آیا داشتن دفتر خصوصي جهت نوشتن نامه برای امام زمان ثواب و يا فايده اي دارد يا نه؟ و امام زمان مي تواند آنها را بخواند و يا اينکه بايد چه خصوصيتي داشته باشيم که مورد قبول ايشان واقع شويم؟

سئوال مورد نظر سه بخش دارد، به هر بخش به طور جداگانه و خلاصه پاسخ داده مي شود: الف: ارتباط مکاتبه اي (عريضه نويسي) با امام زمان ـ عليه السلام ـ . ب: آيا ارتباط مکاتبه اي و نامه نوشتن به امام زمان ـ عليه اسلام ـ ثواب دارد؟ ج: آيا امام زمان ـ عليه السلام ـ از نامه ها و عريضه هايي که به محضر مقدس آن حضرت در زمان غيبت کبری نوشته مي شود با خبر مي گردد؟ در پاسخ بخش اول سوال باید گفت که توسل و برقرار نمودن ارتباط با ائمه طاهرين ـ عليهم السلام ـ شيوه ها و وسائل و اسباب مختلفي دارد که از جملة آنها نوشتن نامه (عريضه) مي باشد و «در اصطلاح عريضه نويسي» (و بيان مطالب به صورت کتبي) يکي از شيوه هاي توسل محسوب مي گردد که در طول تاريخ در فرهنگ اسلامي همواره مورد توجه بوده است. عريضه (و نامه) گاهي خطاب به خداوند (و به محضر مقدّس ربوبي) نوشته مي شود، و در آن فرد نيازمند ضمن اشاره به مشکل و حاجت مورد نياز خود به مقام و منزلت يکي از معصومين ـ عليهم السلام ـ يا همة آنها در پيشگاه خداوند متوسل مي شود، و يا اينکه عريضه (و نامه) مستقيماً به معصوم ـ عليهم السلام ـ نوشته مي شود تا او به واسطة قرب ارج و منزلتي که در نزد خداوند متعال دارد، از او برآورده شدن (خواسته) يا برطرف شدن مشکل (خود) را درخواست نمايد، و يا اينکه خود معصوم ـ عليه السلام ـ به واسطة ولايت و قدرتي که از ناحية پروردگار عالم به او عطا شده است، به اذن خداوند مهربان، اين نياز و گرفتاري را برطرف سازد. اما کيفيت نوشتن عريضه و نامه به امام زمان ـ عليه السلام ـ و عرض حال نمودن به محضر مقدّس آن بزرگوار به گونه اي نيست که در سؤال مورد نظر به آن اشاره شده است، اگرچه داشتن دفتر مخصوص و يادداشت نمودن بعضي مطالب خصوصاً اشعار و نثرهاي خطاب به امام زمان ـ عليه السلام و نوشتن درد دل هاي انسان منتظر در آن، هيچ اشکالي ندارد و لکن از آن جا که هر کاري آداب مخصوص به خودش را دارد، براي نامه نوشتن به امام زمان ـ عليه السلام ـ نيز، کيفيت خاصّي وجود دارد . مرحوم محدّث قمي در کتاب (منتهي الامال) به نقل از کتاب (تحفة الزائر) علاّمه مجلسي و (مفاتيح الجنان) سبزواري، مي نويسد: هر کس حاجتي دارد، آنچه را که مي خواهد بنويسد (بايد) در يک قطعه کاغذي بنويسد و در ضريح يکي از ائمه ـ عليهم السلام ـ بيندازد، يا نامه را ببندد و مهر کند و خاک پاکي را گل سازد، و نامه را در ميان گل بگذارد و در نهر يا چاه آب يا برکه بيندازد، با اين قصد که انشاء الله به خدمت حضرت صاحب الزمان ـ عليه السلام ـ برسد و آن بزرگوار عهده دار برآورده شدن حاجت وي مي شود. براي ملاحظة متن نامه اي که بايد نوشته بشود و نيز کيفيت آن و تفصيل بيشتر دربارة آن به کتاب (منتهي الآمال) شيخ عباس قمي و نيز کتاب (نجم الثاقب) محدّث نوري مراجعه نمائيد. پاسخ بخش دوم سوال: همانگونه که اشاره گرديد عريضه نويسي و نامه نگاري و عرض حال