ما شيعيان به جاي اينکه به فرامين و دستورات پيامبر و ائمه عمل نماييم فقط ارادتمان را (خيلي زشت) به ايشان نشان مي دهيم مثلاً در و ديوارهاي حرم ها را مي بوسيم (دقيقاً مشابه کار بت پرستان) و يا به جاي اينکه به يتيمان و بينوايان امت پيامبر کمک مالي نماييم در و ديوار حرم ها را از طلا مي پوشانيم: کاري که مطمئنم که نه خدا و نه پيامبر خدا از آن راضي است و نه ائمه از آن خشنودند؟

براي رسيدن به يک پاسخ منطقي و قانع کننده در قبال سئوال مورد نظر ناگزيريم به نکاتي چند اشاره نمائيم: الف: گرامي داشت خاطره بندگان شايسته خدا، مانند برپائي يادواره ها و جشن هاي ميلاد و يا مجالس عزاداري و ياد بود مصيبت ها، و يا تکريم مکان هاي منسوب به آنان، در راستاي تجليل و زنده نگهداشتن ارزش هاي انساني و الهي آنان، از ديدگاه خردمندان مسأله روشن بوده و از مصاديق بارز ابراز محبّت تلقي مي گردد که قرآن کريم مسلمانان را به آن دعوت مي کند: قل لا أسئلکم عليه اجرا الا المودّة في القربي (اي پيامبر) بگو از شما پاداشي جز دوستي (و گرامي داشت) خويشاوندانم نمي خواهم. شکي نيست که برگزاري مراسم گراميداشت و تکريم مکان هاي منسوب به اولياء الله جلوه اي از عشق و علاقه مردم و شيعيان به آنان است که از ديدگاه قرآن کريم مورد پذيرش است بسان تکريم کعبه و حجر الاسود و استلام آن و نيز صفا و مروه و مني که به اتفاق مسلمانان يک امر مسلّم و پذيرفته شده مي باشد و حتي وهابيّت نيز آن را قبول دارند و در اعمال حج به آن پاي بند هستند و هيچکس تکريم کعبه و حجرالاسود و صفا و مروة را مشابه بت پرستي تلّقي نکرده اند بلکه همه اين امور و به ويژه اماکن و يا اوقات منسوب به آنان بيش از همه جنبه گراميداشت و زنده نگهداشتن ارزش هاي والاي الهي و مکتبي را دارد و به انگيزه تجليل از آن ارزش ها آشنا ساختن توده هاي مردم و نسل هاي جديد با آن معارف و ارزش ها انجام مي گيرد. ب: شکي نيست که در برخي موارد از نظر عملکرد و هنگام ابراز اين علاقه و محبّت که اصل آن يک امر عقلايي و قرآني است، نقايص و کجروئي هائي مشاهده مي شود که علماء و دانشمندان متعهد اسلامي و شيعي همواره به مردم گوشزد نموده اند و لذا در رفع و اصلاح آن هيچ نيازي به مباني مکتب انحرافي و باطل وهابيّت که از اساس و به اتفاق همه مذاهب اسلامي يک نحله و فرقه گمراه مي باشند نداريم. بلکه با اندک دقّت و تأمل در اصول ارزشي و ديني خودمان اين کجروئي ها و انحرافات عملي به راحتي قابل اصلاح و رفع مي باشد. ج: ائمه اطهار و اولياء معصوم الهي و نيز بزرگان و صلحاء و مکان هاي منسوب به آنان علامت و نشانه هاي دين هستند و قرآن کريم بزرگداشت شعائر الهي و ديني را نشانه تقواي قلب ها دانسته و مي فرمايد: و من يعظّم شعائر الله فانّها من تقوي القلوب هر کس شعائر الهي را بزرگ دارد، در حقيقت آن (حاکي) از پاکي دلها است. قرآن کريم صفا و مروة را از شعائر الهي دانسته است. به تعبير ديگر يکي از مصاديق علامت ها و نشانه هاي الهي که بزرگ داشتن آن نشانه تقوا و پاکي دلهاست، صفا و مروه هستند: انّ الصفا والمروة من شعائر الله؛ شعائر جمع شعيره به معناي علامت و نشانه است و منظور از آن در آيه شريفه علامت هائي است که خداوند نصب فرموده تا نشانه هائي براي فرمان برداري الهي باشند». عمل به آيه شريفه نشان پاکي دل ها، و بزرگداشت نشانه هاي دين خدا است و مسلّماً پيامبران و ائمه اطهار ـ عليهم السلام ـ و اولياء الهي و امام زادگان جليل القدر از بارزترين نشانه هاي دين خداوند هستند که هر پاک دلي موظف به بزرگ داشت آنها است. و بزرگ داشت اولياء الهي راه هاي متعدّدي دارد: 1ـ حفظ و نگهداري سخنان و دستورات و آثار آن ها و عمل به سخنان آن ها. 2ـ احترام به مقام و موقعيت معنوي آن ها و پاس داشت ايام شهادت و ولادت آن ها. 3ـ حفظ و تعمير قبور و اماکن منسوب به آنان و رعايت حرمت آن ها در ساختن زيارتگاه هائي که در شأن آن ها باشد. 4ـ زيارت قبور آن ها با احترام و ادب و اظهار ارادت آگاهانه و به دور از هر گونه خرافه گرائي. د: رابطه عاطفي و مودّت و دوستي که بين اولياء الهي و پيروان و ارادت مندان آنان بر قرار است، يک رابطه سياسي نيست بلکه رابطه دوستي و عشق شديد است و اقتضاي اين رابطه صميمانه، بذل همه هستي و مال و امکانات خود در راستاي تجليل و تکريم آن بزرگواران است. ائمه اطهار و اولياء الهي چنان جايگاه رفيعي در دل هاي پاک شيعيان دارند که حاضرند همه هستي خود را فداي آن ها کنند و اين افراد موقوفات بسياري را براي قبور ائمه اطهار و امام زادگان وقف کرده اند که مي بايست صرف آن ها بشود. اين بزرگداشت و تجليل که همراه با تجديد بناهاي باشکوه که معمولا به هدف تسهيل در امور زائران و مومنين صورت مي گيرد، منافاتي با کمک به مستمندان و نياز مندان جامعه ندارد ما به عنوان مسلمان و شيعه موظف هستيم هم به مستمندان کمک کنيم و هم نسبت به برقراري زيارتگاه هاي باشکوه که غالباً و بلکه معمولا محل عبادت و راز و نياز مي باشند و محل برآورده شدن بسياري از حوائج مومنين و تقرّب بيشتر آنان به خداوند است، اقدام کنيم. و در عين حال از ارتکاب اعمال و رفتارهايي که موجب وهن مذهب و عقائد اصيل شيعي و اسلامي مي شود اجتناب نمائيم. مطالعه و تحقيق و ژرف نگري در تاريخ و سرگذشت امت اسلامي و بلکه همه امت ها نشان مي دهد که هميشه افراد مغرض از ارتباط و نزديکي توده مردم و مسلمانان به اولياء دين و رهبران آسماني در هراس بوده اند و تمام تلاش شان بر اين بوده که به بهانه هاي مختلف و ايجاد شبهات واهي و بزرگ نمائي برخي نواقص و اشتباهات که احيانا ممکن است توسط بعضي از عوام انجام شود، بين مردم و توده مسلمانان و مومن، و رهبران و اولياء الهي آنان جدائي بيندازند، تا از اين رهگذر به عوام فريبي و گمراه نمودن آنان بپردازند. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه