سلام اگر ما به جهاد ابتدایی عمل کنیم باید با دنیا وارد جنگ بشیم چینی ها مسلمانان رو اذیت میکنن امریکایی ها همه چی به نفع خودشون میخوان روس ها هم تو جنگ اوکراین به کسی رحم نمیکنن چطوری باید به تمام دنیا وارد جنگ بشیم؟؟؟؟؟؟

در پاسخ به سؤال شما ابتدا به دیدگاه فقها در این زمینه می پردازیم. در مورد جهاد ابتدایی در عصر غیبت سه دیدگاه کلی در میان فقها وجود دارد:الف. قائلین به جایز نبودن جهاد ابتدایی در عصر غیبتاز طرفداران این دیدگاه می توان به شیخ طوسی، صاحب ریاض، شهید ثانی و کاشف الغطا اشاره کرد.سید على طباطبایى صاحب ریاض در این باره می فرماید:«إنما یجب الجهاد بالمعنى الأوّل- على من استجمع الشروط المزبورة- مع وجود الإمام العادل و هو المعصوم (علیه السلام) أو من نصبه لذلک أی‌النائب الخاص و هو المنصوب للجهاد أو لما هو أعم، أما العام کالفقیه فلا یجوز له و لامعه حال الغیبة بلا خلاف أعلمه کما هو ظاهرا لمنتهى و صریح الغنیة و ظاهرهما الإجماع؛ جهاد ابتدایی با وجود امام عادل که معصوم علیه السلام است واجب است یا کسی که از ناحیه ایشان برای جهاد منصوب شده است یعنی نائب خاص ایشان که منصوب برای جهاد است یا منصوب برای اعم از جهاد است، اما نائب عام مانند فقیه پس جایز نیست برای او و نه همراه او در حال غیبت و خلافی که من بدانم وجود ندارد. همانطور که ظاهر کتاب منتهی( مرحوم علامه) و صریح کتاب غنیه( ابن زهره) این است و ظاهر این دو کتاب اجماع است.»(طباطبایی حائرى، سید على، ریاض المسائل قم:مؤسسه آل البیت علیهم السلام، 1418 ه‍ ق، ج8،ص13 ) ب. قائلین به جواز جهاد ابتدایی در عصر غیبت از طرفدران این دیدگاه می توان به مرحوم شیخ مفید، ابو الصلاح حلبی و سلاّر اشاره کرد.مرحوم صاحب جواهر بعد از نقل نظر قائلین به عدم جواز و ادله ایشان، می فرماید:« لکن إن تمّ الإجماع المزبور فذاک و إلّا أمکن المناقشة فیه بعموم ولایة الفقیه فی زمن الغیبة الشاملة لذلک، المعتضدة بعموم أدلة الجهاد فترحج على غیرها؛ اما اگر اجماع مزبور تمام باشد، پس همان دلیل خواهد بود و الاّ امکان مناقشه در عدم جواز آن در عصر غیبت است به دلیل عموم ولایت فقیه در زمان غیبت که شامل این مورد می شود و این عموم مؤید به عموم ادله جهاد است، پس ولی فقیه بر غیر آن ترجیح خواهد داشت.»(نجفی، محمد حسن، جواهر الکلام، بیروت: دار احیاء التراث العربی، 1404ق، ج21، ص 14) از علمای معاصر، آیت اللّه خویى(ره) می فرماید:«قد تحصل من ذلک أن الظاهر عدم سقوط وجوب الجهاد فى عصر الغیبة و ثبوته فی کافّة الأعصار لدى توفر شرایطه و هو فی زمن الغیبة منوط بتشخیص المسلمین من ذوى الخبرة فی الموضوع ؛از آنچه گفته شد به دست می آید این است که ظاهر ساقط نشدن وجود جهاد در عصر غیبت و ثبوت آن در همه زمان ها در هنگام وجود شرایط آن است و در زمان غیبت منوط به تشخیص مسلمین از صاحبان خبرویت در موضوع است.»(خوئی، سید ابوالقاسم، منهاج الصالحین،قم: مدینه العلم، 1410ق، ج1، ص366) مقام معظم رهبری نیز از قائلین به جواز جهاد ابتدایی در عصر غیبت هستند. ایشان در پاسخ به این استفتاء که «جهاد ابتدایی در زمان غیبت امام معصوم(علیه‌السلام) چه حکمی دارد؟ آیا جایز است که فقیه جامع‌الشرایط مبسوط الید (ولیّ امر مسلمین) حکم به آن کند؟»می فرمایند: «بعید نیست که حکم به جهاد ابتدایى توسط فقیه جامع‌الشرایطى که متصدّى ولایت امر مسلمین است، در صورتى که مصلحت آن را اقتضا کند، جایز باشد، بلکه این نظر اقوى است.»