در بیانات قرآنی، خداوند چند بار خود را ستوده و تمجید کرده است؟

خداوند در چندین مورد، از خود تعريف و تمجید نموده است: مورد اول: بعد از خلقت انسان: ثُمَّ خَلَقْنَا النُّطْفَةَ عَلَقَةً فَخَلَقْنَا الْعَلَقَةَ مُضْغَةً فَخَلَقْنَا الْمُضْغَةَ عِظاماً فَکسَوْنَا الْعِظامَ لَحْماً ثُمَّ أَنْشَأْناهُ خَلْقاً آخَرَ فَتَبارَک اللَّهُ أَحْسَنُ الْخالِقينَ یعنی «سپس نطفه را به صورت علقه (خون بسته)]، و علقه را به صورت مضغه (چيزى شبيه گوشت جويده شده)، و مضغه را به صورت استخوان هايى درآورديم و بر استخوان ها گوشت پوشانديم سپس آن را آفرينش تازه اى داديم پس بزرگ است خدايى که بهترين آفرينندگان است!» مورد دوم: به خاطر زيبا آفريدن انسان ها: اللَّهُ الَّذي جَعَلَ لَکمُ الْأَرْضَ قَراراً وَ السَّماءَ بِناءً وَ صَوَّرَکمْ فَأَحْسَنَ صُوَرَکمْ وَ رَزَقَکمْ مِنَ الطَّيِّباتِ ذلِکمُ اللَّهُ رَبُّکمْ فَتَبارَک اللَّهُ رَبُّ الْعالَمينَ یعنی «خداوند کسى است که زمين را براى شما جايگاه امن و آرامش قرار داد و آسمان را همچون سقفى (بالاى سرتان) و شما را صورتگرى کرد، و صورتتان را نيکو آفريد و از چيزهايى پاکيزه به شما روزى داد اين است خداوند پروردگار شما! جاويد و پربرکت است خداوندى که پروردگار عالميان است!» مورد سوم: بعد از خلقت آسمان و زمين: إِنَّ رَبَّکمُ اللَّهُ الَّذي خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ في سِتَّةِ أَيَّامٍ ثُمَّ اسْتَوى عَلَى الْعَرْشِ يُغْشِي اللَّيْلَ النَّهارَ يَطْلُبُهُ حَثيثاً وَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ وَ النُّجُومَ مُسَخَّراتٍ بِأَمْرِهِ أَلا لَهُ الْخَلْقُ وَ الْأَمْرُ تَبارَک اللَّهُ رَبُّ الْعالَمينَ یعنی «پروردگار شما، خداوندى است که آسمان ها و زمين را در شش روز (شش دوران) آفريد سپس به تدبير جهان هستى پرداخت با (پرده تاريک) شب، روز را مى پوشاند و شب به دنبال روز، به سرعت در حرکت است و خورشيد و ماه و ستارگان را آفريد، که مسخّر فرمان او هستند. آگاه باشيد که آفرينش و تدبير (جهان)، از آن او (و به فرمان او) است! پر برکت (و زوال ناپذير) است خداوندى که پروردگار جهانيان است!» به ظاهر خداون متعال در این آیات خود را تمجید و تحسین فرموده است، اما نه از نوع ستایش انسانی، بلکه هدف از این کار، توصیف قدرت خدایی‌اش است تا انسان‌ها را متوجه خالقیت و ربوبیت خود سازد و از عبادت غیر او بازدارد. خداوند متعال در تعريف و تمجید از خودش همواره لفظ «تبارک» را به کار برده، زیرا همه چيز خدا خير و برکت و پرسود است و اين يعني انسان هاي الهي بايستي همواره دنبال خير و برکت باشند، نه اين‌که با پيروي از هوي و هوس شیطانی، خود را به هلاکت بکشانند که هيچ برکتي و خيري در پيروي‌هاي شيطاني نبوده و همه به خسارت و ضرر منتهی می‌شود. لذا چنین قدرت‌نمايى بى‌نظير الهی، بسیار تحسین برانگیز است: در ظلمتکده رحم مادر، اين چنين تصوير بديعى را با اين همه عجائب و شگفتي‌، بر قطره آبى نقش مى‌زند. آفرين بر آن علم و حکمتى که اين همه استعداد و لياقت و شايستگى را در چنين موجود ناچيزى ايجاد مى‌کند، آفرين بر او و بر خلقت بى نظيرش. خداوند متعال در آیات ديگر قرآن نيز بارها لفظ «تبارک» بیان کرده است، از آن جمله می‌توان به این موارد اشاره کرد: 1. مبارک بودن نام پروردگار: تَبارَک اسْمُ رَبِّک ذِي الْجَلالِ وَ الْإِکرامِ 2. مبارک بودن خدا چون مالک همه هستي است: تَبارَک الَّذي بِيَدِهِ الْمُلْک وَ هُوَ عَلى کلِّ شَيْ ءٍ قَديرٌ 3. مبارک بودن قرآن کريم: تَبارَک الَّذي نَزَّلَ الْفُرْقانَ عَلى عَبْدِهِ لِيَکونَ لِلْعالَمينَ نَذيراً .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه