فلسفه این قانون چیست که از غذای مشرکین و کفار نمی توانیم مصرف کنیم؟ (مانند هندوها، سیکها و یا غیر معتقدین و غیره) آیات قرآن یا احادیثی که این قانون را تأیید می کند.

از نظر فقه اسلام یک مسلمان باید در غذای خود از ذبیحه کفار و مشرکین، هم چنین از غذاهایی که با رطوبت بدن کافر ارتباط دارد اجتناب کند. اما غذاهایی که کفار و مشرکین تهیه می کنند ولی ذبیحه آنها نیست و ارتباطی هم به رطوبت بدن آنها ندارد مثل غذاهایی که توسط کارخانه ها و دستگاههای اتوماتیک تهیه می شود اجتناب از آنها لازم نیست. البته برخی مراجع اهل کتاب را نجس نمی دانند و لذا غذا خوردن با آنان و استفاده از وسایل آنها بر اساس فتوی برخی اشکال ندارد. اما در باره فلسفة این حکم باید گفت که این حکم، حکمت ها و علتهای زیادی دارد اگر چه همة آنها هنوز برای ما روشن نشده است، اما بعضی از آنها روشن شده است که دو مورد آن را بیان می کنیم: 1 – نا پاک بودن کفار یک نوع نا پاکی معنوی و آلودگی باطنی است که آثار آن در جسم آنها هم ظاهر شده است و یک فایده نهی از معاشرت و دوستی با آنها و خوردن غذای آنها، حفظ عقاید بسیاری از مردم می باشد که با آمیزش و معاشرت با افراد منحرف و گمراه، به زودی تحت تأثیر قرار می گیرند و منحرف می شوند. این مطلب تازگی ندارد. همیشه مصلحین به افراد معمولی سفارش می کنند که از معاشرت با افراد گمراه و منحرف دوری نمایند، منتهی اسلام این موضوع را به صورت حکم نا پاک بودن کفار بیان کرده است. البته در بین مسلمانان بسیاری از افراد هم هستند که از نظر فکری و عقیدتی بسیار قوی و نیرومند هستند که گفتار و سفسطه های مشرکین و کفار در آنها هیچ گونه تأثیری ندارد و معاشرت با غیر مسلمانان هیچ خطری برای آنها ندارد ولی از آن جایی که احکام اسلام جنبه خصوصی ندارد. این افراد نیز مستثنی نیستند چه این که در غیر این صورت هر کس به عنوان این که خود را از اهل اطلاع می داند و از همنشینی با کفار در خود خطر انحراف نمی بیند با آنها معاشرت کرده و به کلی حریم قانون شکسته می شود. 2 – کافر از بسیاری از آلودگیها و چیزهای نجس مانند خون و گوشت خوک و مشروبات الکلی اجتناب نمی کنند و طبعاً تمام زندگی آنها آلوده می باشد، برای دوری از این آلودگی ها، آیین اسلام آنها را (نجس) شمرده تا مسلمانانی که ممکن است بر اثر معاشرت آلوده شوند از هر نوع آلودگی محفوظ بمانند. البته ما نیز اذعان داریم که عمل به این دستور اسلامی به خصوص در کشورهایی که غیر مسلمانان در آنها زندگی می کنند بسیار مشکل است اما با توجه به حکمت هایی عمیق دستورات الهی که بسیاری از آنها هنوز برای بشریت کشف نشده است باید این دستورات به دقت اجرا شود و مرز بین اسلام و کفر همواره مشخص باشد. و اصولاً در عمل به این گونه احکام دشوار است که مؤمن واقعی از مدعیان ایمان تمییز داده می شوند. درباره حلیت ذبیحه شرعی جواب این است که اسلام ذبیحة مسلمان را با شرایط خاص حلال می داند به عبارت دیگر چون ذبیحة شرعی دارای شرایط و ویژگیهایی است آن را حلال می داند که ذبیحه غیر شرعی این ویژگیها را ندارد این شرایط عبارتند از: گفتن (بسم الله)، قطع چهار رگ گردن و … اسلام با در نظر گرفتن این شرایط می خواهد سه موضوع را تأمین نماید: 1 – دوری جستن از آیین بت پرستان که حیوانات خود را به نام (بت) سر می بریدند، و لذا گفتن (نام خدا) را به عنوان جزئی از برنامة وسیعی که برای ریشه کن ساختن افکار بت پرستی طرح کرده، لازم دانسته است. 2 – بیرون ریختن خون از بدن حیوان تا در لابلای گوشت باقی نماند و با آن خورده نشود. طب امروز ضررهای قابل توجهی را برای تغذیه با خون کشف کرده است. گذشته از این، خون همیشه مملو از انواع میکروبهاست و از طرفی به تجربه ثابت شده که تغذیه با خون، روحیات و ملکات نا مطلوبی در انسان بوجود می آورد از جمله قساوت قلب، ضعف عواطف و ستمگری. 3 – تسریع در جان دادن حیوان و جلوگیری از شکنجه و زجرکش نمودن آن که با روح انسانیت سازگار نیست این موضوع با قطع چهار رگ گردن به سرعت حاصل می گردد. این خلاصه از حکمت های ذبح اسلامی است که در ذبح غیر اسلامی نیست. این نکته ضروری است که ما هنوز حکمت بسیاری از احکام را نمی دانیم و چون با ادلة عقلی خدا و نبوت حضرت رسول(ص) را قبول کردیم لذا نسبت به احکام عملی، تعبد می ورزیم و اگر حکمت آن را نفهمیدیم، آن را دلیل بر نبود حکمت در آن حکم نمی گیریم. .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه