سؤال من در رابطه با تقابل عشق به ائمه علیهم السلام و عشق به همسر می باشد. آیا مردی که سعی در تقویت ایمان خود دارد؛ ولی عاشق همسر خود نیز باشد و به او عشق بورزد؛ دچار سستی در دین شده است؟

عشق به همسر و فرزند اگر در راستای اطاعت از خداوند باشد؛ عشق به خداست و منافاتی با یکدیگر ندارد. عشق به همسر و فرزند اگر در راستای پیروی از سیره پیامبر و ائمه اطهار علیهم السلام باشد؛ عشق به پیامبر و ائمه است. پیامبر اکرم نیز به همسرش محبت می کرد. حضرت صلی الله علیه و آله فرموده اند:«خَیرُکمْ خَیرُکمْ لِأَهْلِهِ وَ أَنَا خَیرُکمْ لِأَهْلِی؛ بهترین شما، کسی است که برای خانواده اش بهتر باشد و من بهترین هستم برای خانواده ام»(وسائل‏الشیعه، ج 20، ص 171) در روایت دیگری می فرماید:«خَیرُ الرِّجالِ مِن اُمَّتی الَّذینَ لا یتَطاوَلُونَ عَلی أَهلیهِم وَ یحِنُّونَ عَلَیهِم وَ لا یظلِمُونَهُم؛ بهترین مردان امّت من کسانی هستند که نسبت به خانواده خود خشن نباشند و اهانت نکنند و دلسوزشان باشند و به آنان محبت کرده و ظلم نکنند»(مکارم الأخلاق، ص 216) عشق به خانواده موجب جلب رضای خداوند و سعادت در دنیا و آخرت است. یکی از واجبات دین مبین اسلام، تولّی و محبت مؤمنین به یکدیگر است. در قرآن مجید آمده است:«ای اهل ایمان! یهودیان و نصرانیان را دوست خود انتخاب نکنید»(مائده،51) در سوره توبه می فرماید:«مردان و زنان با ایمان، دوستان یکدیگر هستند»(توبه،71) پس عشق به همسر اگر به خاطر خدا باشد؛ هرگز مانع سعادت اخروی نیست. البته از نظر روایات، ایمان فردی کاملتر است که علاقه اش به خدا و انبیاء، بیشتر از علاقه اش به خانواده اش باشد. امّا اگر عشق به همسر در راستای اطاعت خداوند نباشد، بلکه در جهت مخالفت با خدا باشد، در این صورت یقیناً با عشق به خدا منافات دارد. .

پایگاه اطلاع رسانی حوزه

مرجع:

ایجاد شده در 1401/04/17

لینک کوتاه