چرا در آيه 44 سوره مؤمنون، از سرنوشت اهل ايمان «پيامبران»، همان طور که از سرنوشت اهل کفر سخن به ميان آمده ،سخني ذکر نگرديده است؟

مقدمه: بر خلاف تمام کتاب هاي موجود، روش و چينش قرآن کريم، روش و چينش مخصوص و اعجاز آفرين است. از موضوع خاص و فصل بندي خاص پيروي نکرده است. ولي بخش اعظم علوم الهي و تمام نيازهاي بشري را با خود به همراه دارد. به مناسبت هاي خاص و با روش و چينش خاص، در سراسر قرآن از شخصيّت حقيقي و حقوقي پيامبران و کفّار سخن به ميان آمده است و هر يک را در جايگاه خاص خود مورد بررسي قرار داده است. و اين نکته معروف که «هر سخن جايي و هر نقطه مکاني دارد». در نظام چينشي قرآن کريم رعايت شده است. سوره مومنون نخست از توحيد و معاد سخن به ميان آورده است. در مرتبه بعدي در صدد بيان صفات مؤمنين و کفّار بر آمده است. در گام ديگر از تبشير و انذار سخن رانده است. و سپس از شخصيّت حقيقي حقوقي چند تن از پيامبران بزرگ، همانند حضرت نوح، هود، موسي و عيسي ـ عليهم السلام ـ سخن گفته است. در ضمن کارکردهاي عملي زيادي نيز بر اين سوره مترتب است که در جاي خود دنبال شود. مولانا با تأثير پذيري از تعريف قرآن کريم از پيامبران، شعرهاي زيادي سروده است. از جمله گفته است: بود در انجيل نام مصطفي آن سر پيامبران بحر صفا بنابراين هر چند سوره مؤمنون آن چنان که از نامش پيداست درباره مؤمنان مي باشد ولي از آنجا که قرآن کتاب تاريخ و موضوعي نمي باشد در کنار مؤمنان به عواقب کفر نيز پرداخته است و اين که پرسشگر محترم پرسيده اند چرا در آيه 44 از سرنوشت اهل ايمان سخن به ميان نيامده براي اين است که مؤمنان را در اول سوره ذکر نمود با «قد أفلح المؤمنون» که سرنوشت شان رستگاري و سعادت و اهل بهشت شدن مي باشد و البته رسيدن به اين سرنوشت شرايطي هم دارد که در اول سوره از آنها به عنوان صفات متقين ياد کرده است. که اهل نماز بودن، اعراض از لغو، اهل زکات، با عفت، تجاوز نکردن از حدود و خط قرمزهاي الهي، امانتداري و... از شرايطي است که دارا بودن شان، انسان را به رستگاري مي رساند. و از آيه 10 به بعد هم شروع مي کند به سرنوشت و نتيجه اين کارهاي مؤمنان را بر شمردن که مي گويد سرنوشت آنها اين است که بهشت را به ارث برده و در آن هميشه ماندگار شده و از نعمت هايش استفاده مي کنند. .

مرجع:

ایجاد شده در 1400/10/19

لینک کوتاه