نمودن به محضر مقدس امامان معصوم وخصوصاً امام زمان عليه السلام ـ يکي از راه ها و شيوه هاي توسل محسوب مي گردد و لذا دلائل و خصوصاً روايات و آياتي که دلالت بر مطلوب بودن توسل و بلکه لزوم توسل مي کنند، شامل اين نحوه از توسل نيز مي شود، بنابر توسل با عریضه نویسی نیز مانند ساير توسّلات موجب ثواب و نزديکي به اهل بيت مي گردد، انشاء الله. پاسخ بخش سوم: از بررسي مجموع آيات و روايات که در صدد تبيين منزلت و کمالات وجودي اهل بيت ـ عليهم السلام ـ هستند، معلوم مي شود که ائمه اطهار علاوه بر ولايت تشريعي، يعني حق تبيين و تشريح احکام و آيات الهي و رهبري سياسي و ديني و اجتماعي جامعه، که اصطلاحاً از آن به امامت تعبير مي شود، از منزلت والاي ولايت تکويني نيز برخوردارند. اين بعد از کمال که گاهي از آن تعبير به «ولايت تصرّف» و «ولايت معنوي» ميگردد، نوعي از اقتدار و تسلّط فوق العاده در امور نظام هستي است که با توجه به دارا بودن مراتب بالاي کمالات معنوي و نزديکي به حضرت حق، با عنايات مخصوص خداوند متعال، معجزات و کرامات نقل شده از ائمه اطهار ـ عليهم السلام ـ ناشي از اين بعد ولايتي آنها است. بنابر اين ترديدي نيست که آن بزرگواران و خصوصاً امام زمان ـ عليه السلام ـ بر اساس ولايت تکويني که دارند، از احوال شيعيان آگاهي دارند و از توسلات و خواسته ها و مشکلات و گرفتاري آنان باخبرند، و از برخي روايات معتبر استفاده مي شود که هر شب جمعه و بلکه در هر شب و روز پروندة اعمال ما، بر آن حضرت عرضه مي‌گردد. از امام رضا ـ عليه السلام ـ نقل شده که فرمود: «به خدا (قسم) کردار شما (شيعيان) هر روز و شب به من عرضه مي شود». و پاسخ نکتة پاياني که در سؤال مطرح گرديده «که چه خصوصيتي بايد داشته باشيم تا مورد توجه امام زمان ـ عليه السلام ـ واقع بشويم» را با ذکر يک حديث مي‌دهيم: از امام صادق ـ عليه السلام ـ نقل شده که فرمود: «آيا خبر بدهم شما را به چيزي که هيچ عملي را خداوند (متعال) از بندگان قبول نمي کند، مگر به واسطة آن چيز... و آن عبارت است از شهادت به يگانگي خداوند و رسالت پيامبر و اينکه او بندة او است، و اقرار (و اعتراف) به آنچه که خدا امر نموده است، و ولايت ما (اهل بيت) و بيزاري از دشمنان ما، يعني امامان خاص (دوازده گانه) و تسليم در برابر ما، و دوري از گناه و کوشيدن (در راه بندگي و رضاي خدا)..... و انتظار قائم ـ عليه السلام ـ ، به راستي که ما را دولتي است که هرگاه خدا بخواهد آنرا مي‌آورد.... و هرکس مي‌خواهد از ياران (حضرت) قائم ـ عليه السلام ـ بشود. پس بايد انتظار بکشد، و بايد پرهيزگاري پيشه نمايد و براي خودسازي و بدست آوردن اخلاق حسنه بکوشد (که) چنين کسي منتظر است، پس اگر بميرد قبل از اينکه (امام) قائم قيام (ظهور) نمايد، ثواب و پاداش کسي را مي برد که او (امام زمان) را درک نموده است.... منتظر باشيد، گوارا باد (بر شما) اي گروهي که مورد رحمت خدائيد.» بنابر اين تقوا و عمل صالح آميخته با خودسازي و معرفت، خصوصيتي است که انسان و عمل او را مقبول خدا و اولياء الهي ميگرداند. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه