتی در برابر آن بزرگوار قرار گرفتم به من نظری کرد و فرمود: «ای ابا بصیر! ندانسته‌ای که کسی به خانه‌های پیامبران، و فرزندان آنها، به حالت جُنُب وارد نمی‏شود؟» من شرمنده شدم و گفتم: ای فرزند رسول خدا! من یارانم را ملاقات کردم و ترسیدم آمدن من به همراه ایشان فوت شود و هرگز این کار را تکرار نخواهم کرد.[1] البته نمی‌توان گفت که زنان و فرزندان ائمه نیز موظف بودند که هنگام حیض و جنابت، از اطراف آن حضرات دور شوند، زیرا چنین الزامی موجب عسر و حرج برایشان می‌شد.   [1] . ابن شهر آشوب مازندرانی، محمد بن علی‏، مناقب آل أبی‌طالب(ع)، ج ‏4، ص 226، قم، علامه‏، چاپ اول، 1379ق‏. .

موتور جستجوی پرسش و پاسخ دینی امین

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/03

لینک کوتاه