در تاریخ اسلامی ما به افراد مقدس اولیا خدا بر می خوریم که برخی چیزهای محرمانه به همدیگر گفتند مثلا به صورت خصوصی و پشت درهای بسته، و این مشهور به شطحیات است. سؤالم این است چرا آنها اینکار را می کردند؟ و این چه نوع رمزی است؟

عرفا و اولیاء الهی در مقام مکاشفه و دریافت معانی بلند معنوی به درجاتی نائل می شدند و بعداً که می خواستند آن دریافتهای خود را تبیین کنند آن معانی را فربه تر از لباس الفاظ می دیدند و نمی توانستند مکاشفات خود را در قالب الفاظ بیان کنند چون الفاظ بسیار لاغر و معانی بسیار فربه و بلند بودند برای این که بتوانند این حالات خود را تبیین کنند به الفاظ سمبلیک و راز آلود روی آوردند و برای هر معنایی لفظی را نشانه قرار دارند مثلاً آن حالت مستی از ذکر خداوند جمیل را شراب نام کردند و... تکدر عالم را طبیعت و سیاهی و ظلمت آن را به نام زلف یا خال لب و ... عنوان نمودند و در این میان معانی که به ظاهر کفر آمیز و نشانگر فسق و فجور بود پیدا گردید در حالی که معانی مقدس و ویژه ای مقصود بود البته در این سوداگری بسیاری دکان گشودند و خلق را فریفتند و آدرس غلط دادند و به دروغ خود را اهل معنا و کشف معرفی کردند و به طهارت می رفتند و به غارت می بردند که همیشه حساب این دغلکاران بی هنر با مردان خدا و اولیا کمّلین از هم جدا بوده است. .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه