می‌دانیم در علم رجال هیچ وقت نمی‌توانیم در مورد روایتی، به وثوق صد-در-صدی برسیم. یعنی احادیثی که صحیح اعلام می‌شوند هم احتمال خطا در آن‌ها وجود دارد، با وجود چنین خطاهایی، چطور فقه شیعه، برمبنای علم رجال که خطاپذیر است، بنا شده است؟

در پاسخ به سوال متذکر می شویم اعتماد به سخن ثقه و نگاه سندی به روایات در روایات فقهی و بایدها ونبایدها کاربرد دارد و در این گونه روایات که مربوط به حوزه عمل است علم به واقع لازم نیست و همین که انسان بداند طریقش به واقع صحیح است کافی است شارع قول ثقه را همچون شهادت دو شاهد عادل در باب قضاء برای ما حجت والزام آور دانسته و اگر ما به سخن ثقه اخذ کنیم به وظیفه خودمان عمل کرده ایم بنا بر این قول ثقه برای ما اگر نسبت به واقع علم آور نیست اما از این جهت که می دانیم به وظیفه عمل کرده ایم علم آور است به همین جهت به خبر ثقه دلیل علمی اطلاق می شود نکته دیگر این که روایت صحیح که تمامی روات آن ثقه اند اگر نسبت به صدور علم و یقین آور نیست اما اطمینان آور هست و ما در بسیاری از کارهای روزه مره خودمان به همین خبرها اطمینان می کنیم از باب مثال اگر فردی که راستگو و مورد اطمینان است وارد اتاق شود و به شما بگوید باران می بارد و از طرفی قراینی هم بر سخن او باشد و آثار باران را بر لباس او ببینید این خبر اطمینان لازم را برای شما می اورد که به سخن او ترتیب اثر دهید. .

پرسمان دانشگاهیان

مرجع:

ایجاد شده در 1401/03/25

لینک کوتاه