(خامنه ای ، سید علی، اجوبه الاستفتاءات، تهران: سازمان تبلیغات اسلامی ، 1388، س 1048) ج. حضرت امام در این مسأله تأمل نموده اند. ایشان در این باره می فرمایند:«إن للفقیه جمیع ما للإمام (ع) إلّا إذا قام الدلیل على أن الثابت له لیس من جهة ولایته و سلطنته بل لجهات شخصیة تشریفاً له، أو دلّ الدلیل على أن الشی‌ء الفلانی و إن کان من شؤون الحکومة و السلطنة لکن یختص بالإمام (ع) ولایتعدى منه کما اشتهر ذلک فى الجهاد غیر الدفاعى و إن کان فیه بحث و تأمّل؛ همانا برای فقیه جمیع آنچه برای امام ثابت است، ثابت است مگر آنچه دلیل بر آن قائم شده باشد که آنچه برای ایشان ثابت شده است از جهت ولایت و حکومت ایشان نبوده ، بلکه از جهات شخصیه برای شرافت ایشان ثابت شده است یا دلیل دلالت کند بر اینکه فلان مورد اگر چه از شئون حکومت است ، اما مختص به امام بوده و از ایشان به دیگری تجاوز نمی کند، همانگونه که در جهاد غیر دفاعی مشهور است هر چند در آن بحث و تأمل است.»(امام خمینی، البیع،قم: اسماعیلیان، 1363، ج2، ص664) فقهایی که قائلین به جواز جهاد ابتدایی در عصر غیبت هستند با در نظر گرفتن وجود شرایط و اقتضای مصلحت، حکم به جواز آن داده اند نه بدون در نظر گرفتن آن همانگونه که در دیدگاه آیت الله خوئی و مقام معظم رهبری اشاره شد. از این رو جهاد ابتدایی بدان معنا نیست که حکومت اسلامی بدون در نظر گرفتن شرایط وارد جنگ با دنیا بشود و اساساً چنین مسأله ای امکان ندارد.ضمن آنکه این حکم اختصاص به کافرانی دارد که به مقابله و محاربه با نظام اسلامی پرداخته اند و به معنای جنگ با همه کشورهای غیر اسلامی نیست. اصل در روابط با سایر کشورها ، رابطه مسالمت آمیز، بر پایه احترام متقابل است و کشورهایی که به دنبال سلطه جویی و مقابله با نظام اسلامی هستند از این قاعده مستثنی شده اند . خداوند متعال می فر ماید : « لا ینهاکم الله عن الذین لم یقاتلوکم فی الدین ولم یخرجوکم من دیارکم ان تبروهم وتقسطوا الیهم ان الله یحب المقسطین . انما ینهاکم الله عن الذین قاتلوکم فی الدین و اخرجوکم من دیارکم و ظاهروا علی اخراجکم ان تولوهم و من یتولهم فاولئک هم الظالمون؛خدا شما را از نیکى کردن و رعایت عدالت نسبت به کسانى که در امر دین با شما پیکار نکردند و از خانه و دیارتان بیرون نراندند نهى نمى کند، چرا که خداوند عدالت پیشگان را دوست دارد. تنها شما را از دوستى کسانى نهى مى کند که در امر دین با شما پیکار کردند، و شما را از خانه هایتان بیرون راندند، یا به بیرون راندن شما کمک کردند از اینکه با آنها دوستى کنید، و هر کس آنها را دوست دارد ظالم و ستمگر است.»(سوره ممتحنه ، آیه 8-9) از این رو جواز جهاد ابتدایی به معنای ورود جنگ با دنیا نیست. در عین حال حکومت اسلامی خود را نسبت به سرنوشت مسلمانان متعهد دانسته و از آنان در برابر سلطه گران دفاع و حمایت می کند. از این رو بر اساس اصل یکصد و پنجاه و چهارم: جمهوری اسلامی ایران سعادت انسان در کل جامعه بشری را آرمان خود می داند و استقلال و آزادی و حکومت حق و عدل را حق همه مردم جهان می شناسد. بنا بر این در عین خودداری کامل از هر گونه دخالت در امور داخلی ملتهای دیگر، از مبارزه حق طلبانه مستضعفین در برابر مستکبرین در هر نقطه از جهان حمایت می کند. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه