من قبلا خیلی به عبادات علاقه داشتم؛ ولی الان به نوعی رویگردان شدم. اصلا انگار قلبم گنجایش پذیرش معنویت را ندارد. هاله ای از ظلمت قلبم را گرفته و قلبم به این وضع عادت کرده است. هیچ راهی برای رفع این حجاب ندارم. در ضمن تجربه یک عاشقی ناموفق دارم. برای رسیدن به هوس، از همه چیز گذشتم و به هوس هم نرسیدم. لطفا کمکم کنید.

با توجه به این که پرسش تان از چند بخش تشکیل شده از این رو به همین ترتیب پاسخ را در چند بخش ارائه می کنیم. 1. این که انسان سعی کند که سرش در کار خودش باشد از یک جهت کار مثبت و شایسته ای است که باید آن را مغتنم شمرد. البته اگر از این فرصت استفاده نموده به تفکر و تأمّل پرداخته و در آیات الاهی به تدبر نشسته باشد؛ نه این که موجب انزوا و فاصله گرفتن از جامعه و مردم شود. 2. کارهایی که ما انسان ها انجام می دهیم اعم از فعل و ترک، مانند سایر پدیده های جهان از علل و اسباب سرچشمه می گیرد. از این جهت وقتی بخواهیم کاری را ریشه یابی کنیم؛ نخست لازم است آن را آسیب شناسی نموده و پس از آن برای رفع عوامل آن سعی و تلاش نمود. به عنوان نمونه به چند مورد اشاره می کنیم. الف. چه بسا آلودگی به گناه هر چند کوچک، موجب کم توفیقی در عبادت شود. گناه مانند لکۀ سیاهی است که بر صفحۀ نورانی قلب می نشیند که هر چه این نقطه ها زیاد شود؛ تیرگی های دل نیز زیاد خواهد شد. ب. برخی از مواقع غوطه ور شدن در دنیا و دلبستگی به آن موجب کم توفیقی در عبادت می شود. ج. گاهی اوقات همراهی با دوستان ناباب و منحرف موجب کم توفیقی در عبادت می شود. 3. انسان زندگی را دو بار تجربه نمی کند. بنابراین باید از تجربه و شکست های دیگران استفاده کند. به تعبیر دیگر از زندگی دیگران درس و عبرت بگیرد. تجربۀ بزرگان می گوید: تنها راهی که پشیمانی ندارد؛ تنها عشقی که شکست ندارد؛ تنها راهی که پایان ندارد و... همان راه خدا است که باید پیمود. 4. با توجه به موارد بالا باید برای رفع موانع کوشید و در صدد جبران ضعف ها پرداخت. نخستین عمل انسان آگاه در این راه توجه از کارهای ناشایست گذشته است که این خود مراحلی دارد که از جملۀ آن پشیمانی واقعی از اشتباهات گذشته؛ اراده و تصمیم به عدم برگشت از این حالت و سعی در جبران آن می باشد که امیدوار هستیم با اجرای این موارد به همان حالت مطلوب گذشته، بلکه بالاتر از آن برسید. گاهی گناه باعث نابسامانی روحی و سستی در عبادت می شود و گاهی ممکن است انسان مورد امتحان واقع شود. خود این که انسان حالت تنبه و بیداری دارد که گرفتار مصیبت سستی در عبادت شده است؛ این یک حالت خوب و امیدوار کننده ای است. .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه