با اینکه امامان معصوم ما سال ها است به شهادت رسیدند آیا خود را به خاطر شهادت آنها در راه خدا زدن و به خود ضربه زدن به خاطر آنها نیاز است؟ بلکه آیا اصل اینکار صحیح است؟

در میان حوادث تلخ و شیرین روزگار و در حافظۀ تاریخ، خاطرات به یاد ماندنی بسیاری وجود دارد که یادمان آنها برای همۀ نسلها و عمرها درس آموز و عبرت آمیزند، کوله باری از تجربه را با خود دارند و آئینه پیش روی می نهند و زشتی ها و زیبایی ها را بر همگان آشکار می سازند . در این میان اولویت از آنِی، آن دسته از خاطراتی است که در سر نوشت جوامع نقشی سازنده تر دارند و حرکت خیز ترند، ارزشها را متبلور می سازند و تعیین کنندۀ استراتژی حرکت جامعه به حساب می آیند. واقعۀ عاشورا و قیام شکوهمند سالار شهیدان حسین بن علی (ع) از همین زمره محسوب می گردد، واقعه اي که نه فقط یک مقطع تاریخی صرف، که یک مکتب و یک فرهنگ است، زیر بنائی دارد و رو بنائی، و به زبان دیگر عاشورا چونان یک کتاب است. کتابی که مانند علوم جاویدانه الهی محکماتی دارد و متشابهاتی، ظاهری دارد و باطنی، تفسیری دارد و تأویلی، هم هدایت می کند و هم گمراه می سازد، بستگی دارد که با آن چگونه معامله و برخورد نمایند. و شگفتا که این مجموعه نیز همچون بسیاری از آیات روشنگر الهی از فرو نشستن گرد و غبار هائی که از فضای اندیشه و عمل نابخردانه دوستان ناآگاه و تند بادهای سیاه غرض ورزان بیماردل نشأت گرفته، مصون نمانده و گاهی واقعیت های صحنه های حماسه آفرین سیمای نورانی، این قیام باشکوه و ارزشی و پیشوای بزرگوار آن، مظلومانه، مورد تحریف و سوء استفاده جاهلان قرار گرفته است. بنابراین باید توجه داشت که برپایی مجالس عزا و نوحه خوانی و راه انداختن دسته های عزا، به منظور تجلیل و گرامیداشت تمام ارزشهایی است که امام حسین (ع) برای احیاء و نهادینه شدن آن به شهادت رسیده است، و از طرفی اعمال و رفتار و گفتار ما هنگام برپایی مجالس بهر نحوی، بازتاب ارزشهای عاشورایی و حسینی محسوب می گردد و جایگاه شناساندن و معرفی امام حسین (ع) و اهداف والای آن بزرگوار را دارا می باشند، پس باید به گونه اي باشد که هر بیننده و شنونده را جذب نموده و او را با فرهنگ عاشورا بیشتر آشنا نموده و موجب هدایت او گردد. و به همین جهت است که: «ائمه اطهار این همه دستور اکید داده اند که عاشورا باید زنده بماند و اجر و پاداش زیادی برای عزاداران ابا عبدالله (ع) منظور شده است. ائمه اطهار از این جهت گفتند عاشورا زنده بماند که این مکتب زنده بماند، برای اینکه اگر شخص حسین بن علی نیست ولی حسین بن علی باید به قول امروز یک سمبل باشد، به صورت یک نیروی زنده باشد، حسین اگر خودش نیست، هر سال، محرم که طلوع می کند، یک مرتبه مردم از تمام فضا بشنوند: که ما بگوئیم: عاشورا روز تجدید حیات ما ( و همه ارزشهای انسانی ) است، در این روز می خواهیم در کوثر حسینی شستشو بدهیم، خودمان را زنده کنیم، از نو مبادی و مبانی اسلام را بیاموزیم، روح اسلام را از نو به خودمان تزریق بکنیم، ما نمی خواهیم حُسن امر به معروف و نهی از منکر، احساس شهادت، احساس جهاد، احساس فداکاری در راه حق در ما فراموش بشود، نمی خواهیم روح فداکاری (و احیاء ارزشها) در راه حق در ما بمیرد، ... این فلسفۀ عاشورا است.» بنابر این اعمال و رفتارهایي از قبیل قمه زنی و کارهایي که باعث وهن ارزشهای دینی می گردد و موجب ضرب و جرح عزاداران می گردد، قطعاً منافات با ارزشهای عاشورایی داشته و نباید عزاداران و شیعیان مرتکب آن بشوند. و حتی برپائی دسته هایي که با بوق و کرنا و طبل های آنچنانی که به جز صدای طبل و سنج، هیچ منقبتی و مدحی و مرثیه اي در آن قابل شنیدن نیست و متأسفانه رایج هم هست، نه تنها حُسنی ندارد بلکه موجب سوء استفاده تبلیغاتی دشمنان و مخالفین اهل بیت (ع) می گردد و با تمسک به آن شیعیان را مورد هجمه تبلیغاتی و فرهنگی قرار می دهند. پس شیعیان باید هوشیار باشند و این سخن نورانی امام صادق (ع) را نصب العین خودشان قرار دهند که فرمود: «کونوا لنا زیناً و لاتکونوا علینا شیناً». مایه (عزت) و خوشنامی ما باشید، مایه (سرافکندگی) و بدنامی مانباشید. پس: « شعارهای ما در مجالس، (و رفتارهای ما) در تکیه ها و در دسته ها باید محيی باشد نه محذّر، باید زنده کننده باشد، نه بی حس کننده و ضد ارزش. اگر چنین نباشد نه تنها اجر و پاداشی ندارد بلکه ما را از حسین (ع) دور می کند». .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه